Alle inzendingen over sluimert

Hoedt u voor de tijd hij sluimert namelijk niet als u vlinders vangt of beukenhagen snoeit In minuten bent u uren verder, niet meer te achterhalen In adviseer u: sta rechtop, geen spiegels, geen diepzeeduikhorloges Alleen maar kijken Ik garandeer u grote rijkdom maar niet dat u zo een maaltijd krijgt…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van een gebroken droom die ontwaken in een helder mozaïek het gedicht in duizend stappen dat in zestien zinnen adem vindt daar kun je me 's nachts voor wakker maken overdag liever niet…

zoektocht naar dromen het snikken gehoord de nacht breekt haar stilte tranen gesmoord de wens naar een lach huilt in haar pijn verdriet sluimert zacht voor wat niet kan zijn een leven vol liefde troost in een woord nachten vol dromen het zoeken voorbij…

van lieverlee verbleekt de tijd je broze blik en lijf doven de laatste woorden die je sprak sluimert je pet aan de kapstok verdwijnt de leegte uit je stoel toch klinkt er genoeg in ieder mens die van jou hield alsof je nog aanwezig bent in alles wat je achterliet…

In mij sluimert geluier, gelach met de pet af, lichtlinnen gespin. Onder ons goed gezind natafelend. Aan dit fiberfill moment ben ik gehecht, het is een familiestuk. -------------------------------------- uit: 'Ochtendrood en co.', 2002.…

het onbeschrijflijke slaapt nooit het sluimert hoog achter bergen niemand kan er bij kraaien doorboren de stilte met metalen gekras zo droef zo wijs zijn de diepe lagen van het zwijgen deze plek raakt het hart altijd weer aan het denken moet steeds opnieuw beginnen…

in sterlicht vergaan donkere nachten de schittering breekt het duister gevoel en schaduw verdwijnt in het licht der elfen jouw weg te gaan reikt naar een droom waar leven sluimert als een dag zonder eind onze liefde gegeven een eeuwigheid blijft…

De wereld heeft veelvuldig moeten leren Dat vijanden meest toeslaan in de nacht Wat heel lang sluimert, komt vaak onverwacht De aanval blijkt dan zelden meer te keren Maar ook in kleine kring ligt dreiging in 't verschiet Betracht dus waakzaamheid, uw schoonmoeder rust niet…

(Overleden de 28 van Zomermaand 1636) Hier sluimert Isabel le Blon, Die, als een roosje met de zon, Blijgeestig op haar steeltje stond, En riep met een bedauwde mond: Wat is de schoonheid? wat 's de roem Der jongheid anders als een bloem? Dit was haar eerste en laatste leer, Toen zweeg ze stil, en sprak niet meer.…

zo zoekt het hart zich een huis treft in alle kamers witte muren tikken van verwarmingsbuizen in ons is alles besloten daarbuiten sluimert eenzaamheid storm, wind en regen men gaat weg om terug te komen verliest om vrij te zijn verdwaald te raken handjes geplakt aan vogellijm…

waar in scharlaken rood duizend vergane rozen hun kleur de wereld bedekt in velden verloren dromen zal de pijn van ongeschonden doornen menig hart doorpriemen in hun strijd met de dood sluimert de nacht in de tuin der helden kleurt weer een roos scharlaken rood…

gordijnen trillen grenzeloos als ik praat tot mijn gedachten vanaf je heengaan in het rood van toen trillend in het midden samen met je streken naar de richting zoals ik enkel kennen zou steeds weer bij het binnenkomen tandenknarsend door jouw stem steeds op feiten geprikt weer sluimert ze weg verder…

in de lentetuinen dienstmeisjes zonder broekje - l'histoire d'o ergens in die tuin sluimert achter het lusthof de achttiende eeuw het kinderwetje en heel het verzuilde land viert vijftien jaar vier zuilen ondersteunen het dak een stoa met shoah evenredig vertegenwoordigd - arbeid en adel…

Ween niet om haar, ween heden niet, Nu ze onbewust Van pijn en ziekte sluimert, ziet, Ze slaapt, ze rust. En nu voor 't laatst, op aarde haar Vaarwel gekust, Voor ons de strijd des levens, maar Voor haar de rust.…

Een handwijzing verder dan een voetstap groot is sluimert de wil te blijven hangen in de aanraking je lief te hebben voor het schamen de eindstreep haalt een handwijzing eerder dan mijn voetstap groot is een handwijzing verder als de omhelzing je verlamt de aanraking een feit is zonde bloeit in duizendvoudige kleuren een handwijzer…

samengaande zonnestralen schijnen als een laatste overblijfsel in mijn toegeknepen ogen en rijgt zich dan in mijn hart de dag sluimert in als de zoveelste dag en nachtvleugels settelen zich in de sluier van het sprankelende gebroken wit van de maan ze neemt de dagelijkse zorgen weg in een brede hemelse lach en in een fluistering een…

het is niet door de regen dat ik een huis bouw rondom een rusteloze gedachte noch door het vilten mos - een trage stroom die stenen streelt- het is niet omwille van het gesuis dat sluimert als een sombere wolk tussen kale muren en verspilde tijd het is om het geluk te vinden -een gevleugelde liefdesdrift geborgen in een onvergankelijk…

Onder het oppervlak, van onze dagelijkse sleur, sluimert toch ons vuur. Onder de donkere wolken, van onze teleurstellingen, wachten ons troost en hoop. Onder de golven, van ons alledaagse leven, stroomt onze liefde. Onder de spiegelingen, van onze illusies, wacht ons het wonder, van de werkelijkheid.…

De zonnen verdwijnen In de nachtelijke soep De manen verschijnen Bij de eerste uilenroep Het duister schittert In de armen van de nacht Het licht versplintert En donker sluimert zacht Opengesperde pupillen Zien geen enkel verband Ontvangen geen verschillen Zijn niet langer informant Bij het dalen van de dag Is alleen de blinde man…

zonsopgang in september mistflarden drijven over gras een vaalbruine spin draagt een kruis er vloeit kleffe zijde uit haar tepel ondersteboven wacht zij in het web gif sluimert in de holte van een kaak trilharen meten elke gril van de wind elke loze vliesvleugelslag maar de druppel glinstert en verraadt haar plan…

de laan wordt allengs smaller bomen stappen kleiner langszij wanneer het oog blijft puilen is het waas der waan nabij geen vogelkreet bekrast de lucht er zijn slechts wolven, zij huilen vlucht, vlucht, ijlt de noordenwind verdwijn uit dit verdichte woud in de ruimte sluimert het kind zijn bed voelde nooit zo koud…

overal verschenen lichte huizen; vol van zon een overvloed aan witte draden spon hun sprookje in de bomen hoe dood toch schoonheid weeft in weergaloze rondingen, doorschoten met die pijn om wat verloren lijkt als dan herfst in volle kleuren prijkt verliest die glans de euforie van immer jong en levend zijn: de evenknie van lente sluimert…

Dan sluimert 't kind in hare schoot, haar ogen zijn van weelde groot en in haar mond verzoemt het wiegelied. De maanschil perelmoert in 't water, maar in de schaduw sluipt de dood. Gelukkiglijk, dat ziet ze niet, dat is voor later.…

Zomaar ontstaat een gedachte die ontsnapt uit een rusteloos denken door verwarrende gesprekken met jezelf Eerst nestelt zij zich in het hoofd als een wrak in het meer van impressies en zij sluimert dobberend in het bewustzijn Dan daalt zij neer langs de nek en in een getergde romp als lood op de borst is zij niet in staat te bewegen…

sluimert oude zomer bladrood grauwt daarna doorborduurt de narcis kil krokust jonge lente er trekt een voorhang op boven vluchtende ruïnes ver uit krijsend hete bergen slijkland zompt verdriet naar het westers paradijs somma knijpt een oogje toe ruilen lokt de satan zijn glimlach zegt genoeg…

regen sluiert sluimert soms vlaagt tot druppels die ons plagen het is geen miezeren, dat doet de wispelturigheid van wind tekort haar speelsheid wordt dan opgeschort zij is geen traag en vaag neervlijend element zij draagt de druppels met een tedere hand wikt en weegt wie zij de volle lagen geeft het spel van schuilen…

De kleinste sluimert Moeder gaapt en graait Naar de zuchtende hond In haar schoot genesteld De zetel knarst De kamer ruist Een lichtkegel kantelt door het gordijn binnen Op de plaat pruttelt soep uit blik Ingetogen zingend maak ik een klik Wil vooral en meer dan ooit tijd winnen De dagen liggen verwaaid De uren overhoop De klok is…

starend over het pad zie ik hem nog lopen kijk ik met dezelfde ogen naar z’n kwistig gezaaide bloemen langs het zomergroene gras beluister de vogels met gelijke oren en betast ik de wereld met zachter hand starend over het pad zie ik hem stilletjes verdwijnen, sluimert in het lover een droef gemis voel diep van binnen dat…

Die stad heeft moeite met het ontwaken dus sluimert zij zachtjes voort, tot het verkeer op drift gaat raken dan is die sluimering verstoord maar pas als de laatste flarden ochtendmist in het niets zijn weggedreven, is deze stad, wel zeer beslist, weer terug gebracht tot leven.…

Wanneer de stille stad, sluimert aan de Maas. Wanneer uitgelaten mensen, nog een uurtje willen blijven. Wanneer die goede, oude tijd, een uurtje stil gaat staan. Wanneer uitgelaten mensen, fonkelende glazen heffen. Wanneer een verloren zoon, blij is thuisgekomen. Wanneer een oude troubadour, eindelijk is uitgespeeld.…