Alle inzendingen over rondingen

van de krijtstreep tussen groen en blauw kon ik weinig hoogte krijgen de verte nevelde in warm en koud met trage ronding de vleugels van mijn geest kunnen de steen die op mijn maag ligt niet meer dragen nog twijfel ik heb vragen die met de dood geen antwoord krijgen ik moet blijven hoor ineens de meeuwen en het teleurgestelde…

" wie kijkt niet graag naar binnen; deze ronding, de meest intense kleur voor eenheid waarop het leven in meer dan fragmenten steunt " het zwijgen verbreedt ons gesprek jij legt je hand erover we worden branding en vullen de schelpen met echo 't geruis zingt mee als rood vuur…

Vleiend paait ze met de veelbelovende rondingen van haar soepel lijf. Dat aaibaar is, maar lusteloos in bed en elk orgasme berekent tot de laatste geile gil. Ze is een opblaaspop, met dat verschil: die blaast zichzelf niet op en rekent niet hoeveel je storting opbrengt bij de bank.…

Negen maanden achtereen lange weg van slank naar ronding in een zucht voorbij Alles staat er klaar voor samen gekocht, gekregen voor 't kind alleen Voelen, vleien. Samen de schoonheid van dit wonder beleven Negen maanden achtereen van foetus in ontwikkeling tot kindje, kleintje, zuigeling.…

Zo wou ik dat het altijd zou blijven Je blonde lokken los En door je blouse, even, De zachte ronding van je borst En onder je wenkbrauwbogen Omlijst door perzikhuid, zo puur Je blinkende scherpe ogen, Helderder dan azuur.…

de vrouwelijke rondingen zo dikwijls teder betast door mannenhanden schonken het hout de intense warmte die zo onontbeerlijk is voor wat het is geworden ik schiet nog snel even een foto voor dagen van groot verlangen…

in de kamer groeien geen woorden meer zal ik nu spelen om jouw goddelijk wezen om elke lenige ronding laat ik je winnen.…

Gevangen in de ronde cirkel Ben ik als vierhoek vals misplaatst Bemerk ik alles op het laatst Krijg ik aan de ronding hekel Doch draaierig van het verdwalen Zoek ik door naar mijn ontsnapping Verliezend in de overlapping Van de tijd die mij laat dralen Zolang ik niet vergeet te hopen Zal ik wachten, zoeken, leven Nimmer een hoek van mijn…

noemde haar Antoinette liet mij dromen in mijn droom waarin ik zonder schroom haar borsten kussend plette door haar rondingen van Rubens maar desondanks zeer sierlijk ontstond slechts die ene wens die maakte me zo dierlijk omdat zij in mijn ogen heel beroemd zou kunnen zijn verlangde ik haar handtekening terwijl zij vurig kuste en…

ik heb je op groot doek met grove streek de achtergrond een vage symmetrie van nacht in het verdwijnpunt van de morgenstond ik licht je op met titaanwit als eerste je gezicht uit donkere schaduwen de scherpte en profile je zachtheid met een klein penseel aan ronding nooit te veel helaas ben jij nooit af want iedere eerste…

zag de sculpturen tussen helm en duin hun exposé aan de zee ze golfden gedachten speelden met licht in het eindeloos gaan van beweging en krachten Zij houwden schuurden en zaagden zelfs in langdurig polijsten konden ze haar net nog niet raken we vonden een steen die de zee heeft gedragen haar ronding cirkelt volmaakt het menselijk…

Ik houd van je loop en je ronding, in je armen is het een en al pracht Het is dáárom dat ik je zo toezing van 's ochtends tot diep in de nacht Al loop je beduidend gebogen waar je gaat, ga je o zo gracieus Beweeg je dan raak ik zo bewogen je maakt me volmaakt amoureus - ik wil ieder getij wel bij jóu zijn jij stroomt... door me heen...…

je ornament barok in lange rok en krult uitbundig in je rondingen monumentaalt in rijk en warm bezit ogen stralen uit het donzig wit haren opgestoken ogen iets geloken met fluweel gevoerd de taille ingesnoerd zo open je de dans op het gala van de eeuw de prima donna van het bal maar voelt al binnenin het eerst verval…

tussen infrarood en ultraviolet licht de nachtgeluiden…

uit zand en vuur heb ik je beeld geblazen in rondingen je lijf gezet je ogen glanzen transparant verbazen je ziel als bodem ingelegd de zon licht zacht je trekken uit en schittert je beweging je huid grenst aan de wind en huivert zijn gevoelige beleving je bent gestold in het moment van reageren je wilde zoveel uitproberen…

uit zand en vuur heb ik je beeld geblazen in rondingen je lijf gezet je ogen glanzen transparant verbazen je ziel als bodem ingelegd de zon licht zacht je trekken uit en schittert je beweging je huid grenst aan de wind en fluistert zijn gevoelige beleving je bent gestold in het moment van reageren je wilde zoveel uitproberen…

waarom zou ik nog de liefde bedrijven op een onbeschreven blad jouw maagdelijkheid beschrijven; op innerlijke schoonheid heb ik toch geen vat vandaag raak ik je niet aan wil turen naar jouw blanke vel waar hoeken voor rondingen staan en ik mijn pen als impotent voorstel zo vindt de inkt niet zijn weg het bevruchtend werk te doen…

voor mij ontwaar ik op stoepstenen, vierkant van formaat, een silhouet met rondingen door de zon geprojecteerd langs mijn gedrongen lijf er valt niets op af te dingen, zo zie ik er uit, kennelijk wat stijf, dik en toch platvoers ik ga lopend vooruit het moet gezegd het oogt wat boers mijn schaduw heb ik nimmer begeerd slechts…

ik wist je altijd blindelings te vinden maar het streepje maan tekende mysterieus je naam volgde het profiel van je gezicht prachtig werden de zachte rondingen scherp uitgelicht we kusten de stilte van een dromend ervaren om het paradijselijke in de schepping samen te evenaren wij hebben sterren gezien maar in het volgen van de…

ik wist ze had geen gezicht en toch was ik gek op op haar ogen met de in donker blauw oplichtend witte cirkels die mij altijd hypnotiserend fixeerden weg van haar scherp profiel met de toch zo curieuze rondingen bij neus lippen en kin verliefd op de klassieke hoogte van voorhoofd en de markante jukbeenderen toch spande haar…

overal verschenen lichte huizen; vol van zon een overvloed aan witte draden spon hun sprookje in de bomen hoe dood toch schoonheid weeft in weergaloze rondingen, doorschoten met die pijn om wat verloren lijkt als dan herfst in volle kleuren prijkt verliest die glans de euforie van immer jong en levend zijn: de evenknie van lente sluimert…

Ik heb me lekker tegen je aangevlijd neem je in me op Je geuren, rondingen en je gezicht maken me gek in mijn kop Geluk is in mijn ogen te lezen ontspannend genieten Niets doet mij weerhouden snel een geluksgebedje te schieten Hoe kan een mens leven zonder dit het besef van liefde te ervaren Het geluk te proeven valt toch door niets te…

verlaten verdriet prikt in mijn ogen die alleen nog maar zwart zien ik stort in de afgrond van het randje van jouw hart een eindeloze diepte in met grote snelheid verlaat ik jouw lichaam ik val uit jouw verlangens om plaats te maken voor een ander maar jij verlaat mijn lichaam niet ik houd jou gevangen voor onbepaalde tijd tot rondingen…

(die mooie glans kan alleen maar liefde zijn) nu draag ik wat je ogen voor me vroegen en jouw handen voor me kochten, in een winkel vol verschil heel zacht verwarmt mijn borst de witte steen maar als licht haar ronding kaatst laat lila tere bloemen bloeien, op de adem van mijn hart binnen smart vol zoet herinneren kleurt ze edel…

Één sprong naar voren en klem je vast aan de voedzame driedubbele rondingen van de lekkerste vrucht op aarde.…

Boven geurige nevel van schuimbellen en bad-olie spiegelt witte wijn een eigen klein oppervlak Je hand liefkoost de voet van het glas je ogen staan zacht je mond is vochtig, wat open Onder de belletjes maakt je huid je rondingen heimelijk zichtbaar en tastbaar dichtbij Een kus en nog een; mijn lippen verdrijven water en proeven…

vrouw pastelgrijs in de schemering van een uit de zon gelegen doorgang jong en toch onzeker valt in 't volle licht de schaduw op haar huid ze legt haar lichaam naast haar kleedje bidt de zonnegod om brons dat haar beloofd is zonder vlekken zegt ze rekt zich zo dat licht haar overal kan raken ze tekent zich als vrouw trekt elke ronding…

op een kruising van verre wegen, in de ronding van de moederschoot, komen hemel en aarde elkaar tegen met de rechtheid van een schietlood de zon die aan de oostelijke hemel staat is stabiel als een rivier zonder verhang, totdat hij in het westen ondergaat, dan duren dag en nacht even lang het viel mij op zonder tegenbericht, de loefzijde…

je venushand is slank vingers lang en artistiek jouw handschrift is muziek in licht gebogen lijn articuleren rondingen passie de schrijfhoek is verfijnd mijn marshand is vierkant kort kordaat staccatoot rechte lijnen verdwijnt in oplossend vermogen na de daad het schrift is tegendraads wij hebben het heelal beschreven met aardse…

het kleine bewegen het snakken naar ruimte en lucht met jouw ogen op mijn hielen heb ik de vracht gelost, de vingers zochten kieren van het luik je stierf soms nachtenlang en ik zong iedere avond weer dat lied de klanken liggen in mijn vlees verstorven zeg je zwijg maar de tekens bedriegen niet verleg je hoofd opnieuw in mijn ronding…