Alle inzendingen over sjokken

Bij ieder stapje trekt zij haar rechter been tot bij haar wandelstok zij weet heel goed was daar niet dat linker been was daar niet die stok waar sjokte zij nog heen…

Oudjaar uitgezwaaid in een zee van waas en mist sjok ik Nieuwjaar in…

M’n lieve tante Pietje, sjok, sjok, sjok, jij achter mijn en ik achter jouw rok. Oh m’n lieve tante Pietje, wat een enorm verdriet. We deelden het samen in stilte, erover praten konden we niet. M’n lieve tante Pietje, jouw liefde vergeet ik niet.…

mensen kruipen weg in jassen grauw en grijs hun kleding ze sjokken in hun tredmolen van werken en van sleur zo kort de donkere dagen energiepeil staat op nul waar zijn de zonnebloemen de onbezorgde zomerdagen ?…

Wat ik ook doe zon, zwem of zwaai een sombere schaduw heeft zich genesteld in mijn binnen Hij slaapt, snurkt of slokt als parasiet mijn zinnen en buiten sjok ik woordeloos en tel de tegels van mijn dromen.…

Moedig sjokken ouders voort langs vette en zoete kramen met hun jengelend kroost dat ziek is van het draaien Rockmuziek galmt uit de tent waar dampende massa’s stinkend naar bier en lichaamsvocht hun jaarlijkse hypnose vieren…

zo sjok je telkens verder met een gevoel van twijfel van zal je wel of niet en ook de vrees van als niemand mij maar ziet…

even kijk ik naar het overdreven streng gezicht met de strakke mond dan sjok ik in de richting die me wordt gewezen: eruit! in de kleedkamer schop ik de schoenen uit ga in de hoek zitten handen gevouwen achter mijn hoofd: eruit!…

Ik sjok met de hond door de zogenaamd vrije natuur en zie iets wat mij verdriet: de brem bloeit al de natuur zoekt de kluts die wij kwijt zijn Een gekunsteld tekstje, denk ik op de terugweg, maar natuurlijk wel waar. Thuis zoek ik naar een foto van brem en dan merk ik dat ik toch wat anders zag...…

lijkt de wereld te belanden in een eenheidsworst grenzen worden niet meer overschreden we leven nu in het heden van wat voorgeschoteld wordt zijn er nog die pionieren stenen rapen om een eigen haven te gaan maken golven breken in hun nakie struinen door de duinen vol met prikkeldraad voelend nog dat jeugdig kattenkwaad nee wij sjokken…

Wij sjokken naar de auto en ons werk. Eten wat en kijken tv, om altijd te laat ons nest weer in te stappen, alwaar wij verzuchten in ons kussen, en die verdraaide wekker zetten. Zo sjokt heel het leven aan ons voorbij, en tekent het tekort aan uren de groeven op ons gelaat.…

En sinds kort ook sjokken met van die stokken. Nordic walking en na afloop koffie met gebak. Heb wel zin ze plat te rijden in hun pseudo-sportieve kloffie. Even een versnelling hoger. Ruitenwissers in stand vijf. Kut, ik ben er al voorbij. Ja, zo’n hobby is ook wel wat voor mij.…

Maar nu ik als aftandse oude sok vermoeid en futloos door het leven sjok is het ook de muziek die somber stemt. Want mijn gitaar klinkt droevig en beklemd, veel meer dan het spreekwoordelijke hemd is mij de blues thans nader dan de rock.…

Op een culinair congres in Amsterdam zingt een kok weemoedig gestemd door het zien van het Rokin: 'Het is tijd om heen te gaan, Tijd, ondanks de klokken, Tijd, ofschoon de kunstenaars Nog naar Arti sjokken. Alles gaat voorbij mijn lief, Niets blijft bij het oude, Zelfs de liedjes die ik zing, Zijn je reinste claude.…

na de lafheid van hun daad in het niet verdwenen terwijl de ambulance met gillende sirene weg rijdt waarin een laatste zucht staan zwijgend drie getuigen met elk hun eigen verhaal in ogen handen en voeten ze keken toe zwijgen ook nu angst voor represailles ketent hun stembanden zonder ruggengraat sjokken ze huiswaarts waar…

zon, blad,pad schoenen, sokken, stokken langs 's Heeren paden sjokken na afloop koffie mèt vandaag kletskop op een prikker maakt je misschien ietsje dikker maar dan ga je weer lopen op je schoenen met sokken eventueel stokken op het pad met veel blad zon op je toet doet een mens verschrikkelijk veel goed.…

de stilte valt niet langer te verduren na ware liefde kwam een wreed Ave ze nam de blije kinderstemmen mee maar liet de echo tussen kale muren de straat lonkt om de leegte te ontvluchten op zoek naar iets, naar God mag weten wat zo sjok je uren doelloos door de stad in plaats van sterren pluk je wrange vruchten verloren in de overvolle straten…

gezichten bekijk ze beter zie hun wens onwennig lachen ze hun plichten herkennen mij als mens ik zing in plaats van praten hun melodie dan onvervalst maak plezier terwijl zij haten ze hebben vaak niet in de gaten hoeveel er is vergald ik dans waar anderen lopen lichtvoetig zorgenvrij maak voor hen de wegen open laat ze kiezen verder sjokken…

Nu, vreemdige kerels, voor een slok en een munt sjorren, sjokken, en stappen hoogluid, als slagers versjouwen gespleten rund en dragen 't de slachtplaats uit. Wee! dat mij niet blijft nu, dit zacht kleinood, dat zacht voorhoofd, die dode ogen, blanke handen, met als een kleen vlamke, rood, de ring, nauw aanvaard, diep bewogen...…

Het zweet is opgezogen de straat glimt daar waar gesloten koppen over de keien sjokken zeulen met broodzakken zonder taartbeslag. Angst waadt met zevenmijlslaarzen Huizen liggen afgewend rug naar straatkant achtertuins geroezemoes en doen net alsof.... kijken stiekem….…

Ik loop een marathon samen voorop met jou los van de massa weg van het gedrang we kijken elkaar aan wat voelen we ons blij Maar in een trappenhuis raak ik je kwijt ik ga een etage te hoog en we moeten naar benee Buiten zijn alle bordjes plots weg of verhangen richtingloos ren ik rond tot ik weer de massa zie Nu sjok ik achteraan…

lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig in prachtige kragen als siertooien van trots, van versierders, lokkers och, de wijfkes zien er scheel van ze sjokken…

lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig in prachtige kragen als siertooien van trots, van versierders, lokkers och, de wijfjes zien er scheel van ze sjokken…

genoeg, een krat is meer jouw stijl Zo gaat het elke vrijdag, 's middags rond een uur vijf, alcohol wordt aangesleept, in de kantine van het bedrijf De werkweek wordt afgesloten, wekelijks met dit ritueel, het weekend daarmee inluidend, met dit dronkenmanstoneel Als de klok wat uurtjes heeft doorgetikt en alle dranken gretig zijn doorgeslikt, sjok…

ze staan naar hun klanten te smachten in ieder dorp hetzelfde verhaal en iedere keer besef ik maar weer winkelen is al lang geen funshoppen meer het is dat je soms een bekende ziet daar doe je het misschien nog voor voor het fijn boodschappendoen echt niet het is allemaal zo kleurloos uniform de onzinnigheid zo onovertroffen enorm ik sjok…

rond, nu al een jaar Inmiddels staat in elk huis de sfeerverlichting aan Mijn huis is leeg, ieder is gegaan Rendieren, sneeuwpoppen kijken me treurig aan De kou die snijdt echt als een mes door mijn huid een harde les wat dat hop en gist kan doen Maar daar dacht ik niet aan toen Vaarwel gezin Ik hoop maar dat het kerstmaal smaken zal Ik sjok…

Strand 1 De zee zo wijd, zoals water zich maar verspreidt het zachte zand zo licht dat 't stuift, verwaait een sjokken slechts en op het harde zand, is het lopen licht, schelpen, mesjes onschuld kraken onder schoenen, strandlopers rennen vóór een golf en keren vlug weer voor een worm terug meeuwen als vrouwen krijsen in de lucht,…

Ik sjok verder en eindelijk bereik ik mijn grootste doel, het graf van Oscar Wilde, versierd door een waardig monument in de vorm van een sfinx. Het is het enige siergraf, wat ik omarm en dierbaar kus. Het is duidelijk wie ik als grootste kunstenaar daar adoreer. Zelfs bij de grafzerk van Marcel Proust zwaai ik magertjes.…

nog niet aan dacht 't Is de vrije vrouwenbende 't Is de derde soort geslacht 't Zijn geen mannen, 't zijn geen vrouwen 't Is geen vlees en 't is geen vis Wie met zo'n model gaat trouwen trouwt met zijn begrafenis trouwt met zijn begrafenis Een vrije vrouw draagt korte rokken dat je haast haar knieën ziet Kijk ze langs de straten sjokken…

Zijn moeder was kwaad Maar hij sprak kordaat: “ ’t Gebeurt als ik stoned door de gang sjok!” Er was eens een jongen uit Bangkok Die steeds aan zijn pik veel te lang trok. Ook trok hij met gemak Wel een uur aan zijn zak; Die ziet er nu uit als een hangklok. Een jongen die goed was in skiën, Kreeg plotseling last van zijn knieën.…