Alle inzendingen over rinkelen

de glazen rinkelen deze ochtend leeg de randen raken soms een doffe klank de schrale resten op de bodem proeven nu zo bitter zonder zoete smaak en op fluwelen pootjes komt de kater wat later de glinster in zijn linker oog loenst een beetje na in 't vuile glas waar gisteren nog klater was…

" vertel je me dat het leven, alleen door glazen rinkelen kan? Het is ons niet interessant, als de ander woorden voert, die niet rappen in de black-box, van het zielen-rijm bestand Je bent me uitdagend, Sébastiaan, "Zijn dit alle dingen dan?" Als we al waaiend in vrijheid vluchten, De harte mannen; Komen die van Daan?…

in de dof holle nacht hoorde ik vaag hoorbaar het rinkelende gekras in de balans van dood en leven zilveren sterren geflonker afgewisseld in ijle broosheid bonte bergen in bouwval in het donkere grensland schimmen roerden zich in de bevroren winter adem die stroomde tussen de kier van de deur van leven en dood…

veelbelovend scheen je de dag tot leven te wekken maar je ging al vroeg onder door rinkelende wolken een stem druppelde binnen ritmisch als neerslag parelend zweet vormde een zandloper onderweg naar op tijd gekleurde mist dauwde doorzichtig ineengestrengelde handen tot warm en koud zich vermengden tot lauw nu regent het harder…

Rinkelend gooit ze haar lach naar boven een handkus wordt haar toegeworpen blijmoedig wordt het werk weer opgenomen.…

eens, ja eens zal een schrijfsel van mij tot gedicht worden verheven zullen de kassa's rinkelen dan word ik verheven in de rij der groten dan ben ik opgetogen, zo blij dat de heer het heeft beschikt een oogje dicht te doen en mij gelijk te behandelen met een redactionele zoen zal ik dan naast mijn schoenen lopen of nog gewoon normaal…

achter zijn ogen vermoed ik de wereld waar hij woonde zijn naar binnen gekeerde blik lijkt te luisteren naar geluiden van toen rinkelende melkbussen op een kar roepende stemmen tijdens het hooien koeien, bijeengedreven in de zon de wereld waar zijn leven stopte en waar het ooit begon hij zit in de stoel en kijkt naar niets ik streel…

Ik wil slapen nu rust, ronken, laat mij gaan nu, slapen wieg, wieg, schapen regen Knotst KLETTerend op mijn daken bom in glASSS scherven rInkelen waarom KErft die vreemde onrust door mijn hermetische bovenkamer, gelijk door boter tegenstelling, geKRas krIIIIIIIIIpt ten einde laat mij slapen, ik wil slapen, laat mij gaan SLAPEN!…

De stad is versluierd in een nevel van mist waanzinnig getoeter rijden door plassen ademen longen uitlaatgassen fietsen met een rinkelende bel door een kermis in de hel waar de ziel wordt gepeinigd het hart verbleekt vlucht ik naar de oase van rust door het wiegelied van mozart in slaap gesust ontwaken in hemelse - sferen met hándel…

Vleugjes adem rozenhout zinnenprikkelend Rozenblaadjes dor en droog door betonnen goten rinkelend Hier smeken heet huiverend onvoltooide gebeden fluisterend Dansen escobillas ontluisterend Boven- en onderwereld elkaar kruisend Het is de held die hier overwint Zijn kloppend hart dat de dans begint Hees bevend, het hart brandend…

Rinkel de kinkel ! wat vrees ik dat geluid de zoveelste boerenkinkel dendert door mijn ruit... Ben ik te transparant?…

Onstuimige zee wast in wollige golven uit de gouden bron ~ Boven drijven langs gouden bijen wolkjes blauw mondjes blazen dauw ~ In rust op gonzen van de golven drijvend mee schelpen rinkelen ~ Glinsterend water waterbellen vol muziek spiegelt zeeklanken ~ Lichte bries vervoert avondlucht bij windgetij…

Mijn ogen beginnen te twinkelen, m'n wintertenen jubelen constant, in mijn hoofd gaan belletjes rinkelen, ik bevind me in Winter Wonderland. Komende tot dat magische besef, wanneer ik het vijfde glas glühwein hef!…

Kaarsrecht achter mijn schrijfmachine komt zomaar het geratel van een dood gewaande melodie tot leven ik schrijf sneller dan God (of mens) kan lezen knipoog naar de letter V een muffe geur van carbonpapier doet het belletje rinkelen de punt slaat gaten in mijn brein en tien vingers vergrijpen zich aan letters die hamers samenknopen…

Cognacbellen hoorde men rinkelen door de consumptie die niet was te stuiten. Klaarblijkelijk werd het geen koffieconcert, immer alcohol vulde de maag. Van blaastesten wisten champagnefluitisten geen moer, ook al bliezen ze graag. Muziekstukken schonken genot. Men werd dronken en speelde een stuk in z'n kraag.…

Ontsproten licht kiert door ochtendvensters wijl een glimlach over de polder gaat met een breed gebaar het goedemorgen humeur in de gordijnen plooit gedachten hangen aan de nachtnevels handen in gedachten warmend aan het kosmisch lichaam rinkelend vallen glazen stuk doorkijk raakt verbroken wind murmelt een gebed sluit de luiken schatje…

zacht rinkelen de bellen van het schellekoord nog is de rust niet verstoord dansen stofjes in de middagzon die door het kleine raam de kamer binnen komt haar hand streelt zacht de lijnen van de tafelloper het licht weerkaatst gedempt in levenlang gepoetst roodkoper dan komt de zuster met de thee en neemt wat conversatie…

Hoor bellen rinkelen zilver twinkelen valt de sneeuw in een donkere nacht bekleedt de zwarte aarde als een deken zo zacht Snijden ijsbloemen hun weg door het raam bij het ontwaken zucht de adem kilte hoor het ruizen van wind tegen de doodse stilte Kijk naar buiten zie het maagdelijk festijn fantasieën spelen tussen witte vlokken…

Linda en Willem, Vandaag de grote dag eens een bruidje te zijn daar is de grote glimlach landgoed Eikenrode is een festijn thuis niet te vergeten samen knus en gezellig witte broodjes eten dit weet ik; stellig het gaat vliegensvlug geniet van het feit denk niet terug alles is zonde van de tijd wij beleven de dag mee rinkelen voor…

Wielen draaien, bellen rinkelen Een chaos tijdens het winkelen Ik knijp mijn oog toe en er stopt iemand die ziet gelijk je kent dit land.…

Tumor Beroerte Zware revalidatie Moeilijke tijden komen Gaan niet Lopen in elkaar over Beheersen mijn dromen Nooit eerder zo dichtbij Zoveel pijn Verdriet Machteloosheid Geen oplossing meer Geen licht Geen lucht Enkel wachten rest weer Even, een moment Afleiding, een lach Het kan nog, het mag Denk niet dat het went Rinkelende…

Gewoon een kattenbel, die altijd door bleef rinkelen. Zelfs toen de kamers leeg, koud en verlaten bleven.…

en het rinkelen van de telefoon: en of ik nog weet, straks de kleinkinderen, tijdig ophalen aan school, en je weet toch dat...…

Porseleinen vreugdetranen rinkelen niet als in ragfijn zilveren bellen geblazen nectar.…

in lange dagen zomeren danst zon het ballet zonder schaduw op een zinderende einder kleuren herfsten in warme barokke volheid op het grote meestersdoek ijle tonen winteren als kristallen rinkelen in de felle kou van het hoge blauw alleen lente is uniek zij creëert het eerste pril en groen exposeert zich in ons hele doen zo zet…

einder staart zij gebroken gedachten vingers omsluiten een gedroogde grashalm roerend in een kolkende rivier versteend met geknakte vleugels vlijt zij zich tussen spiegelscherven en rozenblaadjes achter gelaten door een eenzame pianist die klanken aan elkaar reeg dag na dag, maar vooral in nachten als gedachten met hem speelden in rinkelend…

verlang alweer terug te keren Mijn leven is een onvoorspelbare reis over steeds dezelfde wegen De vertrouwde halteplaatsen glanzen op een afstand, zuiverder dan ter plekke: valleien van liefde, verwondering en kennis die ik graag bezoek, en opgewonden gauw verlaat bij het rinkelen…

Ik heb zo’n zin om op weg te gaan en voor de ramen van het Binnenhof te staan rinkelend met bellen en schallend met cymbalen en sprekend in alle talen Ik heb zo’n zin om naar binnen te gaan door gangen te dwalen met rouwkleren aan kloppend op deuren met sloten van goud trappend tegen het hardhouten hout Ik heb zo’n zin om de troon te bestijgen…

je bent zo Zon – zo Maan – – zo neon Rood – in het blanke licht rank te staan ik geur in je op en stamel mijn stem vast door jouw blozende honingraad wil ik zijn als de stoeiende libellen om dan al zoemend ten ondergaan daar de woeste golven – gelijk aan kerktorens – alle bellen rinkelen doet vraag ik je – bind me in – vorm…

emoties barsten ruzies rinkelen beeld na beeld spat uit elkaar als herinnering, bezaaid met tranen ligt je hele leven daar scherven scherp gebroken glinsteren wat was puntig hoekig vaak bedrogen spiegelt vals het glas in duizend kleuren fonkelt woede flintert haat voorbij misverstanden branden rode wonden in hun vlijmscherpe…