Alle inzendingen over rustig

Die warme volle lippen Ik denk het wel Wat ik voel is niet te beschrijven Het liefst zou ik altijd blijven Zijn het je gevoelens diep verborgen Hopend op een nieuwe morgen Rustig aan elkaar leren wennen Is het dat ik je wil leren kennen?…

Ik keek toe, de handen rustig in de zakken. Heimelijk legde ik de eerste steen van het UNO-gebouw (1949). Buiten, in de zon van 5th Avenue liep een meisje uit Californie, ik telde haar zomersproeten. Achter een uitstalraam serveerde een neger warme hamburgers.…

dozen, dozen en nog eens dozen kijk, daar ligt ook nog wat alles gaat mee naar het nieuwe huis je wist niet dat je zoveel bezat vele dozen gaan gelijk naar zolder rustig valt het stof daar neer sommige dingen moet je bewaren heb je tijd dan kijk je wel weer na lange tijd is daar die tijd als je opnieuw gaat verhuizen wat zat er toch in…

Na heerlijk eten en wat drinken liet ik me in een slaap verzinken: de uren liepen rustig rond. Blacky maakte me blaffend wakker; hij rook een poes of zag een rakker juist toen de nacht een ster verslond.…

sneller wilde ik en spottend met het 'later' verengde zich mijn blik Door rusteloosheid voortgedreven zag ik de haven niet en ook de zonnige einder lag in een ver verschiet Totdat ik langs de steven een piepklein bootje zag bij degene die er in stond ging ik uitgeput overstag Wij hebben het zeil geheven en drijven zij aan zij in rustig…

Daar, waar rustig zijn weer mag. Bijna thuis en in de spiegel, slechts de woorden, 'guret ag'. Daar, de lichten van die kruising. Lokkend groen, niet stil te staan. Onverhard naar links en rechts. Moeilijk, om hier af te slaan. Daar, de poort in dompel maanlicht. Spitsen glans, gerenoveerd.…

woelige mensendeinen Glijdt mijn schaduw sereen mee Lijkt soms alsof hij wil verdwijnen Maar komt dan weer heel gedwee Hij voegt zich naast mijn persoon Om bij mijn voeten aan te sluiten Gedraagt zich als een zotte clown En is dan echt niet meer te stuiten Kronkelend en buigend over muren Buitelend over straat en stoeprand Soms even rustig…

"O, mijn lieve, Mijn lustige, Laat mij spelen In de schaduw van mijn Korte rustige vallei. Laat andren werken, Sandalen maken of kerken. Wanjka heeft genoeg aan zijn schalmei."…

Laat mij maar eventjes alleen zodat ik rustig na kan denken ga maar even ergens anders heen tijd om aandacht aan jezelf te schenken. Je hoeft niet altijd thuis te blijven het benauwd me soms zo weet je maar jij hebt ook een leven en dat is iets, dat vergeet je.…

Zo vaak ben ik kalm en rustig En word plotseling droef te moe; Tranen rijzen in mijn ogen, ‘k Word in ’t diepst der ziel bewogen En weet zelf waarom noch hoe.…

Dan: pas dan, kun je rustig wandelen voortaan. Kom, we nemen onze benen. Te voet gaan.…

In het water van deze haven lopen geen schepen meer binnen, zacht wier wiegt rustig in de hoeken, oude mossen schilderen het vale hout van de deuren dieprood en donkergroen, mengkleuren van de bladeren die rottend oplossen.…

langs de gordijnen, onrustig zoekend naar de mooiste en helderste plek in het ochtendlicht ik leun op mijn elleboog, kijk op je neer en laat mijn ogen dwalen langs je lieve, naakte lijf en ik moet me bedwingen ik moet me heftig inhouden om niet je huid te strelen en mijn lippen te laten dwalen, ik mag je niet wekken maar moet je rustig…

is herstel nog mogelijk Met de wetenschap Dat ik op m’n tellen moet letten Zal ik nog ruimte genoeg hebben Niet bang zijn voor een fout Eén fout En is het dan gedaan Ik wil zo graag Ik wil niet alleen Zijn Zonder jou Ik wil niet een ander meisje Waarmee ik je vergeleek Lachen om dronkenschap Nergens van opkeek Jou is wat ik wil Rustig…

Oktober draagt in vreê wie sober heeft genoten de zomer-vruchte', in lusteloze rustigheid. Maar ik, wiens dagen als een vlucht van vooglen vloden, steeds onvoldaan, naar u die de een'ge Zomer zijt, mij heeft de rille Herfst zijn wrangste wijn gegoten.... Zult ge thans keren?...…

verf Mijn gedachten het doek waarop ik mijn gevoelens in landschappen ontwerp Velden van groen hebben een betekenis Rozen staan voor liefde en zorgzaamheid Die soms uit de zon worden gehouden door hekken die in het veld staan Seizoenen zijn de tijden die bepalen wat sterft en blijft Terwijl de zon juist het gevoel geeft van eeuwigheid Rustig…

De echo galmt in stilte, dreunend, de aarde antwoordt, rustig kreunend. Slagveld verlaten, stille trom, getuige van de eindigheid.…

eens een list hoorde ik Bommel soms nog zeggen maar de dwaasheid die men hoorde was niet voor de Poes -die wist dat hier een dwaalspoor werd betreden naar een slot dat werd omstreden sinds de Rommeldamse muren hen betoverden in mist en er hun noodlot overhandigden dat voor hen had beslist Maar ach- als Joost het nu eens wist dan kon ik rustig…

misschien de volgende keer dan, denkt hij, dan hou ik ze voor de gek, dan sla ik m'n grote slag, ooit zal ik beroemd worden, en slaapt dan weer rustig in.-…

De mens kan “rustig” slapen, of geen vuiltje aan de hemel was. Hoe komt men toch aan dat wapen waar men zelf dikwijls bang voor is? Ziet men niet de wonden die gapen, door vernietiging en door gemis? Niet in laboratorium zijn wapens geboren. Niet in werkplaats en/of fabriek. Maar ze ontstaan tussen onze oren.…

lag in bed te gapen echt bijna te slapen toen werd ik gebeld het was zinloos geweld ze zei ik kon het niet laten ik moest met je praten jouw luisterend oor daar word ik rustig door ik hoorde haar aan liet ook mijn tranen gaan zoveel pijn en verdriet voor mij stopt het niet ze is bang en verward haar stem zo apart ik ken haar…

Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken; ik laat niets merken en lees rustig door. Haar leven doet zich helder aan mij voor: het zal in alles op het mijne lijken.…

De herkenning begint al meteen, Een raar slurfdier koekeloert me dommig aan, een leeuw loopt rustig maar dreigend heen en weer.…

Maar 't mooiste was het als ik in haar ogen keek, zo rustig, als ik nooit in mensenogen kijk. Dan zag ik leegte, diepten. Niets en alles tegelijk.…

heksen eenogen en stommen in stilte de koning half te rijk zijn ik voel mij keizer niet voor lang de hemel klaart gedachten vlieden de ruimte in onbegrijpelijk ongrijpbaar voor hen, de net wakkeren die de slaap aanbidden ach, laat hen klaarstomen in hun haastige wereld waar ik niet meer zijn moet laat mij in het nachtelijke leven rustig…

wat ’t leven in petto had blauwe plekken, schrammen in een bad verdoemde dromen is het nog altijd zo, ben jij ook zo leeft ’t steeds in het dronken duister allemaal mensen op zoek naar liefde mensen van vlees en bloed, zoals jij en ik hoe is het nu, in het onderwijs of in de wereld van de sport als je voor een vriend valt de meisjes rustig…

fûnkjelend jonge snie de tûn meigeand yn winterswidens fûgels bourtlik fermeitsjend yn har sang sykjend yn ut hôf fan no restich yn de krêft fan wyt vertaling: novembermist in de grauwe nevelvochten de wereld in tintel jonge sneeuw de tuin geplooid in winterpracht vogels speels vermakend in hun gezang zoekend in het hof van nu rustig…

Het niet-zijn is in mijn geval het wapen, Het slaat veelal iedere aanval neer, Toch slaat mijn hart niet rustig meer, Helaas, de woorden laten mij niet slapen.…

geen woord vergeten in het slijk geen zon verstaan in de tijd geen woord nog rijp anders is gewoon steen de waarheid is veen waar rook nog niet stijgt is niemand ooit geweest wie leest is eenzaam nooit helemaal alleen in de kamer een kruis is geen uitslapen meer dat meer daar rustig en kalm alleen staat de maan aan de hemel nummer…

Het is rustig in de nacht jouw woorden verdwijnen langzaam uit het geheugen, lachwekkend misschien maar de somberheid doet me dwalen ik volg de duisterweg naar heimwee waar nachtbloemen wiegen in herinnering en misschien schrijf ik je nog een lange brief over hoe fijn het was samen in het liefdesbed wanneer herinneringen dreigen te vervagen…