Alle inzendingen over roofvogel watervogel

bewoog de bazin met haar vingers zwart in het kleed druk heen en weer naar de europese oehoe naar ze zei vier kilo om zich in haar handschoen betaald te laten hakken voor gasten die plaatjes schoten mooi dat die reus zich niet liet uitdagen hij gaf me een knipoog zij werd toen echt boos met blote hand joeg ze me weg van haar roofvogels…

nu staat hij bij het huis dat prijsgegeven werd aan wind striemende regenvlagen en een op hol geslagen zon niets anders dan de drukkende stilte het snerpen van cicaden de trage vleugelslag van een roofvogel het verweerde tafelblad een atlas met kringen krabbels en datums van de voltooide verleden tijd in deze uithoek van het menselijk…

Hoe de valkenier met zijn loer draait Om zijn roofvogel terug te lokken Horzels bijten niet Mensen ook niet, hooguit in een mooie rode appel Honden bijten wel, "niet allemaal" Alleen de valse honden die scheuren het vel van je botten Dazen die bijten ook Ik denk aan de tijd dat ik voer in een bootje Op een meertje over de larven van…

brandbommen vallen als roofvogels uit de lucht een sissend geluid het klinkt als ruw ijzer dat over stenen schuurt het snijdt door merg en been een hoog geluid de opengesperde mond van mijn moeder haar Schreeuw een kind springt in het riviertje buigt het hoofd onder water het wacht op stilte een bamboe rietje steekt…

Deinend water tegen de kade watervogels dobberen in silhouet omringd met sterretjes op het water. Mijmerend op een zomeravond met als decor een oranje gloed en mijn muze als geestverwant. Nergens anders is zij daar weer op het toneel in het blauwe uur als een oprecht mens in dit theater.…

spiegel nimmer zonder vreemden volière die de inbreuk van ontheemden begroet met een beurtzang tussen buiten zonder binnen en het zich buitensluiten droge regen koude zon en een stom naar elkaar staren tot aan de horizon vol woekerende meubels en muren sneeuwend in hun evenbeeld je bent snavel aan snavel roofvogel belust je dood te plukken…

Naargeestig schreeuwen meeuwen in de mist Het doet mij huiverend naar zon verlangen Al wekenlang is de rivier gevangen En ligt mijn woonboot star in ijs gekist Wanneer de mist door wind wordt weggewist Zie ik de watervogels onbevangen Bij honderden rondom mijn arkje hangen Zij wachten stil er wordt geen plaats betwist Ik voer hen vis, strooi…

De bladeren bewegen traag als de wind even ruist een eenzame zwarte kraai krast schor zijn eigen lied achter de heg loeit een koe als antwoord op een andere met in zijn snavel een worm rent een merel hippend langs Lang staar ik naar de overkant van het beboste dal gehypnotiseerd door een roofvogel die zweeft met de stromen tot hij langzaam…

Ik omhels je Met duizend armen, Wolkenlucht die Het steeds vaker Aflegt tegen de Zonnestralen die Je indringend doorboren - Hier begint het ochtendlicht te gloren, Wordt in wolken en zonneschijn Mijn nieuwe dag geboren…

Dwalend over de hoogten gaat het lichaam zijn zwaarte vergeten; vaag herinnert het zich, dat in de spleten halverwege de top kleine roofvogels huizen en hoe de nesten zich vastklampen tegen de steilten; in het dal moeten de huizen staan en vreedzame dieren gaan grazend over de weiden.…

Beiden ook nog snel verstoord, als watervogels, zelfs een vis 't water doet bewegen spiegelbeelden, eventjes gewist. Het eerste blad dat valt één enkel blaadje ja, dat kan gemist. Tot de herfst hen roept, alle bladeren los te laten nodigt kinderen zich te vermaken met de droge kleuren vol geluid.…

naar de roofvogel met scherpe, genadeloze klauwen die op zoek was wat te reiken, alvorens te verdwijnen met prooi in de bek. Ze zorgde goed, voortaan voor veiligheid in eigen stek! Haar jong nest in de hoogte der gebergte moest goed worden onderhouden. Lang genoeg was heel haar kroost uitgebroed en moest nu góed worden gevoed.…

Op weg naar zee passeer ik luchtkastelen en woningen zonder bewoners vervallen oude huizen die als losse hulzen na het treffen in het landschap liggen de daken bieden geen beschutting meer gunnen de roofvogels een onbelemmerde blik in de lege buik van bescherming slechts een verstomde angstkreet houdt zich uiteengescheurd verborgen in uitdijende…

zo vele jaren keken boer sperwer en havik in Amsterdam eenstemmig naar exoten neem de groene halsbandparkiet als onbekenden uit tropen vraten zij die lawaaiplaagpapegaai spilziek en omnivoor mooi niet maar de roofvogels hebben eindelijk de smaak te pakken nu kan worden afgewacht wanneer de eerste stadsagrariër eens over de dam komt…

Ik kan veel ik kan winkelend publiek laten lopen ze zelfs laten marcheren - door stompende muziek in hun buik te programmeren ik kan boodschappen leggen in hun winkelwagentje dat dakloos na sluitingstijd op straat is geparkeerd en ik kan roofvogels uit de stad amuseren met poezemuizen nagemaakt van spelen verfomfaaid - gewapende scholieren hun…

over heuvels, door weilanden, modder en plassen wandelend langs troosteloze lege café terrassen toch een glimlach op mijn gelaat gekregen fascinerende aanblik van bossen met kale bomen alleen in de toppen nog wat bladerkleur te ontwaren kraaien huizen er met tientallen paren zon lijkt er toch even door te willen komen schreeuw van een roofvogel…

Maar beter kijkend naar haar silhouet hoog in de lucht; op volle spanwijdte in haar vrije vlucht, gelijk bewondering vragend zoals andere roofvogels als de haviken en torenvalken.…

ze hebben de kroon van haar hoofd gehaald de schitterende stenen dof geschuurd een zwarte roofvogel is naar beneden gedaald het huis met rood wit dak dat ze heeft gehuurd het onheil van pijnen dat haar doormidden scheurt, de helse gloed doet buigen en bidden zie daar de witte zon de waterbron het rein fontein van bloed wonderlijk zoet…

als de laatste opspattende brokken aarde zijn gevallen als de volgelopen kuilen het flauwe zonnetje weer rimpelloos weerspiegelen als er niemand meer is die de stilte wil scheuren als een ongelooflijke echte watervogel weer het kanaal gaat dwarsen als je, zo maar, tot tegen het versplinterde bos kan stappen, rechtop 135 meter ver als de Hill…

dat ik je liefheb mijn veertien-achttien soldaat van twintig je geriemde armen en een opgeslagen kraag de stalen oorlog die in je ogen waait toen je op die winterdag de klok niet hoorde boven Ploegsteert bos het gonzen zag de kerkhofgroene roofvogels en hun zijden piloten in lederen hoofden dat je me liefhebt jonge soldaat naakt tot aan…

stil voor de knip klaar in de branding niet storen dat wordt opzienbarend secuur op die afstand makkelijk zat Correct afgeslagen op goed geluk ter hoogte van De Savornin Lohmannlaan bleek het Paddepad nog gewoon te bestaan met memoires losjes daar uit bosjes kon mijn dag nooit meer stuk Al heeft de unieke foto Vroege Vogels gemist de roofvogel…

gesloten ruimte, een blijvende waas het perpetuum mobile is mobiel, jammert de aarde in een halve eeuw onthoofd in waarde de stampvolle staat vergaat in de rook vreemde gestalten vormen een collectief spook, paranoïa De huismus zingt zijn laatste volkslied, vluchtend voor vergiftiging, verlangend naar een buurgebied, verdrongen door de roofvogel…

een kale flat in Tilburg-West zit een man uit Eritrea op de vlucht, niet zomaar bang, voor de lange arm der secret service van zijn vaderland ...Een column over Run the Jewels hoe de hiphop activeert geschreven door Heerma van Voss door Thomas zelf gerecenseerd ...Tot slot verhaalt herr Rudi Fuchs een meerkoetincident van watervogels…

daken uit vervlogen tijden zagen we er Koene ridders te paard en jonkvrouwen die -in modern Duits- ons welkom zeiden Ver.....kijken kon je er vanaf hoogten naar laagten van dal naar niemendal Waar snelstromend water immer -hoorbaar- op zoek naar haar laagste punt Zo raakten ons hier -op het binnenplein- een show met roofvogels…

Ik ben ongeveer de enige nog die naar de voorbijrazende landschappen kijkt en opgewonden raakt van een opeens gespotte roofvogel of een vliegende BH. De communicatie van mens tot mens is doodgebloed door een collectieve navelstaarderij, waarbij de realiteit is ingeruild voor contactarmoede.…

Cabanes eind oktober – grijs bruin oker groen Een door nevels van vuurtjes versluierd seizoen Waar de roofvogel langzaam haar spied-rondjes draait De barmhartige zon alle herfsttinten aait De winterslaap nadert de kou is op til De natuur komt tot rust - een merkbaar verschil Met de brandende zon van de bloedhete zomer Het tempo de kleuren zijn…

Ik houd van asfalt het beperkt de opties en verschaft duidelijkheid hier gaat niets groeien - wel het aantal gebruikers ze glijden over jouw rug in elke denkbare toestand als uitgerolde veterdrop zijn hier geëffende paden ik houd van het contrast tussen het zwart, wit en groen waar langs jouw flanken onkruid groeit en waar een roofvogel…