Alle inzendingen over rots

De kaalgeslagen rots tilt de burcht in de nevel Met verlaten trots glijdt de nar onzichtbaar door het geknakte riet. Zijn daden laakbaar rijp voor boeien, ketting, knevel. De weg is traag, schier oneindig onbestemd gebroken zijn hart, gescheurd zijn schamel hemd. Waartoe, waarom ?…

De klokken, lang rechthoekig formaat,zonder wijzers, tastbaar landschap, de zee en een rots, hield ik in mijn handen. De eerste klok geurde naar de zilte zee en toonde mij het strand bij eb; ik hoorde het water naderen, de vloed kwam opzetten.…

CREDO de Heer van leven en sterven heeft weet als behoeder van vertrouwen wat de mens in lijden zal beërven en zal aldoor om verscheurde harten rouwen het is de wanhoop in eindeloze zwarte nachten die het leven doet verachten het onvermijdbaar verscheiden van al wat geschapen is laat de rots van geloof en hoop versplinteren…

.' Hi ging en sloech sin moeder doot en vluchtte mettet herte root. Mer twyl hi loopt, stuict oppen steen en valt, - dat erme hert meteen. Al botsen op de harde baen, vingh plots dat hert te spreken aen; Al weenen vinghet te spreken aen: 'Och, jonghe, hebs di seer gedaen.'…

Is mij een vodderij gevallen uit de pen (weet, lezer, dat ik al mijn vodden daarvoor ken): ik sluit ze van mij af en laat ze liggen rotten. Lang, lang na haar geboorte onthaal ik ze de motten en val er met de keur van een vers oog op aan.…

Er zit een dikke scheur in mijn trots Ik, stoer en altijd sterk als een rots Moet nu toch toe gaan geven aan mijn lijf Mijn benen, heupen en knieën alles is stijf M'n rug staat zo krom als een banaan 'k Moet om de dertig passen blijven staan De pijn is echt niet meer te verdragen Echter er komt een eind aan al dat klagen Want ‘k heb de knoop…

dwalende verspringende gedachten blijven kleven aan een grillige draad die in mijn hoofden van de laatste dagen het enige houvast is geweest wie is van steen lijkt de rots me te melden wat is van hout vult de boom daar bij aan geen van de oudere wijzen krijgen gehoor want mijn schaduw duwt mijn denken voort ik hoor de indringende stem van…

besmettend mensen met Hepatitis-C lazerus en stoned van Heroïne en Coke doet veilig vrijen bij jou niet mee ik zal als jij in de aarde verzinkt een stuk vel overblijvend met mijn naam geínkt op jouw graf pissen hier ligt te ruste een luis want grafstenen horen in jouw familie niet thuis hoop dat je snel sterft ellendeling want je bent rot…

Je glim lach, je liefde, je blijheid, je trots, ik zie het zo voor mij, je was als een rots, Nu houd ik mij staande, al wankel ik nog veel, ik voel soms je gedaante, Dan is het net of ik je streel, het is voor nu moeilijk elkaar te verstaan, Maar ooit kom ik ook en zullen we samen verder gaan.…

een stukje van de wereld achter je blikken zien waar groen en bloemen heuvels rijgen tot landschappen met de uitnodiging van de stralende zon tot een sprong in een dartel riviertje met bovenaan de bron nog glinstert het opfrissend spatten van water als verkoeling op de hete zomerdag natuurzuiver klinken stroompjes tegen rots…

Ik voel me rot en een beetje kapot. Ik was de oppasser van dat kleine vrolijke beest. Kon ik maar praten met zijn geest. Wat is er gebeurd? Niet dat er wat met mijn pijn gebeurt... Maar hoe kan ik het uitleggen? Wat moet ik zeggen? als a.s. zondag mijn zoon weer thuis komt. Ik zie hem al staan, verstomd. Met heel veel verdriet.…

Ik voel me rot en beetje kapot. Ik was de oppasser van dat kleine vrolijke beest. Kon ik maar praten met zijn geest. Wat is er gebeurt. Niet dat er wat met mijn pijn gebeurt. Maar hoe kan ik het uitleggen. Wat moet ik zeggen. Als a.s. zondag mijn zoon weer thuis komt. Ik zie hem al staan, verstomd. Met heel veel verdriet.…

Geen cynicus, maar desondanks een rots, en schrander. O lof, steek op, van Tegelen tot Oterleek! Zijn korte leven lang verdedigde hij trouw de leer die in de goedheid van de mens geloofde. Niets dan goeds dus. Waardoor hij langer leven zou. Dat bleek niet het geval – gelukkig.…

want 't is het perfecte weer om werkloos te zijn Krantje pakken Lekker in de tuin Vogeltjes luisteren Zonnetje op je kruin En dan zeg ik tegen hun: Schiet toch op In die krant lees ik alleen maar over de ellende waar ik zelf de dupe van ben geworden M'n gespreksstof is zo goed als op Heb nauwelijks nog aanspraak Ik solliciteer me rot…

voor de start af staar naar het licht wat eigenlijk niet bestaat en vraag u zelf eens af klaar voor de start straf punten nooit is dit leven echt geweest ik ben en blijf nooit niet hier geweest gefeest met een nasmaak van de haat het gepraat over dit lijden kwaad raad eens waarom ach ik de zot het is niet zuiver maar door en door rot…

Jouw berg, gevormd door zelfgevouwen trots, een levenlang zorgvuldig aan gewerkt, gaf eenzaam zicht op eigen stenen rots, die, verdedigend, afweer had versterkt. De spiegel ertussen wierookte signalen, die stuiterend naar ons retour kwamen dalen.…

Alweer 7 jaar geleden Ben ik bestolen, bruut beroofd Hij was jong, pas 62 Kreeg die gore rotte ziekte Waarschijnlijk om een reden Die ik toch niet had geloofd Ik blijf het diefstal vinden Voor een mensenleven Wat is nou 62 jaar Iets meer dan halverwege Nog bloeiend, lang niet klaar Ik mis nog steeds mijn pa Dat gevoel blijft onverminderd…

Verlaat mij niet, als mijn laatste stonde slaat En het duister om mij heen zal slaan Als het met dit aardse leven is gedaan O Heer, wees dan ook mijn rots en toeverlaat.…

Door die rot ziekte die iedereen kwelt, Maar je was, bent en blijft mijn held. Je zit echt voor altijd in mijn gedachten, Vooral de tijden waar we met elkaar lachten. Ik mis jou heel erg hier op de aarde. Ik mis jou en het doet z’n pijn, Ik zou nog zo graag even je kleindochter willen zijn. Lieve opa. Ik hou heel veel van je !…

De jongeling die met het meisje in suizend onbewegen de steile rots afspringt. Tussen Teutoonse sparren heeft, onhoorbaar tandenknarsend boven een stalen baard, de man te paard - rivaal of vader - het zwaard vergeefs ontbloot. Zie ook de tanden van de honden die doodstil grommen aan de rand.…

Zomer en zonneschijn Gloed van de jonge wijn Windvlaag door ’t koren, Bron die de rots ontspringt, Wordt niet wat in hen dringt Uit U geboren? Zal aan ons geestlijk licht Als in een schoon gedicht, Liefde zich huwen, Komt door ’t oproerig bloed Hartstocht die zingen doet, Alles is ’t Uwe.…

En toen ik onverhoeds tot rots versteende, sloeg zij met haar staf mijn ledematen los. Er bleef wat sterrenstof op mijn wangen plakken. Zodat ook ik schitterde in de straalstroom van haar orbiet…

ik oefen mezelf in afwezigheid denk gedachten die niet helen voel lust die niet wil delen proef liefde zonder zekerheid tabak rookt straf en zindert snel geest en wijn wissen sporen uit Dionysos bespeelt harp en fluit ja ik geloof in een hemelse hel rots in de branding ben ik wel af als grof gruis val ik uit handen deze golf zal zonder…

Laat al die mooie momenten Geen verloren glorie worden Want we zien elkaar doodgraag Al gaat het beter worden zo traag Ik wil jouw rots zijn in de branding Met mijn dikke buik als zachte landing Als het moet dan ga ik naar de maan Met jouw liefde kan ik alles aan Dus laat het verleden Weer het heden worden Als een bloeiende orchidee Stromend…

De scherven in mijn leven Brachten mij niet vaak geluk Alles wat volmaakt kon zijn Ging uiteraard weer stuk In ieder heel klein lichtpuntje Zag ik geen nieuw begin Na weer een rot deceptie Verloor ik de moed er in Vol dagen dat het niet echt loopt Gevangen in een nacht Je bang bent Soms wanhopig hoopt Op iets dat op jou wacht Verloren in…

overzijde terwijl ver weg een hoorn wenkt varen we blind op de boeien van het verleden schepelingen zijn we, schamel ons schip en het gerafelde zeil schipbreuk is een dreigend letsel eilanden drijven langszij als reddingssloepen met zielloze masten onbegaanbaar wordt de waterweg peddelend gaan we voort tot de wazige klippen ons keren de rots…

Maar Gij blijft toch mijn rots en toeverlaat, al zwijgt Gij ook en laat me enkel duisternis en vechten met uw engel, tot ik ook misschien mijn heup ontwricht? Vergelijk met Gen. 32, 25-33…

onbereikbaar tot aan de laatste versleten jas om de magere hals van een onderhuidse droomwereld blinkt de loper die de teleurstelling van doof – en blindheid met euforie opent en nivelleert een dagelijkse strijd, de stroom waarin ik mezelf blijf bedotten in de as van zwart en wit waaruit ik adem haal, liggen de onverwachte kansen te rotten…

Een rot vloek links of rechts maar meest van voren hij deelt ze gratis uit, de hele dag, haalt menigeen het vel over de oren maar denkt uitstekend aan zijn eigen hach. Zijn tonen blaast hij van de hoogste toren, geen Air, laat staan een fugaatje van Bach.…

Rot ziekte!…