Alle inzendingen over scheiden blijft lijd

Maar tussen de aderen van het lijden niets meer om u mee te verblijden: mazen van uw afwezigheid bijeengehouden door wat pijn en groter wordend met de tijd. Arm en beschaamd zo arm te zijn.…

voorbeeld schaadde hun beeld van wat kan en is niet licht en open maar donkere nis wat hij leek zijn spel is nu uitgespeeld hersenen knarsen het ruist in zijn hoofd praatjes voor de vaak in de vlucht vooruit kan echt niet meer van de weeromstuit distantie dient te breken spotzucht gedoofd hij lijdt eenzaam en alleen het meest onder het lijden…

onuitgesproken woorden dreigen in de lucht rood omrande ogen liefde op de vlucht eenzaamheid verlaten zijn je wilt er echt niet aan niet meer samen maar alleen hoe kon het toch zo gaan de stilte is ondraaglijk elke avond duurt te lang donkere nachten vol onzekerheid jij en ik zo bang…

Duivelse machten verstoren wreed de heersende vrede van het koninkrijk Twee angstige wezens verdwaasd in strijd, opgelegde keuzen innerlijk verscheurd Knellende ketens liefde ontkracht, warmte ontnomen in haat en bedrog Oorlogswonden tekens van werk’lijkheid, ‘t onontkoombaar einde van een falend verbond…

Hij haalt zijn kind af van de trein, dit weekend mag zij bij hem zijn, voor haar een lieve moeder, werd zij voor hem een loeder. Zij koos voor een nieuwe metgezel, zo stond hij snel buitenspel, nu deelt zij met die ander het minnespel, het leven werd voor hem een hel. Hij mag op afspraak zijn kind nog zien, en mist haar elke dag opnieuw…

Razend roepen vaders om gerechtigheid zij raken hun kinderen kwijt lijden daaronder dat wordt gewoon gevonden Onthutsende taferelen spelen zich af van vader tot zwerver, je recht ontstolen door het systeem gericht op de vrouw verpakt in het kind alsof de vader zijn kind niet bemint uit huis gezet niemand gevoelig voor de pijn om niet meer…

laat ons scheiden, liefst op de klippen lopen met handenvol tragiek omwille van het stof op de rituelen de onvolledigheid van het servies de sigarettenpeuken in de bloempot de vuile sokken onder het bed je weet wel, al die kleffe 'Flair'- problemen de ergernis die onder de deurmat ligt laat ons dus dit pact ontbinden voor de inkt is…

Waar ooit de liefde heeft gewoond is evenzo de rancune gauw geboren Hij heeft al vaak de liefde onttroond waar eeuwig liefde werd gezworen Waar geliefden elkander zo minden dat ze wel door ‘t vuur konden gaan Lieden die elkaar konden verslinden om later op voet van oorlog te staan Waar monden woordeloos spraken; twee harten overvloeiden…

Ooit was het zo mooi, zelfs wanneer je weet, dat het geen zin meer heeft. Soms is de prik echt helemaal uit de fles. Soms kunnen mensen gewoon niet meer door één deur. Dan kunnen ze uiteraard beter hun eigen weg gaan. We hebben maar één leven. Voor eeuwig aan elkaar blijven kleven met tegenzin is nutteloos. Het gelukkig worden zonder elkaar…

papa en mama ‘t is echt waar ze houden niet meer van elkaar zijn wij het de kinderen die hun daarbij hinderen? papa en mama geven elkaar de bons en hoe moet dat straks wie houdt er nou nog van ons? * *een kind weet soms z’n gedachten en de problemen in een paar simpele woorden weer te geven.…

Jij bent mijn ongewenste partner maar van jou kan ik niet scheiden al meer dan dertien jaren laat jij mij zo graag lijden. Stukje bij beetje, langzaam aan nam jij je plek in mijn leven leven wat jij probeerde te verwoesten en die kans had ik je bijna gegeven.…

Waar blijft die finish waar blijft mijn tijd?…

Slapeloos De maan is een andere maan vannacht... Ik heb er net goed naar gekeken, ze zeggen altijd "droom maar zacht" en "elke gek heeft zijn gebreken".. De Parkinson kwam weer deze nacht, en wist mijn dromen te onderbreken... Die ziekte heeft toch best wel heel veel kracht, dat is vannacht wel weer gebleken... De nacht is nog niet…

Zijn vrouwtje en hij moesten scheiden het huis was te klein voor hen beiden maar wat een verdriet zij wilde het niet en heeft hem toen flink laten lijden. Het huis heeft ze laten vernielen het kwam onder twee grote wielen maar oh wat een pech ook 't slakje was weg nu likt ze een ander zijn hielen.…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo traag... zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Waar blijft die uitslag nou? Enkel maar spam vandaag. Wat ik wil lezen is: Bruning in Top! Toch lijd ik geenszins aan Publiciteitshonger. Ik ben belust op Die tienduizend pop.…

Ze hadden ervaring verworven en vonden elkander verdorven, maar kroost mocht niet lijden: ze wachtten met scheiden tot iedere telg was gestorven.…

Geen tijd, geen afstand scheiden wat De Liefde zó te zaam gebracht heeft; Zij is het, die de ziel een kracht geeft Als zij nóoit had...…

Onkruid blijft grijnzen Hoe krijg je het klaar? Lijd je misschien aan een realitijdsstoornis? Óf werd je welbewust dienstweigeraar?…

Wie zal in de regenboog scheiden De regen van de zon? Zo dacht ik, dat ons beiden Niets scheiden kon.…

Natuurlijk doet het zeer, het afscheid blijft altijd: wat is er veel niet meer... Maar juist doordat ik lijd, raak ik je nooit meer kwijt.…

Al moet het dan ook kosten wat het kost Toch wil ik dat mijn lieveling blijft leven. Ik laat haar dan ook echt geen spuitje geven Opdat zij uit haar lijden wordt verlost. Zolang als de verzekering betaalt Wordt dus mijn zieke cavia bestraald.…

Een lichaam, dat niet langer lijden kan. Zie! Hier ligt ons aller lichaam. Zie! Wat bij ons blijft is zijn. Is bescheidenheid. Is dankbaarheid. Is mededogen, dat liefde is.…

Maar liever dan gezichtsverlies te lijden blijft men verslaafd aan kostbaar drugsbestrijden.…

Deze onmenselijke kilte die in wonden snijdt betiteld ons afscheid een pijnlijke stilte Je blijft voor me staan niets kon ons scheiden dat wisten we beiden en toch moet je gaan Huilend tegen de maan hard blijven lopen hoe heb ik kunnen hopen dat het goed zou gaan Vertrokken als een speer alles om me heen ik voel me zo alleen dit…

mensen wuiven warmte en zon maar schaduw blijft hangen gevangen in ondoordringbare spinsels van angst en stress tot het mes zal snijden kwaad en goed gaat scheiden er wordt gebeden op het scherp van de snede als salomon zijn oordeel velt in herstel zal het leven weer toekomst zonder schaduw kunnen geven…

Was het een vlucht die ons plots deed scheiden, ik gis met wilde slagen in de lucht naar wat wij nooit tegen elkaar zeiden, met onbegrip zucht ik een diepe zucht. Wellicht wilde je mij niet kastijden en moet ik heel blij zijn als in een klucht, had jouw antwoord mij veel meer doen lijden, toch heb je in mij onvrede bevrucht.…

het spelden prikken is voorbij geen woord valt onvertogen het was genoeg voor allebei stilte predikt nu ons onvermogen de paden kruisten in een langgezocht ontmoeten herkenning huisde in een woordenloos begroeten we overbrugden de ravijnen die ons scheiden zuchtten om de pijn die de eeuwen ons deed lijden geschapen als een paar…

Waar wegen scheiden zweet het water in druppels door de wand. Water, dat alleen terloops lijkt te willen wijken. Al zwetend verdrijft het droogte naar de uiterste rand. Wat onder druk waterdicht blijft, moet nog blijken.…