Alle inzendingen over sfeer

het maïsveld waarin de planten hoorbaar groeien verbergt steeds meer zijn geheimen als ik nader voegen zonnebadende hazen zich daarbij een enkele kievit alarmeert twee keer voor hij door soortgenoten tot zwijgen wordt gemaand kraaien vergeten zelfs gebruikelijk te krassen het vroege ochtendland verwacht een warme zomerdag de reigers vluchten…

wind waait om mijn kop houdt niet op niet over wapperend lover tovert grillige vormen afgetopt door daklijst op natte straat verlepte bladeren treuren gehaaste passanten keuren ze geen blik waardig maat voor onverschilligheid ritmisch bepalen voeten vertrappend het wroeten van de hond die herfsttijd pootverheffend van geur voorziet…

Alles blijft rustig staan zoals het stond. Het speelgoed slingert voorbeeldig rond. Er is geen vaat, geen strijk, nergens een natte dweil. Geen kruimels, geen beschimmeld brood onderaan in de doos. En ook de suppoost ademt voorzichtig door z'n neus. ----------------------------- uit: 'Landlopen', 1995.…

De nacht was in de eikebossen Tussen de heuv'len klaar en koel; En statig stapten onze rossen Naar 't oosten en 't verlangde doel. Toen woei een windje in onze oren Een vreemd gemurmel, ver en veeg . . . En briesend sprong mijn ros naar voren, In onbevolen draf en steeg, En stond ter kruine. Onbewogen, Onder de koperrode maan, Aanschouwden…

ik voelde hoe je warme tuniek lichtgevend scheurde aan aristocratische opgerichte spijlen van de monumentale afzetting voor het balkon zwart gemaskerd schreeuwde masculien opgekropte frustraties de donkere diepte in waar jij uitdagend wit reflecteerde in een snel oplopende stilte daar waar pijn scheiding brandde in rokende huid…

niet is het een bange hand die klampt en keelt het is een wonderlijke hand jouw hand die mij heel streelt heelt en zon oplegt niet is het zoenen jouw zoenen maar spreken van dier tot dier tot het zomer is en heuvels zingen niet zijn het de heuvels die mij doen klimmen en dalen op de lange reis over zeven continenten van jouw lijf het is een…

Blauw blinkt de hemel Zwart zuigt het asfalt Waartussen ik sta Trilt de lucht van de warmte Verlicht mijn hoofd tot duizelen Plakt mijn zolen aan de grond…

Soms klonk over de vallei het denkbeeld van een stem ten tijde van het avonduur als de lucht al leeg was, het onderworpen land waarin niets sprak, de weg die met de ogen volgbaar liep in alle stilte langs loofbos van het buiten en in de ruimte boven aarde - klokslag negen uit de toren van het gat dat naast zijn akkers ligt en weiden en zijn bongerd…

Bliksem velt een gouden ezel boterbloemen vonken, uit de beige regenwolken druppelt glazig zonlicht. Van de heuvels rolt de donder over kromme vijgenbomen over kronkelende stromen op het zinderende dal. In de toren zwiepen klokken eenzaam huilt de westenwind, hagel slacht de oleander op de plaza jankt een hond. Voor een maagd uit glas…

verblijf hier vanochtend begon Het kringetje van acht vrienden Vermaakt zich uitstekend Gezelligheid, gedachtewisseling, gesprekstof Rondom het kampvuur, bij gitaarmuziek Met z’n allen veertien dagen op verlof Zij met wie ik mijn leven deel, danst vlak voor me Vol energiek temperament, gesloten ogen, een vurige lach Ze gaat volkomen op in de sfeer…

het begon met een lach die onbekommerd van de springplank duikelde, op het plat van het water, en nog eens en nog eens en nog eens, tot de lach, zoveel harder en grijzer, binnen bleef. ik doe niet meer mee, schreef de lach, de tanden hebben het koud gekregen. het kwam nog tot een eind toen het water, plat en hard, al onder het maanlicht…

Oh, hemel daar heb je hem weer hij verandert meteen de gezellige sfeer altijd zit hij maar te mokken en de boel weer op te fokken nooit heeft hij iets leuks te melden althans dat gebeurt maar zelden zijn gezicht is altijd chagrijnig staat op onweer en hij is best wel venijnig het is gewoon een brombeer kwam hij maar tot inkeer dan verandert…

Arpaillarques 28-05-'08 (le pain les cerises et le palmier) een stilleven maar wel één met een vleugje van hier zoals je het eigenlijk verwacht in het zuiden Lejo van Kuijeren…

IJsbloemen smelten op kwetsbare ruiten tussen muren van het wankele houten huis bij het moeras, is het vochtig winter wonen de kinderen prikken met stokken in het ijs maar het eeuwige dooien is begonnen de wind brengt al lente rond het houten huis komen er weer konijnen tevoorschijn als uit een toverhoed, met allerlei kleuren wild, grijs…

De regen roffelt mijn bestaan wat samen op een hoopje onbestemd lawaai en opeens word ik naar de rand gezogen van velerlei stemmingen oorden waar alles zomaar in elkaar kan vloeien genadeloos het rammelt met beetjes aan mijn hoofd alsof de muren me scheef voorover duwen het huis de folterpaal naar me doorschuift en me tot de marginaliteit…

Zoals de maan mijn pad verlicht in ’t duister, Jouw stem mijn ziel verwarmd met zoet gefluister, De aarde – rood – mijn hart versterkt. De wind de muizenissen doet verdwijnen, De regen met het zout mijn huid laat schrijnen, De ether een verandering van toon bemerkt. Zo dwaal ik rond en denk mijn gedachten ledig, Morgen, nieuw en immer vredig,…

naar Tom Waits vaag verstaan: de rozen sterven omdat het zo heet is deze maand het is hetzelfde het is niet hetzelfde opnieuw zijn jullie vreemden voor elkaar jij belt me weer je zegt: warm hé? ja, wat een weer de kleuren van je bloemen passen niet bij elkaar man mag ik dat niet zeggen? ik kan jouw tuin niet redden. ------…

Maar die sfeer gaat weer voorbij. En het leven vraagt om weer gewoon verder te gaan.…

De stad een zakdoek vertrapt bevuild duiven vreten bomen vluchten trams haken luidruchtig in de groeven van de stad in de supermarkt de hoeren op halfverminkte pumps ochtendmannen verramsjen de ochtend kinderen stuiteren weg de stad een zakdoek niet opgeraapt de stad ------------------------ uit: 'Glazen Jas', 2007.…

Bij mij was vroeger die warme sfeer in huis. Voelde me toen echt thuis!…

Die sfeer heeft invloed zodat je de dag blij begroet!…

Het is een schitterende sfeer... De takken van de bomen buigen onder de zware last. De winter is nu echt gekomen en heeft ons vroeg verrast.…

kaarsje een zwak vlammetje dat samensmelt met mijn gedachten tijden van weleer tijden van ons samenzijn buiten, witte maagdelijke sneeuw die zachtjes neerdwarrelt op de met lichtjes versierde bomen, sporen verraden, van toen en nu zelfs de mooiste dennenboom van plastic nagemaakt opgezet in no time verleidt mij niet, tot deze sfeer…

Toen de pianostemmer de kamer binnenkwam nu voor de derde keer liet ze zich ontvallen dat ze hier graag werkte om de sfeer ‘t was niet alleen het uitzicht en de stilte maar wat er stond en hing deed haar nog zoveel meer.…

De kerkklok klinkt in de verte zo vertrouwd en oud, ik zie meteen de grote ruimte van de stad en de omgeving voor me, uitgestrekt en de straten en steegjes vol van arbeid van bakkers, slagers, boekwinkels, cafe's, ateliers en de pleinen met standbeelden o.a.. Geborgen in mijn kleine kamer sta ik op en zet koffie. De rust die ik ervaar…

weet je het nog die fles Moët & Chandon - te mijner ere - op je treurige kamer? je radio dat kale frame alleen wat lampen en verlichte zenderschaal Tombe la neige van Adamo dat ene paar dure schoenen dat je van die oude zwetser had gekregen ik ging met je naar je katholieke kerk dankte God als het orgel de einddreun inzette jong en stom…

Beuzelen en talmen met verstilde blikken in half vergaan schemerlicht ze vertoeven hangend in mijn tijd in opgeloste tijden en halve tijden de dis duimendik onder vleugelslag een albasten schemering als enige dimensie rafelig en wazig de kaders waarbinnen alleen fantasieën wonen hullen zich in zweverige sluiers wikkelen mij in weemoed…

Bij de rietkraag waar ik mijn vriend uitlaat huppelen konijnen in het licht Drink ik van de heren uit volle borst zing mijn avondlied Hese kelen tranendal zo scherp ik de nachtlamp aan zo roer ik het avondmaal zo zwengel ik af Dwalen druppels door het zwart. --------------------------- uit: 'Roodvocht', 2003.…

Op zondagmiddag, aan de kade van een glasgroen, Zwitsers meer: het zonlicht als een vijl, de wandelaars spits en schitterend en dui- ven, imbeciel, altijd verdwaald in kluwens, maar te lui voor angst. Er dalen trapjes naar het water, lichaam drinkend van zichzelf. Een kind staat in damp gekleed. Kom, huiver; klim als een beginner langs het flakkeren…

nu zij haar ogenschijnlijke bescheidenheid op haar verjaardag kleurig verspreid verheffen saaie bloedverwanten - onder oogcontact - uit het uitermate behagelijke bankstel zodat uitzwaaien bij de aftocht een geheel ontspannen draagkracht krijgt de witte en rode wijn het oude hassebassie staat nog half in het glaasje te wiegen de knabbelnootjes…