Alle inzendingen over rijpt

ik zag je dichter het was eind mei in voorjaarswarme poëzie rijpten je woorden uit je mond voorbij de zonsondergang je liet alles dragen in de eenvoud van stilte je liet je hart fluisteren in de eindeloze gratie van aantrekkingskracht,wendbaar in toekomst vederzacht in warm perspectief zelfs jouw straat staat vol beschreven met liefde in…

jouw stem behoeden voor mijn vers die slechts bovenwinds te horen valt en echobloemen laat verwelken want mijn stem is ademloos zoniet jouw gewelfde silhouet, met een ietwat Rubens en het strakke van een buikdanseres mijn lief, jij bent mijn loods die mij tot ver in jouw haven brengt en me laat aanmeren tot het moment dat de dood zich rijpt…

Het land een diepe kou die donker wolken kwast sneeuw en hagel rijpt dwars op de horizon. De mens een zwoegen dat zucht onder het juk van zonloze dagen lood de verpulvering tot as. De lente een leven dat niemand nog kent begraven is in grond als gewapend beton.…

mist vreet stilte onder huilende takken waar druppels spatten op het rottend blad vocht schuurt langs basten van bomen spiraalt naar toppen in watten gevat onzichtbaar sombert het bos zijn witte vachten in koud kille nachten in het eerste licht rijpt vorst kristallen is stilte weer terug zonder vallende drup…

ik heb noten gezaaid uit de losse hand op het altijd vruchtbare land zij groeiden van halve tot heel speelden in ritmisch verband kleurden tot een wilde symfonie in lange zomerse dagen vroegen de wind hun zaden te dragen in samenzang rijpte de melodie voor de diverse partijen in de finale mochten wij deze herfst weer danken…

het wintert voor even in de sporen van de herfst rijpt het eerste wit in een bleek ochtendzicht nog kleurt de oogst van de zomer ritselt wind in bladeren van de dromer maar wij paddenstoelen in een kring laten heks en halloween tot donker wasdom komen kom dan mijn vorst bevries ons maar weet dat wij weer lente zullen leven en…

de winter werd groener dan de lente zich ooit in een zomerse bui bloot had gegeven wit rijpte vorst zijn herfstige oogstkleuren aan de al enige tijd kalende takken bij bevroren vlakten onder een zon die op een krakende ijsvloer zijn scheve schaats aan het uitproberen was tot in het wak waar de wind rimpelend vertelde dat zon…

nu is de tijd dat vrucht van ringen in jouw hand weer rijpt; een hemel kijkt licht brandend wijd en schemer is je al genoeg waar toch een bad in overvloed je anders in vervoering brengt; wees sterk ook in je kwetsbaarheid want ooit erf je de maan laat hem onrustig om je draaien zoals ‘t vermoeden, kort voor dat zij spreekt: het…

Ik zegen u, verlangen, Nu diep mijn blik begrijpt Hoe rozenknop door zonne tot roze rijpt. Dat leerde ik uit uw ogen: Die deden stil-spontaan Bloesems van jong begeren Wijd open gaan. Zó hebt ge, zonder woorden, Aan mij 't geheim verteld Hoe de ene mensenziele In de andere smelt.…

ik heb je geoogst nieuwe voren geploegd maar je land ligt nog braak heeft de lente tegoed toch schijnt de zon en groent de natuur maar jouw zwart ligt erbij alsof de winter nog duurt waarom kon je niet groeien in de herfst van de zomer je rijpte volop en kleurde zo mooi in de wind van je dromen ik heb me vergist dacht je meerjarig…

Mag ik jouw zinnen rijpen zoals je schoot mij kan bevrijden van lusten ongerijmd met ingelijste metaforen jou berijden nachten lang door het woud waarheen ik ga is het duister slechts mijn licht en sterf ik eer ik voor je sta maar ‘k moet de dood nog baren in scheuten pijn vanachter hemd en rok, toch bewaar ik in dit leven jouw laatste…

ik heb de takken niet gebroken of bladeren afgerukt en meegevoerd naar plaatsen waar zij luwte zoekend kleur verliezen en versterven het is de wind die vlagend aandacht vraagt voor de wisseling van seizoen het zomers groen dat rijpt van geel naar rood mist zon en licht gaat langzaam dood kaal steken stam en takken af tegen…

het strak buiten beton zag grijswitte tinten wind striemde iele bomen zonder blad in de beweging van het graf de seizoenen voorbij jij had je al gehuld in de nog volle herfstkleur rijpte in een eerst zoetig fermenteren jij blikte mijn entree ik ging als een kind blij mee mocht ik dan toch het eerste stapje proberen…

deze lente kaart met herinneringen die de dood rijpt aan vluchtige momenten spijt – witte kopjes steken al boven de zwarte klei bebaard en afgebakend tussen zachte wallen vlees met vroege stoppels waarvan het zwart veranderd is in een loodgrijs warm vest klampt emotie zich vast aan het duister en ejaculeert zijn angst met pijnlijke scheuten…

nog kleuren kapotte woorden restjes klank aan zinnen die ooit verbrijzeld zijn door dissonanten in de muziek van hun zelf gemoduleerde dramatische ondergang in beat en dance bedwingen zij adrenalinestormen met peppers en relaxers gaan zij totaal los rekeningen worden pas verstuurd als alles al is gedaan en chaos rijpt in…

jouw stilte gaf licht op je gezicht waar de contrasten voorzichtig eerste woorden spraken in het spel tussen zwart en wit begonnen gevoelige tonen langzaam kleur te krijgen in melodie nog waren er geen akkoorden in de wat droeve communicatie waar gevoelens als emotie rijpten speels begon harmonie de sfeer te klaren met liefdevolle…

jij weleens willen biljarten met een golf- hole als huis om zonder een keer hole inn one thuis te zijn ze was niet sportief haar motoriek een samenrapen van bewegen met in de genen een structureel tekort aan souplesse en élégance ook in het taalgevoel bleven ezelsbruggetjes voor plastisch gebruik links liggen in staccato rijpte…

wie jou heeft bezit het geheim van de spiegel die laag voor laag het hart en ego ontsluiert wie jou heeft kan zijn wie hij is bezit de ziel van passie voor alles wat er leeft wie jou heeft samen én alleen rijpt aan de vriendschap die jij overvloedig vlindert waar de tijdstroom van leven jouw jaren kalendert vlammen wakkerend…

Genietend van de schoonheid de schoonheid van de natuur vraag ik me af waarom heb ik voorheen dat mooi niet gezien waarom heb ik voorheen dat schoon niet opgemerkt hoe komt het dat ik niet eerder die pracht heb bewonderd, de grootheid, de glorie, ik ben overdonderd van de kleurenpracht alles wat rijpt en openbloeit alles wat stijgt en hoger…

hij rijpte uit haar schoot het lijfje rood ontdaan van alle vliezen moest hij voor eigen leven kiezen omdat de arts de navelstreng afsloot zijn eerste schreeuw ontplooide ook de longen, voltooide wat in aanleg was begonnen geluid verbrak de stilte en werd gesust door moeders huid kleine vingers op haar borsten, nu al voelend…

vraag nooit aan een aardbei of hij op een beschuitje valt daarmee verkruimel je zijn ziel wie wil dat op zijn geweten hebben een aardbei is toch al snel rood en rijpt waar je bij staat het arme ding kan ongezien blozen en je gefrustreerd aanstaren mocht de aardbei groen ogen dan zal hij extra kwetsbaar zijn doordat het een puberaardbei…

Ik zag nooit haar werkelijke gelaat, waarin de appels rijpten, haar contour sneed door mijn blik, gloeit na in een ondergaande snik, waarin de ogen blijvend glanzen, gehouwen uit het frêle marmer, bespot, beschadigd, rond smalle mond, het verlangen geaderd, onverzadigd, als een witte ster die losbreekt van z’n voetstuk, geen misvorm in…

De winterkim haalt haar – zoals men met vliegers doet - onder grote voorzichtigheid binnen Nog dansen de schaduwkegels over het zandloze strand tot ze achter de stammen wegsterven Het oude land geeft de stralen door aan het teruggewonnen prille polderland dat achter de dijk rijpt in de tijd Water sluimert in de laatste winterstand de…

de toppen de schijf die de dag ontmaagdt tussen opgetrokken graskragen doezelt glimmend en naakt een gestreept plaveisel kruinen op stam ontwaken nog geen tint aangetrokken bloemen komen in bedden bij half dromend de ranke halmen uit de wetering staan wolken op een lichte bries wuift ze op wegen van heden tot morgen het uur rijpt…

ik zag de brug de overspanning en pilaren de grijze haren floten me weer terug jij rijpte in de gaarden door hitte en mistral ik glooide meer in het groengele van het dal wij zonnebloemden samen in het franse land jij ging een brug te ver en toch nam ik je aan de hand laten we maar samen oogsten hitte en de tijd voorbij na misoogst…

De rotte appels rolden zo van de bomen, rijpten nog een hele zomer na en haar polsen bleven de drempels over glijden. --------------------- uit: 'Zone', 2005.…

‘t Gebladert’ staat verdiept; de dag verzaadt het lover; de zomer rijpt de stilt’ tot een voldragen vrucht. En slechts ’t gewieg der zee doorzucht de vrede, alover de trage bomen en de adem van de lucht. De zee, en haar gedein door mijn bewogen longen… Maar neen: mijn loomt’ verdroomt de maat van alle maat.…

Tijd rijpt deze boom en zal hem ook oogsten hopelijk zullen we de vruchten ervan plukken voordat het te laat is en hij afsterft. Ook al was hij dood ik bleef de boom water geven weigerde zijn hout te kappen laat staan verbranden dat was niet nodig want mijn hart zijn branden verwarmde de nu lege wanden.…

ik wist de vruchten van de boom ongrijpbaar voor mijn handen zij tergden mij door in hun volle wasdom daar te blijven hangen ik joeg boze dromen als wervelwinden door hun hoge kronen ze rijpten verder in de warme zon voelden dat het oogstfeest bijna begon ik fluisterde liefde met armen om de stam geslagen mijn bede werd niet opgedragen…

Verder gaan is een beleven wat niet klaar is af te geven, pijnlijk te zien wat ongesnoeid bleef aan bomen, vergat de wrange vruchten te plukken die niet rijpten in de dromen gedwongen afstand van het hopen.…