Alle inzendingen over schrijven / poëzie / J.C.Bloem

onbeschreven is het blad maar de letters dansen in mijn hoofd hun melodie de inkt is stroperig ze wil niet glijden op het wit papier in woorden van plezier de pen krast varianten het ritme is verstoord de klankkleur geeft wat ongewenste dissonanten de vorm heeft een schijn van poëzie maar wat u leest en hoort is toch mijn eigen…

Dat wil je niemand horen zeggen hoewel ik het zelf al heb gezien omdat ik af en toe in de spiegel kijk die het weerspiegelt en toch voel ik mij prima ondanks het slechte weer met regen en storm in een glas water ik moet iedere dag naar buiten op de wandel met mijzelf bewegen is goed voor een mens maar ik beweeg me overal waar mijn…

Maar vergeet niet wat je was: ogen, haar, een hand om mee te schrijven. En wat moet ik zeggen, de stadsweg waarover je naar huis toe gaat, mijn huis zelfs is zo liefdevol voor mij.…

boeken kropen in het rood mijn rekeningen sloten zich verloren wanend in balans een aantal bladzijden is wit gebleven we hebben toen elkaar in pijn beschreven maar we bloedden dood geen tekst om tranen vloeibaarder te maken geen zin om scherper de gevoelens te gaan raken in dit rancuneus bestaan zwijgen kreeg geen letter op papier…

ik gooi gedachten weg die niet meer willen rijpen zich niet meer laten grijpen en wil daarvoor mijn rust ze hebben lang genoeg mijn hart en hand beheerd ze deden dat verkeerd waardoor ik niet bewegen kon ze maken vleugellam dragen angst voor morgen aan ik kan er niet mee verder gaan verlies de dagen en mezelf ik zoek stilte in geluid…

ik haal uit niets iets leuks om mee te maken een zucht en een moment zo van de straat geplukt zie hoe handen rusten of de tijd verprutsen hoe ze morrelen aan de dag door het borrelen in de nacht ik pak lucht en mix met winden vlagen tekst wolken letters drijven zinnen tot een vers ik inhaleer de vorm beloof emoties…

je bent de woorden kwijt maar stilte blijft haar letters steeds dicteren je kunt je niet meer concentreren op de tekens die verschijnen op het wit papier het scherm hier staat vol met vreemde talen waarvan je de betekenissen niet kan binnenhalen geef mij je hand laat ons samen schrijven zo kunnen we de onrust uit de…

we wikken woorden wegen zinnen op een gouden schaal maar de betekenis gaat weer voor ieder aan de eigen haal wat naadloos lijkt te passen geeft bij een ander soms gemene krassen een bloem die geuren moet zet bij een derde onbewust kwaad bloed toch laten we de poëziezon schijnen al verbreken eigen wolken soms haar…

Ik preek niet, ik ga mijn eigen weg Niet echt, want waar ik ga is al een weg Ik preek niet, ik heb gemengde gevoelens over wat ik weet. Ik ben niet bijziend Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden boeien overal in zee voor wie rusten wil in vertrouwde woorden en samen mens wil zijn Blij, dan samen gelukkig Verdrietig, dan samen verdrietig…

het is feest de schikgodinnen dansen op de zinnen van de arme dichterman die diep van binnen weet dat hij de poëzie aan kan maar zij onthaarden en gaven zich op slinkse wijze bloot ontaardden in een hels kritieken geven, sloegen alle zinnen in hem dood ze schaterden hun lachjes klaterden in de ruimte die hij koos ze vlogen zonder…

je glansde en polijstte niet maar brak en hakte stukken overbodig tot een vuur Je smeedde woorden tot een taal uit ongenaakbaar staal door het vlechten van metaal koud en hard of gloeiend heet uitgewalst tot strofen met het rood gevoel van diepe warmte je zinnen kaalgeslagen en gewet door het verleden snijdt heden door…

er was iets etherisch in jouw benadering van de werkelijkheid die het licht luchtige de kans gaf met haar intrinsieke schoonheid naar buiten te treden in het ranke samenspel van beweging en voorzichtigheid waar ogen in geconcentreerde aandacht subtiel de vingers aanstuurden raakte hun coördinatie het talent waarmee…

je kunt brieven schrijven naar de grote poëten die zullen trachten naar eer en geweten antwoord te geven op al uw vragen tenminste dat hoop ik maar doch dikwijls zullen de dichters het af laten weten blijven in stilte verzonken ze zijn het vergeten poëzie is zoeken en vinden zoals braille bij blinden steeds op de tast van muurtje naar…

hart en ziel als bot Hij kan emotie schrijven, maar niet lezen A.I. zingt nooit het lied van schijn en wezen…

maakt dit het schrijven afgeplat, en blijft de tekst zo onopgemerkt. ik hou wel van jouw gedichten, want je woordenschat is rijk. alle zinnen schijnen en belichten, je poëzie meer dan goddelijk. maar ergens in de diepste verte hoor ik de roep naar meer. je echo weergalmt op sterkte mijn verstand ...dat ik me steeds op jou baseer!…

“ Poëzie is het enige wapen dat het woord kan verslaan door middel van de taal zelf.” Bertrand Russell…

Veel liever heb ik het dan met U over Ares, die grote Griekse held, die zelfs de poëzie deed verstommen... Verdorie, en dat zie ik pas nu, die kerel, was de God van geweld, is er dan nergens meer vrede, verdomme?…

al een condoom om geen overbodige woorden te ejaculeren hier is poëzie afgelopen,er valt niets meer te zeggen…

De foto van het kunstwerk is te zien op http://www.trouwcommunities.nl/schrijf/zelf-schrijven/poezie/1789/26586.html…

Aaneenrijgen van woorden Samensmelten tot een zin Poëzie of gewoon vertellen Iedere klank steunt de andere Even mooi is de verwoording Even goed het begrip Emotionele ontlading Prettige herinnering Hersenspinsels putten uit het niets Nooit aan gedacht Maar toch de pen gegrepen Zo niet eeuwig verdwenen Schrijven is blijven Als uw eigen…

stoffering van poëzie © Klaes 23-06-2011…

Jij de dichter jij wachtte Het einde niet af Jij koos voor de zee Daar liep je statig en trots Over de bodem Zeepaardjes schelpen Lichtgevende zeewezens Begeleidden jou Vol van verlangen Hebben zij uitgekeken Naar jouw poëzie Die jij zal schrijven Voor hen op de zeebodem Dood was niet je eind Het was een begin In de diepzee…

kom dan juicht mijn hart glimlacht mijn mond en twinkelen mijn ogen en ben ik zo brutaal het poezie te noemen Lejo van Kuijeren…

Woordenzon als poëzie waarin de kleur verandert, ankert lief en leed tot een hongerige taal, verslaat vergetelheid tot over grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als de toekomst zich sluit tot een geweven melodie, kameleon van stilte, zwijgzame boreling waarin meer te biechten is dan te schrijven.…

sterf weer in het schrijven…

het zal allemaal gewoon doorgaan ook na ons leven blijven er nog meer dan genoeg gedichten te schrijven met een goede afloop ik ben niet van plan zorgelijk te doen over poëzie,want er komt geen einde aan deze verslaving woorden zullen als aas door de ruimte zweven op zoek naar hun dichters in lichte en duistere vormen wetende om er iets fatsoenlijks…

zijn te bespeuren in de weg vol letters door woorden en begrippen eerlijkheid opent deuren ziel via poëzie…

Aaneenrijgen van woorden Samensmelten tot een zin Poëzie of gewoon vertellen Iedere klank steunt de andere Even mooi is de verwoording Even goed het begrip Emotionele ontlading Prettige herinnering Hersenspinsels putten uit het niets Nooit aan gedacht Maar toch de pen gegrepen Zoniet eeuwig verdwenen Schrijven is blijven Als uw eigen…

ik spreek met wie je eigenlijk bent streel wat je nooit echt genietend hebt gekend ik zie het blonde wicht een zacht verbaasd gezicht op deze wereld handen schrijven poëzie in zand en dichten blanke duinen we gingen op en in elkaar toen vloed het strand afstruinde lachend naar een halve maan die in rood de zon opruimde…

Herman*, ik had je nog een kaart willen schrijven, zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap over, nou ja, je weet wel waarover, maar ik hoorde dat je al dood was voor ik een grap had gevonden.…