Alle inzendingen over schommel

Golven spelen Heldere bodem in zicht Natuur delen Waterleven belicht Wolken drijven Schommelend plompenblad Libellen met z’n vijven Een waterjuffer die er in het zonnetje zat Weerspiegelingen beleven Voorntjes beducht voor een snoek Rietkragen weven Wind die z’n weg over de golfjes zoekt Je vergeleek De rust uit de beek…

kabbelen zingt voor mij, alleen ik ben hier, het speelt met zichzelf en zingt zo mooi en helder voor mij, alles streelt mij met kleuren en houdt van mij het jubelt en danst bekoorlijkheden boven en onder verdwijnen ik besta, ik kan niet meer denken, voldaan zak ik weg in de geur van mijn zaad gekleed in vlekkerig licht van schommelend…

poëzie is net een circus clowneske bewegingen rechtopstaand balancerend bibberend op de springplank publiek in vervoering jonglerende woordkunstenaars verdringende zinnen op wippende schommels geacht publiek en de toeschouwers krommen snijdende ringen jongleurs swingen de clown een ware virtuoos grootsvermakend…

Een lege schommel. Een oud gerei verloren in de hoeken. Maar ik zal vloeken…vloeken!!!…

Laila gaat verhuizen ze neemt de groene wijk met kleine stemmen in haar onderbuik mee leeg zal ze achterlaten haar sobere stee de piepende schommel zwaait reeds zachter onder het oude kleed doodt een herinnering nog een stukje leven vergeet, vergeet, vergeet dreunt in haar hoofd de tekst op het kaartje met blijdschap…… verdoofd,…

ik dacht aan duinenvelden die botsen, zand uitwisselen maar elkaar ook weer afstoten aan Mauritaanse dorpen nabij woestijnen die onder zand verdwijnen aan houten vissersbootjes schommelend op zout zilver schitterend water aan de vergeefse uittocht van naamloze mensen naar het ene of andere beloofde land aan Atlas die de hemel…

warm wit lakentje, wit lakentje onder warmblauw dekentje tussen knusse grijze wandjes van mijn kinderwagentje ik voel de wieltjes gaan onder het rijdend bedje dat mamma voorduwt over straat de weg naar mijn bestaan hoor ik haar zachte fluisterstem schommel lekker kleine schat van mij mag het nog jaren duren maar op elke rit volgt ook…

februari in het park en het vriest niet, de bomen zonder sneeuw lijken op de bomen in de herfst onder dezelfde waterzon geen stampvoetende wandelaars of verkleumde kinderen op de zwierige schommels waarachter de dampende opa gewoon een roker blijkt het groene perk vult zich met kussende koppeltjes onder begeleiding van gekwetter van…

hij gelooft omdat God de touwtjes vast in handen heeft trekt zijn vlinderdasje recht alvorens hij de deur uitloopt naar buiten waar schommels uit de hemel worden neer gelaten hij zoekt de mooiste uit één die bij hem past niet de grootste, niet de kleinste dan schommelt hij in volle vrijheid tot ver…

Ze verenigt zich met haar schijnbare zwijgen om het fluisteren van het verborgen leven te horen schommelend in harmonie, heen en weer. Ze versmelt met haar intimiteit om het hart te openen voor de stilte en stopt de draaikolk van gedachten om de tedere beroering van het huidige moment te beleven vallend als een druppel in de eeuwigheid.…

ik wil het zwijgen bewaren, erin bewegen zoals schaduwen van wind de armen houden in een schommelende traagheid terwijl ik kijk naar het standbeeld van vergeefse woorden de lucht gaat er doorheen ook door de koudste dagen en wanneer berusting met vleugels slaat droom ik nog eenmaal over huiswaarts keren *afbeelding…

schommelend en wiegend om wat ik heb gemist vraag ik hem met mijn donkerste blik om mijn uitwis.…

ze zag hoe schaamte de lakens bedekte met een bleke blos alsof haar buik nooit zou baren en enkel prooi werd van de zwartste nacht al wat ze kon zien, de woorden te klein, werd wind en vreemd uitgespreid zonder bedaren en op het harde gras, waar geen mens meer keek, brak elke maan in het schommelen, stil de zonde bevroor in het boomzwijgen…

De roffel van zijn hart waarschuwt het kind dat op de schommel tolt en zweeft. Hij knikt zodra het landt. Het denken houdt niet op. Als zij gaan liggen in de nacht weeft hij een net van aandacht om het huis. Gedachten jaagt hij ver voorbij contract en kruising. Al het onverwachte is een nederlaag die slim wordt bijgezet.…

Ik roep je terug uit de wereld waarin je al tijden woont op je schommel zwieren zwaaien hoog naar laag waarom luister je niet?…

wij zijn toch van alles van het leven van het begin van het eind tot de dood in een bootje stappend dat wankelt, onze voetstappen erin en schommelend beginnend, we zijn fris door kou en gewassen zijn maar ook verward door de vroegte van dit uur en de mist, en dan er doorheen: het zonlicht.…

Onder de pompelmoezen maan Op de oude schommel Als op een droom van vroeger Scharnieren knarsen Krekels zwijgen Onkruid Schiet uit het droge zand omhoog Zaden zijn verdord van de hitte Lelies bloeien niet verder Algen vertroebelen de vijver Je bent er niet Er is brood en wijn Je bent er niet Pompelmoezen maan Fruit en wijn Dompelpomp…

De onstuimige wind van de herfst prikt meedogenloos en etst jouw naam zee ligt daar uitnodigend als een schommelend schuimend bad de hemel oogt nog zomers blauw als zoveel jaar geleden volg ik het pad in witte wolken zie ik gezichten die jij voor mij bedacht dan verdwijnt de kille zilte kou ‘herinner mij’ zegt je stem in mijn…

zijn letters brullen zwaar naar wat hij onvoldoende vindt het kind in hem lijkt al verloren aan de schommeling der tijd hij is zijn onbevangenheid vergeten en bevrijdt slechts nog wat witregels, verborgen achter glas al struikelend schaart hij alras zijn voeten langs elkaar en onderwijl verklaart hij, dat zijn eigen glans vooruitstreeft…

's Nachts valt het me aan een vaag, melkwit besef dat rondtolt in mijn droom als een tornado om mijn huis kolkende herinneringen houden me wakker, eeuwen aan wijsheid doorstromen mij om niet verloren te gaan 's Ochtends schommel ik peinzend op de veranda er kraakt waarheid in het hout, het begint te zingen als hemelse harpen een Melkwind…

Golfstroom langs de Scandinavische kust de Noordpool bereiken en kijken of de vlag van zeventig jaar geleden er nog staat ondanks het geweld van wind en kou Aan de rechterkant maakt een straalvliegtuig onderweg naar Noord-Amerika zijn sporen hoog in de lucht van gemiste, onbegrepen kansen De koude doet de ogen tranen een ijsbeer slaat schommelend…

Het is vakantie kinderen spelen in de wei Verstoppertje achter de hoge zilverpopulier Hurkend onder de blauwe hemel zij aan zij Onder de zon die steeds hoger klom Het landschap de boerderij de koeienbel glom De zee het strand de duinen van Holland Naar de tulpenbollen likkende aan een lollie in de hand De schommel de speeltuin met een bak vol…

een klein dorp ging dood het was een geleidelijk sterven samen met de achterblijvers olijfbomen treuren in de verweesde boomgaard vóór het geblakerde huis hangt een schommel scheef aan gerafeld touw op oeroude verlaten grond het dorp zwijgt dieper dan het graf uit het bos klinkt het gezang van een merel zijn buurman valt…

Van steenkoollaag tot laag, langs schommelende kabels van het bijna niet meer weten, klim je langzaam door de jarenlange schacht die van de oorsprong naar het hoegenaamde einde leidt, uit ingestorte tunnels en kanalen, langs de breuklijn van het allerlaatste licht omhoog, bereikt ineengevouwen als een kreeft uiteindelijk de rand van het verlaten…

Ik wiebel en schommel en zing én gons én brom én mummel en tril. Kristallen parels strelen mijn huid en kleven van liefde. Vrijen met 't stromend water. Samen smelten en de handen vouwen. Duizend seconden, een eeuwigheid.…

een zweethut in hurkzit tuurt hij schommelend naar een rood centrum omgeven door een zwarte cirkel voorstellende de moederschoot plots wordt zijn geest naar binnen gezogen door een smalle ronde tunnel de navelstreng brengt hem terug naar de baarmoeder waar het leven zijn oorsprong begint om zich te mengen onder miljoenen zielen tussen de…

grond dat zijn huid het nog houdt het gutst het drupt het zweet alles ingeteerd en opgeslagen vet in zevenendertig lagen de stank een-en-al ranzigheid vijf minuten onder de zon rooie puntjes van de kaantjes of toch een berg reuzel in zakken die voor je uitbollen jij blij dat-ie net niet omslaat in elkaar blijft en niet klapt wankel schommelend…

De dagen hier zijn als een feest wat nooit stopt geen rot hout alleen maar gezond zijn de woorden spelen in het rond zoals de lach van goud zoals de dag die eindigt en opnieuw begint met dauwdruppels aan het gras vers opnieuw geboren hoor lief je kunt het horen zon lach nog een keer naar mij zoals een speelplaats klinkt als een schommel…

Ach nog zo graag eenmaal wil ik zwieren op die schommel nog één keer een rondje maar in die oude draaimolen. Laat me nog eens klimmen in die appelboom achter op het erf troost mij daaronder op de grond plak een pleister op de wond.…

ik vraag het de allerhoogste maar er blijft mij een antwoord schuldig of moet ik over een huwelijk logischer denken zo ook over een klein nageslacht dolend in eigen oog en mond schommelend in een speeltuin zonder enige stem tranen zijn er niet voor niets…