Alle inzendingen over rustig

Het is rustig in de nacht jouw woorden verdwijnen langzaam uit het geheugen, lachwekkend misschien maar de somberheid doet me dwalen ik volg de duisterweg naar heimwee waar nachtbloemen wiegen in herinnering en misschien schrijf ik je nog een lange brief over hoe fijn het was samen in het liefdesbed wanneer herinneringen dreigen te vervagen…

hart Verbrandde mijn geluk Verkwanselde mijn liefde De rest dat sloeg je stuk Je brak me keer op keer Maakte me kleiner ieder jaar Liet mij gebroken achter Voltooide missie, alles klaar Maar iets dat smeult gaat weer branden Geluk is altijd in de buurt Echte liefde niet snel voor handen Alles is te repareren zolang het duurt Ik ben weer rustig…

me klom, zorgvuldig je gewicht verdeelde me bevrijdde van een langdurige eenzaamheid Al geeuwend de dakramen gesloten In een boek met Griekse mythen gelezen hoe Zeus in de gedaante van een regenbui een sterfelijke vrouw bezwangerde want nogal vruchtbaar, goddelijk zaad Even later vielen mijn ogen dicht, natuurlijk een droom waarin jij rustig…

Stil en innig in jezelf Tevreden zit jij daar Aan dat tafeltje In dit goedbeklante Café, kijkt met Rustige ogen om Je heen, zonder Iemand van ons In het bijzonder Gade te slaan Balpen gedurig In je rechterhand, De linker om het Viltje gevouwen Dat de barman je meegaf Als herinnering voor later Aan deze dag, aan dit ogenblik…

Rustige Sint Jansnachten die het licht bewaren voor komende dagen mystieke verbonden sluiten als zachte nachtzoen bange bloemen belovend aan de einders tot het noorden toe feeërieke vuurvlinders te laten dansen.…

mooi als een luisterlied nabij, zie eenden gezind verzamelen, dansen op tienduizend fonkellichtjes glanzend tegelijkertijd vermoeid zwemt hemelse zonneschijn als een redding.. vrolijk, vol ijver rustig, zachtjes drijvend, valt mijn blik, vloot mijn ziel, stil.. ja, haast heilig op de overvolle groene vijver waaieren de momenten speels uiteen…

Iedereen is het wel eens zat Alle problemen, al het gezeik Te veel stress en geouwehoer Voor iedereen wordt het wel eens eventjes te veel We trekken ons terug van het leven We willen even niks meer horen of weten Het is allemaal even te veel Dan moet je even de tijd voor je zelf nemen Even rustig en alleen geen andere mensen om je heen Gewoon…

Ik schrik me wezenloos, het is zo rustig buiten, die was eventjes voorbij,. Hij zegt, ik zat aan een knopje, was eventjes foute boel, waarop ik zeg wees blij dat het niet 't knopje was van de schietstoel? Ach de zon schijnt een grapje moet kunnen, laten we elkaar dat in elk geval maar gunnen!…

Op de smalle omleidingsweg tussen Hoogstraten en Wortel kruist op maandagmorgen geen tien meter voor mijn ogen een buizerd statig mijn gezichtsveld en strijkt rustig neer even verder op een weipaal. Verwonderd bewonderend nieuwsgierig rem ik rij achteruit me dunkt we kijken elkaar aan de buizerd en ik.…

Een Marokkaanse goedzak op leeftijd zat driftig tekeningen in te kleuren en ik zakte even lekker door mijn knieën, rustig loerend naar de afgeprijsde bloemen en planten.…

op een bankje in het park zaten we gewoon spraken rustig over alles eendjes zwommen zondeloos voelde jouw hand in de mijne ging recht op en keek je aan zag je ogen die vertelden dat we samen verder gaan vogels fluiten uit de struiken eenden kwaken lieve lust bloemen kleuren volle borders en het gras ruikt naar geluk rozen geuren naar…

De plannen, het plannen en het vooral jezelf kennen; zijn geen garantie voor een rustig gemoed. Van juist diegenen die niet kunnen wennen, aan dat je vaak moet leven zoals het leven het zelf doet. Morgen kan zijn getrouwd. Overmorgen kan worden gerouwd over al die gebeurtenissen die na de vreugde niet meer zullen leven.…

Koffiedromers dromen verder in rustige koffiehuizen. Daar vinden ze zichzelf terug. Ze bedenken er oplossingen. Ze ontmoeten er mensen. Ze ervaren verlichting. Ze vinden troost. Koffie vertraagt de tijd. Koffie brengt geluk. Blij lost koffie op! Koffie schenkt ons vrijheid. Koffie schept weer ruimte, in onze volle koffiekop.…

jurk van jouw hemelse moeder de buitendeur is een wereld ver van de zwarte lakens de twijfel die je hebt getekend op de muren zonder behang onzichtbaar blijf je in jouw verborgen wereld toen je nog kind was en speelde heb je het zwijgen leren vereren door de schaduwloze wind achter jouw verloren stem nu is alles adembenemend rustig…

als een rustige schaar heeft het licht gras geknipt. laat in de middag verlaten de jongens zich vol overgave op hun fiets, waar ze bij het trapveld praten. alles is verklaarbaar. het meisje dat haar hond uitlaat, de met tekens bekalkte muur vol sacrale rust.…

tranen in mijn ogen sluit ik de ramen en toch worden de muren dikker van het geraas, ze eten het op net als ik, het spookt in mijn hoofd dat het stinkt in de kelder waar mama in de schommelstoel commandeert dat ik niet zo lief ben als haar nieuwe vriend maar ik wil geen nieuwe vriend ik wil alles zoals het was langzaam en eenvoudig rustig…

dit dan het werk van toeval ik dacht nog nooit zo druk alles wordt grijs en donker als ik val door pech of door geluk konden mijn gedachten maar afstand houden anderhalve meter tussen gedachten niet te behouden is dit dan het werk van toeval ik had nog nooit zoveel rust alles wordt warm en licht op deze ronde bal een leeg strand of een rustige…

Achter mijn rug raast het stadsgekerm maar in het water zwemt rustig een eendje zoekend naar voedsel gooi ik vast een steentje: banden van gekken verschroeien de berm. Achter mijn rug schreeuwt het mensengeweld maar in het groen rijpt weer langzaam wat leven bloeiende bomen met blaadjes die beven: tijd wordt daar vredig en vrijer geteld.…

Maak mijn angstig hart weer rustig draag mij door de donk're nacht laat mij steeds mogen vertrouwen op Uw grote liefde en Uw kracht. Geef dat ik weer mag ontwaken uitgerust en zonder zorgen dat ik zeker zijn mag van Uw trouw geef mij ook een nieuwe morgen.…

De schapen op de groene dijken grazen rustig voort, herkauwend ’t leven van welleer als wolken die daarboven schuiven – eeuw na eeuw.…

ik heb op een stil moment even met je vingers gesproken zij lagen lichtelijk gebogen op het tafelblad omdat dit voor nu de vrije houding van handen in de zorg is gebleken rust en bewegen zo wordt de dag gegeven en in vrije tijd de hobby verstolen nagelbijt om alles rustig te verwerken monden te moe om alert te reageren in onrust…

Als de maan zacht door de bomen schijnt de wind z’n stem in takken fluistert ‘t schemerlicht de dag verduistert besluipt mij ‘n gevoel dat niet verdwijnt Mijn bloed stroomt razend door de ad’ren het hart snelt vol verwachting voort het rustig leventje is verstoord als ik de vijf december zie nad’ren Zou de goede Sint mij willen bedenken…

Het huwelijksbootje vaart rustig door heeft de wind in de zeilen mee een leven van ups en downs dat was het leven van die twee. Ze genieten nu van de mooie tijden die hen nog zijn gegeven ze halen eruit wat erin zit in dit prachtig gegeven leven.…

't Is avond nu en liefste, ik bemin het kraken van je voetstap op het grint van mijn verlangend hart dat rustig wacht tot tuitend stemgeluid is uitgeblust en 't laatste koortsig denken uitgedacht. Wordt straks mijn hunkering door jou gesust ? 't Is avond in de beukenbomen. Zacht keert lucht - ook aarde - weer tot sabbatsrust.…

Wacht rustig af, blijf het zeker weten, er wordt geluisterd, jouw wens wordt niet vergeten. Elke vraag kan de kosmos in, heb geduld, als het tijd is, wordt je wens vervuld.…

de kelder ingedoken heb tussen alles wat in onbruik is geraakt de dozen kerstfeest weer tevoorschijn gehaald open in verwachtingsvolle stilte de grote koffer waarin de beeldengroep en stal met zacht papier in houtwol is verpakt om te stralen op kerstnacht de rollen groene mos waarop ik mij een herder waande tussen schapen die rustig…

Soms sta ik stil tussen de bomen uit mijn hoofd groeien takken op mijn huid zie ik schors komen uit mijn voetzolen groeien wortels die zich in de aarde verspreiden in de lente verschijnen er bladeren ik voel me goed tussen de bomen en kan er rustig eeuwig staan dromen.…

je uit de auto kunt om je benen te strekken in boomgaarden en in kamers waar je ziet dat de dingen voorbijgaan nu ze zich in je hoofd komen nestelen nu het denken nergens toe hoeft te leiden terwijl het licht verwijlt in je omgeving en de bomen bewegen in een kalme wind nu de krant op de tafel ligt en de stilte gedragen wordt door de rustige…

verjaagt de zomer En de bloemen verwelken Een zacht briesje En wiegende bomen Duizenden loskomende blaadjes Dwarrelen in het rond Bomen worden geleidelijk kaal Paradijselijke kleuren vergaan Grote zwermen vogels Laten zich dragen Door de zachte luchtstroming Richting zuidelijke oorden Nu fluistert de wind in mijn oren Probeer je geest zo rustig…

terug te geven niet te breken onze zusterbanden We hebben toch alleen elkaar nog zoveel is ons al ontnomen en Hij zag in ontferming op ons neer liet leven weer door 't lichaam stromen En al wordt de weg nog lang en zwaar ik weet me vast bij Hem geborgen ook ik bid elke dag tot Hem of Hij voor mij wil blijven zorgen Pas dan kan ik weer rustig…