Alle inzendingen over roerloos wacht de sc

net toen het licht een lichaam kreeg, mij streelde barstte het kind terug in de muur en tekende marmeren pijnbomen, als herhaling van losgehaakte dromen ik zal je blijven zoeken zei het licht met bloemen en tederheid in ieder verlangend hart, in iedere vrouw die jou met druppels bloed ontvangt waar schaduwen bewegen weer dichter…

Het onderzoek van ‘t SC Planbureau naar burgerperspectief op referenda klasseert ze op de Hollandse agenda: een flinke meerderheid is steevast pro. Hans Wiegel, die er tegen fulmineert, ziet deze kwestie, ben ik bang, verkeerd.…

Ten laatste raakte ik verzeild in afgesloten ruimten en buiten zinnen, stuwing van het bloed door aderen waarin het hart te groot, de geest te nauw, ritmisch in taal en goederen vergrijsd in een roman, de plaats verkrampt in het scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als constante druk van zwaartekracht…

Zitten en wachten mijn dobber steeds roerloos stil plotseling....hebbes!! (foto uit eigen collectie)…

Ik schreeuw, vloek en bijt, terwijl mijn lijf ieder beweging vermijdt. Tranen aan de binnenkant niemand die ze ziet, gezicht als een masker, zonder verdriet. Een lappenpop zonder hart, geslagen door woorden, voor eeuwig verstard.…

Soms wou ik dat ik vloeibaar was als de gin en de wodka thans florerend in mijn glas. Wat zou ik vloeien naar het grondwater van je oude huis waar jij al aan mijn boetekleed weeft. De katten op onze bedden kijken ons verstoord aan, ze slapen noch ze spinnen nu de liefde, krakend en vermolmd als de trap naar de zolder, geruild werd voor…

vastgeklonken op een sokkel de gipsen heilige roerloos in zijn nis stilstaan doet zeer houdt hij stand in witte eenzaamheid in de nevel van de tijd buiten glimmen de groene luiken op de grijze kiezel droomt de roerloze man zijn zwarte dromen de lange weg naar nergens in de zachte regen elke hartklop dichter bij de dood…

winter als gedicht in de fruittuin hangt muisstil een roerloos wachten de greppels staan vol water een wolk spiegelt zich erin…

Onder geknakt riet wacht roerloos de oude snoek op snelle actie daarom doen we maar het spel wie het eerst beweegt verliest…

hij komt niet meer we zaten te wachten, wachten op hem de tijd die we zaten was roerloos, het licht maakte het notitieblokje tot een onbeschreven vondeling hij komt niet meer, iemand zonder klank in de stem had afgebeld Joost mag weten wie het was…

De mens wordt wat "in de wacht" gezet, wachten duurt dan lang, 'een momentje alstublieft' het is echt een ware dwang. Melodietjes van allerlei terroriseren dan je oren, echt muziek die je verwacht op een begrafenis te moeten horen!…

Bomen dorren in het laat seizoen wachten roerloos op de winter het is stil doodstil de laatste rozen bloeien tussen het laatste groen.…

De wachtkamer scheidt de wachtenden van hen die op zich laten wachten. Teer onttrekken we ons aan het heden en aan de kamer waarin we verblijven. In het wachten schuilt de hoop. Wachten - urenlang - om uiteindelijk te horen dat het te laat is. We vallen samen met de tijd roerloos stil. We wachten niet langer.…

roerloos in het nest in de gekraste armen van de boom de gerafelde woorden ze wegen bijna niets te licht voor een vogelvlucht ongezien tussen veren verborgen in niet verstane taal wacht wacht in gekraste armen tot de zuivere regen valt…

Zoals vandaag was het ook toen: wachten in stilte op wat komen gaat, zonder perspectief, verdoofd, verdwaasd. Zoals toen ook vandaag: geen licht meer zien, geen uitkomst, enkel wachten op wat komen gaat. We hebben toch enkel maar dit: de roerloosheid, geen antwoord, geen kracht, een stil doorwaken van de nacht.…

roerloos liggen in het gras willen dat het anders was staren in het schemerlicht wachten op je aangezicht blijven liggen in het gras weten dat het niet zo was ogen sluiten voor de nacht het is later dan ik dacht…

Het zilvergrijze ochtendlicht Drijft zachtjes langs mij heen Roerloos zit ik te wachten Om te ontvangen wat gebeuren gaat Maar hoe het leven ook stroomt Het alleen zijn kan ik niet accepteren Ga mee op ontdekkingsreis Al is het maar voor even…

ik schrik wakker in een leeg bed waarin ik je adem hoop te vinden roerloos wachten schoenen op de instap van jouw voeten niets is meer zoals het gisteren was zelfs de zon kleurt anders…

zwart-witte winterets in haar achtertuin tijdelijk tonen bomen koude schoonheid zij wachten als stille sneeuwdragers met hun lichte last roerloos ingekeerd in de lente zullen duiven tortelen…

Het is nu twaalf uur de elfde gaat over in de twaalfde februari van het jaar des Heren en Dames 2017 Ik ben nu officieel 65 jaar maar ik ga gewoon door of er niks aan de hand is uit het gedicht van Gerard Reve: Drinklied aangaande het leven op aarde want god vorm me me m'n dochter is pas tien!!!…

wat ik jou vragen wilde deed de wind verlengen, op ieder ogenblik van omgrenzing met om ons heen het strand en de verwarring uit zee kon je mij verstaan en verder terwijl je bewoog op vrijheid, het ritme dat jouw stem voedde mijn gefluister als een eiland insloot, dat daar moest sterven, smal en wit meeuwen legden een licht op die…

dat het steeds minder wordt; het kind dat zoekt naar dunne plekken en de afbeelding van het licht, hoe het om een glimlach weent, als vreemde, ongezien dat het steeds meer wordt in een beheerste vorm; grachten vol gedachten, bovenop de stilte van het alledaagse en hoe het tenslotte zal weten dat het schrijven moet omdat gesproken woorden achterblijven…

Nog liggen ze er voor anker wachten.... op zomers plezier nog niet klaarwakker nog niet ...getuigd voor de vaart het is tenslotte nog maar eind maart De zeilen in het vooronder het roer roerloos Ik zie de rimpelingen van ongeduld in 't klare water.…

het hert staat roerloos peilloos bij het meer dat verstilt de lucht vangt in haar loomte maar schijn bedriegt en in de vlucht struikelt de dood over haar voeten een rimpel en peilloos is het meer weer verlegen als de lucht…

Roerloos water klotst tegen de wal, ik blijf liggen, bang dat ik val ...…

in volstrekte nederigheid legt het meer zich neer offert haar rimpels aan de oevers houdt de vissen onderhuids stil om alleen maar een spiegel te kunnen zijn van het magische maanlicht…

verstrengeld in scharlakenrood betreedt ze huiverend de hof van jouw geschreeuw geen woorden meer om weg te kijken stil steeds herinnering smeulende ogen zien in bevroren nachten alleen het levensteken van de nauwe wintergeest drijvend op het doodse water verlieten dromen haar…

Roerloos lig ik hier, stil als een blad op de grond. Zonder lucht adem ik nu en ik zie zonder blik. Herinneringen spinnen beurtelings door mijn hoofd. Wild was ik toen van verlangen, dronken nu van melancholie.…

nu de aarde de maan verduisterd heeft laaien de gemoederen weer op bomen staan er bevroren bij evenals de meerkoetloze vijver ijsbloemen staren vragend naar omhoog waarom de maan ze niet kussen wil staat het riet roerloos aan de kant wat rest is een onheilspellende stilte…

niet dat ik wil vergeten je sporen verliezen in de sneeuw niet dat ik wil vluchten alleen even luisteren, zien hoe vlokken vallen een lichtkrans leggen jouw schaduw vinden…