Alle inzendingen over riet

Vertrekkende vlucht Een groep ganzen in v-vorm Vee staat nog op stal…

gronden te diep onmogelijk te peilen en als ik dan sliep droomde ik bijwijlen de donkere diepten naar boven in angst en in zweet kwam ik dan bij verwonderd, 't is niet te geloven hoe wijds is mijn ziel hoe stroomt haar getij de verre verten maar ook dichterbij de sluimerende kusten te diep zijn de gronden van het onderbewuste…

Geen tijd! In deze snelheidscultuur wijst elke klok uur na uur op cijfers van winst en verlies Vicieuze cirkel rond ‘hebzucht als devies’ In ‘t leven onder strenge heerschappij van economische dwingelandij wordt stille tijd ons ontzegd en het meetbare opgelegd We laten ons sturen en jagen ook al willen we onthaasten, of vertragen We vragen…

Vier maal zucht het jaar onder de vergankelijkheid in een tijdloos universum, schijnbaar zonder geschiedenis en ontwikkeling Rusteloos zoekend naar eigen identiteit in een labyrint van gedachten en gevoelens Weifelend tussen angst en verwikkeling blijft de hoop op onsterfelijkheid…

kwijt ben ik al mijn zinnen zonder woorden om te beginnen ook het einde ervan is zoek de vele letters in het boek de roman, die ik nu lees, blijven ongehoord ‘t is niet mijn verhaal, een vreemde taal als losse letters vluchtend in een woord dwalen mijn gedachten dweilend zoekend naar woorden, koortsachtig ijlend geef me raad, hoe zal ik…

Zo dan als door een rieten fluit bij zwijgend eigen stemgeluid Gods adem door mij henen blies, hoe grote winst bij klein verlies !…

In het dichte net van wortels leeft de hond, de vieze hond die iedereen kent, maar nooit aanspreekt of aankijkt, een glimp is genoeg van die vieze oude hond Persephone neemt hem mee boven de grond, verscholen tussen haar benen kijkt hij naar de Koningin van het land wuivend in een gouden koets Hij is zelf een Koning in zijn eigen wereld…

de blauwe druifjes staan in een rieten mandje op de vensterbank genietend achter het glas dronken van de lentezon…

Hij lag onbewegelijk op de loer Geduldig onder doorschijnende vloer, En sloop door wijkend riet met sluwe stap, En aasde uit 't west met rood, hongerig oog, En heerste uit violette schem'ringboog In ster'lig blauw van wereldkoningschap.…

Lisbloem, die bloeit aan de zoom van de vliet, Hoog op een vorstlijke schilde geheven, Als door een lijfwacht van speren omgeven Troont gij te midden van 't riet! Over het veld ruist een lied van de vloed, Kostlijk als harpspel van zilveren snaren, Brengen, bezield door het koeltje, de baren U met de morgen haar groet!…

Water, vogels, riet en rust heb genoten, heel bewust.…

in de vrij met regen en de karekiet hoorde jij in Nieuwkoopsch riet eerst Piet de pruimekopparkiet toen Arie de krijtwitte kanariepiet ik zei leuk schat geniet maar ook zo heet ik niet…

Riet-geknak, kabbel-kroos wind-geruis, water-drup eend-gekwek, vis-geklets reigers-stap, rat-gespat hengel-swiep, sigaar-gezuig roei-gebonk, net-gegooi laars-gesop, fladder-zwaan koffie-slurp, brood-gesmak muggen-zoem, rochel-spuug snotter-snuif, handen-wrijf natte-hoest, molen-ratel aasvoer-worp, hout-gekraak vogel-fluit, muis-gepiep koe-geloei…

Spaarzaam kruipt het licht voor mij uit een armlengte verder daagt de horizon dichtbij en onraakbaar sluit zich de hemel als een nachtjapon alle schoonheid is gehuld in aftasten en geduld Ik blijf de hoogte zoeken langs de flanken van verdriet in de verte wapperen doeken onzichtbaar achter wuivend riet de vloer kraakt maar ik schuif…

Ik heb gewerkt, ik heb geleden, Ik heb geworsteld met 't verdriet, Ik heb gebogen als het riet, en soms heb ik 't met laffe vlucht gemeden. Nu stelt 't zich ondoordringbaar voor mijn staren Als van de nacht het nevelig begin. Maar als een lichtende lantaren Hef ik U op en volg U 't duister in.…

vloksgewijs over het grijs van de kaalgestroopte akkers de steeg wordt een ijspaleis terwijl stakkers en andere stervelingen de uit weelderige woningen wegsijpelende warmte behoedzaam en teder oplepelen Ze zijn scheutig met donkere uren gierig met het licht van de dag dragen een mantel van schemer en beelden in een waas verpakt het riet…

Oh, gij kleine guitige duiker ik zie u gaan meer onder dan boven het riet knakt en vlagt naar de koeien stomverbaasd drinken zij in uw kringen…

Stil fluistert het riet de melodie van de wind krekels zingen zacht zonsondergang aan de kim bij het vallen van de nacht.…

Opvallend tussen het groen van het riet. Ondergaande zon in de schemering. Een rustig geheel. Een stilleven in deze wondere wereld gegeven.…

Gelijk somtijds een zwerver eenzaam staart Naar een Moors venster, sierlijk rijk van lijnen, Zo boeit dit nietig ding betoovrend mijne Ontroerde blik: hoe speels en toch hoe klaar 't Riet zich verwindt en tot een steel zich paart: Geringde palmenstam in blonde schijnen!…

Het zachte groen, van riet, zoals het in de lente groeit. Met hier en daar een rode bloem, die aan de oever bloeit. Twee kleine vogels, kijken neer, naar waar jouw naam nu staat geschreven. En ook: “Wij zullen jou begroeten, in het echte leven.” Het vlechtwerk dat jou nu gevangen houdt, zal worden weggedaan.…

al ben je nog zo nors knorrepotknorderig riet staat te wuiven al keer jij je rug…

hoort men in juli vele krassen op een plaatje zonder stoppen in het riet men beluistert eerste rang het gezang van levende karekiet daarentegen in april dan een ander plaatje hoger toerental zonder twijfel de gewone rietzanger de karekiet wacht langer voor de nestel in de vlecht uit vers riet in januari blijf zoeken desnoods…

Het riet prijst de schepper om het goede dat hij gemaakt heeft. de dorens zijn vergeten, de schrammen genezen. Eenzijdig, meerzinnig. Het denken is digitaal. maar ik ervaar de glans van het rieten broodmandje en proef de smaak van de zelfgemaakte bramenjam. ------------------------------ uit: 'Kootwijkerzand', 1999.…

levensavond samen uitkijken over het kalme water tevreden luist’ren naar eenden, net als vroeger rondkwebbelend in het riet…

licht dat streelt de schone schets schept hij het zinnebeeld als hij haar vluchtig ziet raken haar borsten net het riet niet…

bleken Was er zelfs in de diepste spleten Van hun vertrouwde aardkorst Ook maar de geringste Aanwezigheid van riet te zien…

Omhoge heffen zij hun hoofd en doen de stalen van ‘t omgebogen riet hun tongen nederhalen te mondewaards; de zwakke, ontgroende staven riet men rijzen, toppeloos, en recht omhoge, ziet.…

tegen nog is er haar lach in de lage zon alleen ruist riet al hypnotiserend nacht…

Dun als mager riet is dit gedicht. Smalle taal. Zuinige woorden. Vandaag waren echte woorden als pijn en niet te zeggen...…