Alle inzendingen over schimmenspel

wakker worden gaat traag ik laat vergeelde beelden die langzaam vervagen het spel der schimmen spelen gevangen in mijn grond als een boom die met eindeloze pogingen de hemel probeert te raken het is de storm die wakker maakt en takken trillend laat breken…

Een stomme ledepop ab ovo een gedienstig marionet een eendimensie wajangpop in 't schimmenspel een silhouet nam dramales - een kloek besluit - ging zich documenteren kroop zonder masker in de huid wie hij moest imiteren wekt overtuiging met zijn stem in zijn one man show sessie, raakt al spiegelend de kern van zuivere expressie…

Avondgloed verzinkt traag achter kale bomen: een stil schimmenspel.…

In mist en achter een waas gezicht schemeren slaapschaduwen waar blauwe wilgen de wacht houden langs de oever van de avond. Langzaam rolt een dromerige stilte haar deken over het bedroefde woud. Tezamen met een koele wind rilt ze in de nevel van het dal. Een zwarte vogel tuurt in de diepte van de nacht, verscherpt zijn blik. Een eenzame…

ik volg mijn schaduw op het ritme van de zon een hoekige schim gemaskerd dansend als Pinokkio. de slagschaduw van mijn armen vecht met het asfalt als een Don Quichote onbewust van de illusie. ik houd van dit spel met de zon als toeschouwer mijn schaduw omarmt mij als trouwe tochtgenoot. in een loodrechte omhelzing blijf ik twijfelend…

[Haiku] schaduwen scheren over het windstille meer een vlucht rietganzen…

Zijn adem waait de woorden stuk als in een draai van ongeluk de glans zijn oog verlaat en koud zijn hand gesteente breekt er laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt…

de bewustheid van een ander bestaan projecteert nu al kristallen schaduwen naadloos transparant en zonder kleuren voorouders wachten lange eeuwigheden waar ooit ik ook wacht op mij misschien zelfs doen wij dit samen…

op beeld een schimmenspel van toen... er wordt gemijmerd over wat verloren ging en bleef hangen in de zeef van ons geheugen ontdaan van elke klank laat de doorkomst nog veel te wensen over…

soms, als ik in de dood verblijf en het schimmenspel zie om mij heen gonzen eentonige geluiden zij hebben het sterven gemeen geen woord of gebaar kan mij dan raken ik ben, zonder iemand te zijn voel, zonder kreten te slaken…

geen geluid op een paar oorsuizingen na die ik herken als achtergrondmuziek geen licht op een flakkerende vlam na die me boeit als een nerveus schimmenspel niks levend aan de wand op een spin na die jullie meedogenloos slijmerig samenspint…

Al pratend weef ik je tranen tot een geheel begeleid door jouw meesprekende ogen de gedachte hieraan brengt mijn twijfelen danig tot bedaren jouw tranen zorgen voor een speels schimmenspel adembenemend wat ik voor je voel jouw puurzijn ongelogen zo,n dierbaar gebaar sleept mij erdoor…

waar aan de Kim de paarsblauwe hemel vuurrood aan stukken scheurt helicopterstrepen verdeeldheid zaaien drijft een schommelige zee en in de verte schraapt er traag nog een bootje langs de einder op het zand van het strand spelen licht en schaduw hun schimmenspel het oog gaat brandend onder de kijker ook en dan de zon…

korte dagen lage zon de uren licht te snel voorbij te vlug verdwaald in winter-lange schaduw te vaak verloren in schimmenspel van nooit vervulde dromen en toch wie durft te dromen en daarvoor gaat zal als vanzelf ontdekken dat zo geluk ontstaat een gezond, gelukkig en droomrijk 2006 toegewenst…

Ze wandelen avond in de schemer van 'n bladzij bijna omgeslagen licht schuw rond dit uur Nog brandt het dagelijks vuur dooft sissend in zee, als samengebald ze slenteren avond in alleen, met twee met drieën gegroeid tot silhouet Herhalen met verve hun schimmenspel tot nacht -onhoorbaar- in het slot valt.…

In schaduw van de herfst ademt vrijheid met weemoed het onvergankelijke verlangen je tot me te nemen hier in jouw droomschaduw toon ik mezelf als wereldvrouw met alle inzichten om mensheid te bekoren maar jij in jouw illusie blijft mijn belevenis niet trouw door alle berichten heb jij jouw ziel verloren het schimmenspel waarmee je…

de moeder is een boom een reusachtige eik het onvermijdelijke onderdak dat met machtige armen haar schaduw werpt over de kinderschaar wie waant zich veilig wie bedwingt haar schaduw wie ontbeert het licht wie heeft geen schaduw wie voelt gebrokenheid de moeder is de meesteres van de schaduw ze onderschept het licht na het schimmenspel…

moeder is een boom een reusachtige eik het onvermijdelijke onderdak dat met machtige armen schaduwen werpt over haar kinderschaar wie waant zich veilig wie zal zijn schaduw verliezen of kan haar bedwingen wie ontbeert het licht voelt zich ongezien moeder is een boom haar schaduw spant de kroon ze onderschept het licht in een schimmenspel…

Een schaduwspel met wajangpoppen achter een wit laken voltrekt zich een projectie van de werkelijkheid tot een schimmenspel. Tempo doeloe lijkt daar te heersen. Een burn out heeft daar geen kans. Staat daar voor eeuwig buitenspel. Gamelan muziek kalmeert de aandrang van een op haast gerichte westerse toerist.…

uitgeslapen minnaars bedlegerig want je vrijt zoals steeds met tussenpozen tot over het randje ik vroeg een geheimtip om je te adoreren maar viste achter het net een wildvreemde komt overeind pakt zijn aardse spullen én zijn lot in handen nergens schuilt licht bloter onder wolken en zomerlover geloof ik het oog bedrogen je bijdehands schimmenspel…

kom, droom je in mijn zee mijn Wad mijn water - mijn idee de zucht waar eeuwen zijn neergestreken een blauwe lucht met wolken als pennenstreken een vlucht van meeuwen en ganzen kleine witte golfjes – en als je goed kijkt dan lijkt het alsof ze dansen op het schimmenspel van avondrood en morgenstond het Wad hoeft geen octrooi er is geen…

praten we nog wat over de dag, terwijl we starend in ons lege glas de eenzaamheid verdrinken Laat onze woorden vloeien als een donkerrode wijn vanuit een mat bestofte fles waarin de bodemlaag depot achterblijft in diep bezinken Toe, geef me even van je tijd zodat de schaduw op de wand niet mijn enige gezelschap is als dit late uur ‘t schimmenspel…

Toen er een ziel kwam in zijn nachtmerries, en vleermuizen vlogen bewogen door de nacht las hij de brief van zijn moeder liet tranen in hout branden folterde zijn geweten met schuldgevoelens wilgentenen aan de rand van het meer, dat spiegelde herinnering vol oude poppen verweerde weemoed in de nacht met als slot het schimmenspel van…

Een beeldengroep uit vroeger jaren, dan weer een schimmenspel met onwezenlijke gebaren. Maar in een helder moment zie ik de liefde uit hun ogen stralen en hoe mijn moeder haar zoon en dochter wegleidt, op haar arm het kind dat ik niet heb aanschouwd, over het land van onze vaderen.…

Overgeleverd aan de luie warmte van het haardvuur flakkert het schimmenspel als obscuren op late druilerige avonduren, doodse meren van sissende zielen tegen een klaagmuur. Een mijmerend zuchten van vale gezichten, uitgeleefd, vergeten en vergaan. Bedwelmende gedachten, waar ze neerslaan: jeugdige vrienden betoverd tot dwaallichten.…

Het leek wel één groot schimmenspel, en dat onze liefde alleen maar in mijn hoofd bestond... en toch voelde deze liefde heel naturel, waarom heb je mijn hart toch zo verwond....?…

de duisterweg naar heimwee waar nachtbloemen wiegen in herinnering en misschien schrijf ik je nog een lange brief over hoe fijn het was samen in het liefdesbed wanneer herinneringen dreigen te vervagen en ik jouw herwonnen eenzaamheid voel in het onrustige stromen van mijn bloed en zal ook de duisterweg enig troebelen vertonen in het schimmenspel…

De schone kindergezangen van kerstfeest of zondagsschool zullen wellicht blijven, een zoetsappig schimmenspel bedrijven, in menige rijpe volwassen geest. Wat vreugdevol ervaren is geweest, kan bezadigd ronddraaien, voortdrijven. Men mag langs die herinnering wrijven, liefkozend, gelijk een huiselijk beest.…

Eng is ook een slaapkamer tafereel, waar wajangpoppen een schimmenspel opvoeren; zich zonder handbeweging voortbewegen als dodelijk materieel.…

dat ben ik even vergeten Een briljant stel waren we niet strijd en twijfel vlochten ons samen dreven ons uiteen Zoveel later trok je de deur laf achter je dicht soms laat je je even zien als in een schimmenspel ik voel me verlaten kan het zere missen niet aan jouw straffeloze ontrouw beroofde me van mezelf van wie ik was…