Alle inzendingen over ravijn

Het leek zo simpel maar de weg was stijl zelfs voor een waaghals een diep ravijn je kan je verstoppen en de pijn laten maar het gaat zoals het gaat was er een kans voor deze koortsachtige dans de muur te breken die ons gevangen houdt dus ga nu maar liefste ga…

RAVIJN.…

plaats komma’s vóór een eindpunt trek lijnen vóór de grenzen van barbarij overwin ravijnen van schaamte kijk de angstaanjagende zwarte zwaan in de ogen ontmoet in open velden anderen voel door hen je menselijkheid…

hoe zijn handen het orkest meevoeren naar bergen ravijnen wolken en water hoe hij het koor smeekt om elk woord te bezielen met de hand op zijn hart hoe hij bovenmaats het mysterie zoekt de reis hem naar het oog van de storm voert hoe hij daar pure stilte vindt…

met ingehouden adem wankelt hij tussen rotswand en ravijn zijn flux de paroles vliegt angstig weg op het nauwe koude pad kraaien lachen zoveel zwarter is de leegte in zijn borst de stille weg naar een plek van diepe pijn…

Een vlakte dor en kaal zonder oneffenheid of gewelf geen hoogte of ravijn slechts een dode lijn en de vraag, waar ben ikzelf geen leven aan de horizon of ruis door het riet een rimpeling die water streelt briesje dat met gebladerte speelt maar ergens klinkt toch een lied.…

Geluk zit in kleine dingen De geur van versgebakken brood Geluk zit in kleine dingen Het zonlicht op de sloot Geluk zit in kleine dingen Je kippen in de zonneschijn Geluk zit in heel kleine dingen Je schoonmoeder in het ravijn.…

Morgen is er misschien weer dat diepe ravijn, maar we weten nu hoe wij er samen weer uit kunnen komen. Elke dag is weer een levensdag met een zachte glimlach naar een nieuwe morgen toe.…

O Heer, bezorg Lance Armstrong zadelpijn, Laat hem door een kolonie wespen steken, Een steenpuist krijgen of zijn spaakbeen breken Of duw hem anders maar in het ravijn; Zo'n straf lijkt mij voor deze man het beste Die ook dit jaar de Tour weer komt verpesten.…

En jij… Jij draagt de waanzin gegijzeld door het lot en witte woedevuisten slaan ravijnen in je hart en muren steeds kapot En ik… Ik sterf de doodsangst gegeseld met het leed en rood omrande ogen huilen zeeën in mijn hoofd waar ik geen kust voor weet…

droom na droom splijten de rotsen open steken ravijnen scherper af verstuivend gebied getijde na getijde onder de blauwe koepel tekent helder een woestijn terrassen van zand resten van een tempel in stralende verlatenheid ------------------------------------ uit: 'Verstuivend gebied', 1979.…

die woorden vallen in een diep ravijn Oostinje? ben je nimmer-nooit geweest Oostindisch doof schijn jíj voor hen het meest…

Hoeveel kan een mens verdragen over grenzen van de pijn zonder antwoord op de vragen van het onbewuste zijn Sterker worden, alsmaar sterker tegen beter weten in diep gevangen in de kerker van een leven zonder zin Lucht mijn ziel op binnenplaatsen van ravijnen in je hart weet mijn zwakte te weerkaatsen op de bodem van je smart…

uit het niets komen ze mij tegemoet in het ravijn dus geen ontsnappen aan ze omarmen mijn trein met wel duizend klamme slierten en ontnemen mij (de ogen van de trein) het zicht... even plotseling als ze kwamen zijn ze weer verdwenen 'de witte wieven' hier in Twente heeft men er mee leren leven (zelfs tot folklore verheven)…

Zo veel mensen, Zo veel zielen, Niet een aan De ander gelijk- Heeft de een Ravijnen gezien, De hoogste toppen Beklommen, de diepste Diepten meegemaakt Het verschil in Perceptie springt Wel het meest In het oog bij Zulke dingen: Iemand die nooit Achter de horizon Heeft gekeken Maakt uitsluitend Vlakke tekeningen…

zoeken over de grens van de schaduw is een wens het blijft bij een schuchtere verbeelding van ravijnen die ik vul met goden of te zoete rozijnen soms schep ik een verduisterd einde, opgaan in niets van al het zijnde zo bewegen mijn getijden als liefde en verlies van vermijden of bezitten het is maar net hoe het gemoed…

als klanken zich herhalen dwalen gedachten de vroegere tijden leiden naar nimfen die leven geven zingen in bossen ontspringen in bronnen goddelijk schoon het licht laten schijnen in diepe ravijnen zich verbergen in een kloof en in groep antwoorden op de roep: bijgeloof bijgeloof bijgeloof het was toen zo zo is het nu nog…

Het leven hurkt in schuine straten Heulende schichten stil verstomd De geest verglaast in vreemde gaten En kleur verliest er elke blom Ravijnen zijn er dicht gegleden Angstig doolt gedogen schijn Nog levend in het licht van heden Vergetend boven wolken zijn…

bruggen zijn gebouwd tunnels gegraven bergen geslecht dalen gevuld in een leven vol dagen was het ravijn wel zo diep en het graniet onbegaanbaar bleef de rivier in al die tijd echt onbevaarbaar mogen wij wel de aarde trotseren of is leven van elkaar leren…

Jij gevangen in jouw cocon ik in die van mij, ben ik de groeven in jouw gezicht ontstaan op weg naar waar geen verdriet heersen kan een landschap van ravijnen die bij elke nieuwe regenval rivieren van smart bevatten en ik pieker, pieker me suf zeg jou dat het van vermoeid- heid is, terwijl ik beter weet…

Mijn fantasie zwierf deze nacht naar een ver gedachten land ik zag daar twee rivieren innig meanderen rond de boezem van een berg die eenzaam in de wolken piekt en ik hoorde daar dromen stromen klateren door ravijnen die schuimende wateren hartstochtelijk storten in het blauwe meer en ik voelde mij onverzadigd, ik wilde meer en meer…

moeten zijn met het perspectief van een circulerende horizon waardoor het daglicht regelmatig het donker vervangt Maar het lijkt of de nachten de dagen meer en meer verzwelgen waardoor het licht nog wel schemert maar de zon niet meer verwarmt Plat, de wereld is plat en als je de rand nadert staat er geen bordje pas op gevaarlijk ravijn…

dit zijn de dagen van stofwolken en woestijnhitte van zout zeep vuren en dodendansen dagen van bochten en ravijnen van vrijplaatsen van doekjes voor het bloeden dagen van gesloten harten en deuren van branden droogte en de onbarmhartige zon dit zijn de dagen van korte dromen van lethargie bedrieglijke kalmte inktzwarte…

stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel herdenkend, maar vooral vervloekend De berg weerspiegelt de omvang van haar zorgen Het gevoel verlaten te zijn, niets meer voor morgen Ze staat langzaam op, “laat het dan zijn” Na een paar kreupele passen voegt zij zich bij haar zoon In het ravijn…

Geen besef meer van de tijd niet weten wie je kind'ren zijn je raakt herinneringen kwijt en glijdt in een diep ravijn. Je tuimelt naar beneden gedachten vallen uiteen geen heden of verleden mijn god, waar gaat 't heen. Raak je je eigenheid kwijt laat dat onbewust gebeuren AUB niet in onwaardigheid.…

Raven strijken langs de wolken in het ravijn dreunt de bas van de nacht. De regen, de regen, stijl valt de regen, dooft het sissende licht. De regen, de regen, stil valt de regen, de maan een verwrongen gezicht.…

was je schoon met Nina Ricci kleed je aan met Calvin Klein volg dan je eigen kronkelpad recht naar het ravijn dan zal ik vloekend tot Hem bidden die aan jou het leven gaf vraag de Waarheid in ons midden jou te stoppen bij je graf dan zal het Licht der wereld schijnen in het duister om je heen kan jij ook niet meer verdwijnen met die lucifer…

Het ravijn van wijkende wanden heeft de vlakke kalmte scherp verstoord. Leegte is voor zwaartekracht gezwicht en eindigheid is in grenzen verwoord. Bruggen verbuigen contouren van gewicht, zij overspannen ijle massa’s lucht. De spanning tussen hier en overkant is een bries die zachtjes zucht over zwelgende diepte voorbij de rand.…

Het is echt veel gevaarlijker, evengoed geen echt ravijn.…

Zoals een vogel vliegt over pieken en ravijnen en scheert over bossen dalen en rivieren op zoek, tussen storm en regen, naar 't eigen nest. zo Zoek ook ik, in deze verdwaasde wereld, voorbij het gehaaste wegvervoer, en de zwartberoete wegen naar die ene, stille plek ontdaan van elk streven waar ik toch kan leven.…