Alle inzendingen over ril

hij legt schoenen neer als een minnaar uit verboden nachten dweept met naaldhakjes en de perfecte snit van lingerie hij likt en ik ril om verwondering, om onschuld die verdwaalt in ogen het genieten van alles dat lijfelijk past alsof het zwarte leder hem uitdagend roept, bijtgraag en nooit genoeg wanneer hij feest viert…

een fragiele oude dame maar die ook van ijzer was ooit zorgde ik voor haar ze vertelde mij over het Jappenkamp waar zij kampuniformen naaide wijl haar zus troostmeisje was ze zijn beiden reeds jaren overleden maar de herinnering aan de woorden de bittere klank ervan blijft leven soms zie ik slakjes met hoorntjes op hun rug dan ril…

Ik ril van je verte en fluister. Mijn woorden zoeken het vermogen je toe te dekken. Beneden lekt een kraan, tikt de tijd en bloeien de rozen. ------------------------------------------ uit: 'Met onze handen ernaast', 2005.…

Onder mij warmen jouw handen mijn billen, jij kneedt en voelt of ze zich al spannen, we spelen lippend en likkend met elkaars zachtste huid en stellen uit te kiezen tussen voelen en aanraken, of om te draaien voor alletwee tegelijk, we branden onblusbare liefde in ons verlangen ik ril, het raam staat wijd open het is te laat voor schaamte…

1 de groei ginds in de tuin der lusten gaat mij ver boven het verstand alles groeit er zoveel sneller dan de kool hier op het land 2 een bril is meestal met twee glazen hoewel ik blijf mij steeds verbazen dat zo'n ding met slechts één gat zoveel bezitters heeft gehad 3 ik ril mijn god wat is het koud en ik voel me zo omstreden dan…

te zijn Die ene ster had mij bevangen En ik zat als gehypnotiseerd te wachten De tijd brengt me er wel, Maar het was nog niet mijn moment Ik weet wel waarom ik daar wou zijn Ik wou naar jou, ik mis je zo Ik geef alles op om je nog een keer te zien Je nog éen keer te vertellen hoeveel ik van je hou Een traan rolt over mijn wang, en ik ril…

deur trilt in de lijst Het raam waait dicht Het scharnier kraakt Alhoewel de adder waakt Over mijn nest in een triest licht Is er niets dat op gevaar wijst Een reus kruipt uit een lage mist Nadert als een vijand van beton Een hinderlaag, bedrog, een list Waar ik niet voorbij of rond kon Sneller dan mijn schrik Klim ik in een eik en ril…

Maar ook om jou drink ik het water en de wijn van de bedroefden en ril ik hard als ik de angst en pijnen van je wegen raad. Om jou waad ik mij ver door veel te diepe wateren en volg met schroom de adem en de kronkelpaden van je veel te warme bloed.…

Soms zou ik willen dat iets me verdooft Dat alles donker wordt en helemaal stil Geen aanraking en geen geluid Koortsig, o God, ik ril. Ook is dan mijn hoofd te zwaar Kunnen mijn schouder hem niet meer dragen Dan kruipt langzaam vanuit mijn nek De pijn omhoog, ik kan het niet verdragen.…

O dagen, dat weer d'aarde is uitgeweend, nu gouden oktober klaarde, ik ril en peins, o dagen, dat 'k met Haar werd vereend: wat schreit er toch in u? wat schreit er toch in u?…

pakweg gewoon 6 uur 's avonds met je rationele uitleg over de liefde, je rake woorden om een ander helemaal te verdoven en te doen verdwalen in jouw woud van gepassioneerde logica op een kilometer afstand voel ik al de kilte die je zo geweldig draagt als een duurgeprijsde mantel jouw naaktheid niet te schouwen het spijt me als ik ril…

Zij brengt mij zorgzaam naar de ziekenboeg, waar overal dood en verderf aan kleeft, ik ril als op Antarctica of Nova Zembla, zij schenkt mij haar borsten als kussen en ik waan me weer in een lome feestkroeg. Ik ben een leegte, die nergens naar streeft, ik hap naar adem, dat alleen, kus Olympia, alle lieve vrouwen en de nadood intussen.…

Thuis, in de zon, kijk ik aandachtig naar het nieuws, ik bestudeer de foto's de boog van een mortier als een vallende ster en het grijze puin na de inslag Overal zijn er camera's Ik ril van alles dat ik wel en niet wil weten maar ik zou niets weten als ik het niet wist Ik lees over mensen die wakker werden en naar een kelder renden…

O dagen, dat weer d'aarde is uitgeweend, nu goude' oktober klaarde, ik ril en peins, o dagen, dat 'k met Haar werd vereend: wat schreit er toch in u? wat schreit er toch in u?…

Ik ril van schoonheid: vurig-wreed doorflitst Hel geel de doff're kleuren van het woud, Een stervensgil, een koortsgloed, felle vlek Van gloeiziek kwijnen in het late jaar.…

mijn hart klopt als nooit tevoren ril van jouw aanraking, zo warm en fijn voor een paar uur weer helemaal de mijne te zijn voel me zonder jou volstrekt verloren motor slaat op hol als ik je lieve gelaat ontwaar bloed klopt in mijn aderen, gelijk een trom eindigend met een tweetal paukenslagen als ik bij je kom vreemd gevoel; maar gelukkig zonder…

De stroom gaat verder, fluistert bij zachte ril: "Verheven boven zucht en strenge leer wint Jezus' genade ongekend en stil."…

Ik huil van ellende, van binnen zak ik in elkaar, weer, weer moet ik mezelf aanvuren om door te zetten De tijd is kort en gaat zo snel maar ik moet naar bed bij mijn tijger gaan liggen en ermee opstaan Huiselijk gebabbel in de keuken de soep begint al te geuren en ik weet dat er kaarsen branden Kon ik maar slapen Ik ril bij het terugslaan…

net voor je laatste adem weg kracht, weg lucht voor levens-woorden die jij toch altijd had heb jij, Goddank voorgoed verlaten dat zelf verkozen lijdens-pad onbewust nog onbevangen ging ik weer door op weg met dacht ik louter levens-lust maar is mijn zijn nou zoveel anders gelijk bezield net zo gedreven dat ik soms bij vlagen, ril…

. - En 'k ril van 't schril gesnater, De stilt' doortrillende als een weeëroep.…

Ik nip van glaasjes jenever, ril van de smerige smaak, wil met deze schoonmaakrite je diepbeminde ziel het allerbeste schenken, alsof ik de ellende in jou toch sjamanistisch probeer te kuisen. Een beetje zoals jij, verdrietig meisje!…

Van verre slingert een koude zon mij slechts stralen naast ‘t gezicht Als een veraf gelegen luchtballon schenkt ze schaduwen van ’t licht Ik ril en tracht warmte te voelen doch koude kruipt mij in het hart En donkere zon, zonder gevoel en met stralen slechts uit pure smart Warmte, zou zij dienen te bieden zoals dit een eerlijke zon betaamt…

laat ik u dit nu eens poëtisch vertellen kan mij soms werkelijk ernstig storen aan 't dagelijks regenachtig weer tijdens 't ochtendgloren doet dan gelijk mijn goede humeur hevig kwellen valt me hier zwaar tijdens deze donkere kille dagen soms met hagel, regen en gure wind ril zelfs als ik me voor de brandende haard bevind draag in huis truien…

Ik ril van afschuw. De spaak waarmee ik afduw Boort in 't vermolmde vlees, En 't schip zinkt aan een schaduw Naar verrotting onderzees.…

Ik voel de winter en ik ril. Ik woon al lang in deze straat en weet wat jou te wachten staat.…

diep als barrière eenzaamheid blikt zonder erbarmen tot in mijn ziel niet wetend dat ook de mijne slagbomen van mijn ego zijn zachtmoedigheid straalt van je huid en zorgeloos kijken lachend rode lippen omrand door ’t wit van sneeuw in ‘t diepste van mijn hart waar onbevredigd en onmachtig mijn wens om jou nabij te zijn en ‘k klappertandend ril…

Plotseling voel ik je sterke vleugels trillen in de holte van mijn geopende handen, ik huiver en ril, terwijl als koele vlokjes sneeuw je stuifmeel neerdwarrelt op mijn gebarsten huid…

Mij rest ook weinig tijd ik doe alsof ik weet van niets tot ik verstijf, maar dan is het natuurlijk al te laat - een plank van vlees ik ril bij de gedachte, precies een rat mijn staart een vette worm en daar een kater op de loer vlak op de grens van mijn verstandelijk vermogen. Kom tevoorschijn roept het beest ik zie je wel.…

Ik ril Ik gil Ik huil Ik krijs Want lief, Ik wil ...jou…

Ik hou mijn adem in en voel dit is een begin je hand streelt mijn wang en je andere mijn dij, kalm dit doet me iets geloven en ik verdrink in je mooie ogen ik voel mijn lichaam en tril en als een tweelingziel geef jij een ril je betast me en op onderzoek ga je verder en je hoeft mij niets verder uit te leggen je wilt me en je bent…