Alle inzendingen over roeien

Het is rustig op de stoep De straten stromen stil Al het papieren geluid Wordt verscheurd, de wind Snippert langs mijn oren Ik wil alleen jouw gouden stem Smeltend over dat wat hoort De ramen roeien regels Die ik hoop niet te verstaan Het is rustig op het plein De geruisloze grachten En al het papieren geluid…

Ik ben me de pokken geschrokken Eerst aids om in homoland te snoeien Als tussendoortje corona voor het dorre hout Nu stuurt God apenpokken om nog wat zondaars uit te roeien Hoe moet het nu met de Gay Parade? Of zegt u: lik me reet! Zullen de binairen het overnemen? Trap ik nu op gendertenen?…

In mijn schamel sloepje zal ik oeverloze tijden varen over wateren die niemand ziet het stille roeien over de rivieren in mijn hoofd verre, eenzame plaatsen in mijn diepste ik kabbelende fantasie vol zacht ruisende melodie die leidt naar een warme open zee waarin ik opnieuw mezelf mag zijn…

heb alles al gezien of tenminste al van gehoord liefde, oorlog of een moord een naakt meisje van achttien wat kan mij nu nog laten blozen van wat krijg ik nog kippenvel een horrorfilm in een oud hotel of een bruidsboeket van wilde rozen een liefdeslied op een rare fluit zou mij misschien nog kunnen boeien of een vrijpartij terwijl we roeien…

Wij bonzen luid op Onz’ borsten Wij talmen niet uit te roeien Wij die niet vrezen De wrake van Ons…

de zon is trouw vandaag, ze schijnt in elk opzicht net als toen en net als op die dag vergeet ik, dat je dan het best kan doen of alles niet bestaat geen kwaad geen broodnijd en geen kou slechts flauw de wind verzoeken niet te snel in kracht te groeien maar te roeien met de riem van mij – als vrouw - waarbij de ander de meander van…

Mannen met gezinnen Waren jullie, kinderen Die speelden met de Honden die jullie net Als zij zo lief waren - In werktijd vergaarden Jullie tijd en plannen Om een hele bevolkingsgroep Uit te roeien op de meest Beestachtige wijze - Oncorrigeerbaar gedrag, Waan achter de gedachte Die jullie zelfs in het Gezelschap van vrouw,…

Laten we fabelen in de luwte van een fantasie kom en dans mee op de maan of op de sterren die ik zie grijp mijn uitgestoken handen lach en spring op de rand van de nacht spring in de leegte van het avontuur dat op ons wacht roei naar het eiland van plezier geef je over aan je zinnen verwonder je niet over dit geluk kom dans en lach…

uiterwaarden achter het riet van de rivier volg het karrenspoor der paarden en breng je diep verlangen hier wil mijzelf met jou vermannen tot natuurlijk vrouwelijk schoon vul de kruiken en de kannen met passie uit de onderstroom tussen lelies wil ik dansen tot we samen overvloeien op het veld waar levenskansen met de laatste riemen roeien…

gestadig glijdt haar schuit over het water richting andere oever het is maar een oever denkt ze maar elke beweging van de roeispaan voelt als een dolksteek die het verleden eruit wil snijden de pijn doet verdwijnen bij elke slag komt ze dichterbij de verandering de hoop, het geeft haar de zinvolle kracht om verder te roeien naar waar…

Drijvend in angstzweet, verbeten roeien Bange slaven in de boeien Geesteszwepen maken striemen Bang geslagen aan de riemen Spookschip de wereld Komt eraan Vaar je mee Of blijf je staan Monster aan In havens waar de angst regeert Ligt spookschip de wereld afgemeerd God is je leidraad, Allah de ware Maak je klaar om mee te varen Spookschip…

een streep trekkend door lijnen die voor de hand liggen, neem ik de trein laat mij vervoeren door lavendelvelden en terrassen met wuivende gewassen zonnebloemen die het blauw ingroeien rotspartijen waar korstmossen gedijen het landschap lijkt voorbij te varen zoals de jaren rugwaarts roeien en in mijn jas gevoerd met lapjes leven bloeit…

zoldervloer rondvaart in het duister fijnzinnig roeien 400 jaar onder webgolven in een opbergdoosje de verbeelding van muzikanten onder de koekoek een pittoresk meesterproef op de schoorsteenmantel visuele luciferstokjes wel duizend gezichten ontiegelijk broos in een bliksemschicht laait een verre wijnboer op gekluisterd aan…

Hij werkt waar het water laag staat Een dagelijkse inloop van honger en dorst In zijn boot, staat het water hoog Al zijn paarden heb ik bereden: De vurige, de snelle, de krachtige Er staat water in de boot En terwijl híj zorgt voor water en brood Stap ik in de jol met overtollig nat Schep schep voor schep Een bodem in het vaartuig Het roeien…

Kraaien roeien stil door de mistrivier. Ze enteren knoken van een ouwe eik. Krrrrauw! Rrrrauw! AAUW! Steenharde krassen op het canvaslijk van een stilleven.…

De zon daalt, wij hebben ons verinnerlijkt in ons bootje en varen zoet vereenzaamd in een landschap waarbij ik roei en jij met elegante handslag het water in het water schept opdat wij zinkende niet zinken in het water waar zo pas zie ik omkijkend land was en ver voor mij op de kant was de kindertijd en wuift nog o god wat hou ik toch van de knieën…

leg je maar neer bij mij en kijk naar boven in blauwe schemerhemel zie je een roze handschoen tot aan de elleboog zit een engel versnippert wolken in je ogen wil ik zien hoe gelukkig je bent dat er een meer in ligt met zachte rustige golven die soms wild bewegen daarin wil ‘k vissen op die zee eeuwig roeien een gevuld net in ’t water…

ken het zweet de lange riemen het bakkeleien in de galeien de striemen als je minder deed altijd onderdeks als slaven aan de ketting weggezet roeien op bevel zij sloegen mij hun ritme wel ben gegaan heb de oorlogsvlag gehesen in het want waar wij nooit mochten wezen de messen blikkerden alom gesprongen naar de vrijheid toe…

Je zat al in de wandelwagen Naar een bewegend scherm te turen Dat je dit later moest bezuren Zag niemand van de fabrikanten Je zag het bij de sigaretten De burgers kwamen met hun kwalen Gelijk en smartengelden halen Ook ogen kun je niet resetten Brildragers van de Lage Landen Verenig u in beeldenstormen Roei uit de…

vóóruit roei ik harder en harder wind van alle kanten in golvend water om achter te laten vóóruit cross ik sneller en sneller tegen de wind door opgewaaid zand om los te laten vóóruit fiets ik harder en sneller wind mee over geplaveide stenen om door te gaan voorbij gisteren op weg naar morgen bewegen in het nu van eigen…

U wordt geacht Omdat u wacht Op de gerichte blik Die uitstraalt u en ik Blikken die elkaar vinden Handen die elkaar voelen Ogen die bedoelen Begrip dat groeit In een verbinding die bloeit En blijft groeien en boeien Niet slechts met eigen riemen roeien Maar op betere wijze bemoeien Oh Heren het is u en ik En wat minder uw genitale tik…

Min met de minnende, Roei als de stroming stroomt, Vecht als het gevecht zich bevecht, Roer, twist, verberg en onthoud. Rotsen bloeien als kostelijke nardussen, Al tranend leest men de lezing, Gezaaide oesters broeden meer dan dit, gedicht kan bevatten, opteren, toch, tenslotte.…

opdoemend uit naamloos water roep ik jou als een kind dat niet kan spreken langzaam vervaag ik een golfslag vindt mijn hand tilt mij over bergen in vormeloos wit begint de aarde opnieuw opnieuw valt de regen verwaait het zonlicht hoor ik jouw hart drink ik de beker opnieuw proef ik jouw liefde waarmee jij geen raad weet en roei…

spiegelende bomen wederom zoeken naar broze luchtgevulde zuilen om ze weer met tranen te vullen uit opgeblazen dromen noch is het zo dat ik mijn hart snijd uit geborgen goud dan wel mezelf bevrijd uit vermeende boeien neen, enkel afdrijven naar een leegte waar spanen ontbreken is verraad aan het licht hoe zou ik dan ooit verder moeten roeien…

Laat schone verzen glad van effen lippen vloeien, Maar gil, noch galm, noch kwaak, noch bulder woest en luid; Weerhoud uw arm en hand van haamren, zwaaien, roeien; De molenwiekerij drukt geen verrukking uit.…

of roeien wij uit, met wortel en tak? hoe moeilijk een narcis bestaansrecht te geven, gunnen…

De wind is ijzig het beneemt me de adem laat de tranen over mijn wangen rollen terwijl ik tegen de stroom op moet roeien rondom vissen strooi ik het brood boven de donkere golven de blauwe hemel de hongerige meeuwen maken herinnering wakker het gekrijs de pijn in tweeën verscheurd te zijn ik kijk naar de draaikolk…

ik volg het krullen van de lijn het schuim verdwijnt en laat de diepte zwart verschijnen ik draai en kolk mee het sissen wiegt verleiding ik voel de vrijheid van de zee nog aarzel ik terwijl het water langs me gaat vandaag zich spiegelen laat ik ben er nu mee klaar terwijl de tranen vloeien, waarom zal ik tegen de stroom op gaan roeien…

Tijd kan me mateloos vervelen Ik kan in de minuten verdwalen Tijd kan de wreedste wonden helen daar waar de beste medicijnen falen Tijd kan me eindeloos boeien, Je kunt het niet terugdraaien, Het is onmogelijk uit te roeien, Maar 't kan wel twijfel zaaien, Tijd is iets onvoorspelbaar, Soms heel snel, soms tergend traag Ze neemt iedereen…

We roeien de oorlogen uit en Zullen uiteindelijk de slechten verslaan. Dan is het moment aangebroken, Waarvan we kunnen zeggen, De wereld leeft in een vredig bestaan.…