Alle inzendingen over smart

weet ge 't niet, wat kanker woedt In 't lang miskende hart, Als liefde 't vuur der wraak ontsteekt, En misdaad groeit uit smart?' Zo zong weleer de droeve luit Van wijlen Van der Vliet. - Wie, die wat doet aan belletrie, Kent zijn gedichten niet?…

Wie dat ik immer smart zie dragen, 'k Heb ook gevoel daarvan, Ik sluit mijn oor niet voor zijn klagen, Maar help hem als ik kan. Een mens in droefheid op te beuren, Is zelfs voor kinders zoet. Die spotten kan met hen, die treuren, Vertoont een slecht gemoed. Zou mij eens anders leed verblijden? Zou 'k lachen in zijn smart? O neen!…

Wij juichen, wen in 't oog ons bittre tranen springen van spijt en wanhoop. - Wie doorgrondt, in 't mensenhart, het wenen van de vreugde en 't lachen van de smart ?…

eens had ik een liefje lief, een liefje stil in mijn hart niemand wist van mijn liefje, dat ik zo’n liefje had telkens als ik mijn liefje zag dan brak een stukje hart bloedend viel dat naast mijn tranen van bittere smart dat wat er nog van over bleef van mijn hart en hartzeer schoot ik vandaag aan stukken met vaders jachtgeweer…

- Die goede, oud-bekende - Daar, tussen waak en sluimer in, Vindt menige goedheid haar begin En menige smart haar ende... -------------------------------------------- uit: Op zachte vooizekens (1923)…

Leeuwen zagen vaak in vroeger tijden Een soortgenoot in iedere Peugeot Sinds onlangs krijgt hun jachtinstinct een go Als Smarts hun ambiance binnenrijden Zet straks een kat z'n tanden in zo'n wagen Dan kun je nog 'ns smartegeld gaan vragen…

smartlappen vormen vitamines voor het volk niet voor stembanden…

een droom, die op kan klaren, en is geen droom; vervulde wensen baren steeds nieuwe wens, en 't kan niet stille staan, mijn hart, en 't gaat en gaat van in der eeuwen, en bouwt en bonst en breekt en bouwt, en tart al wat Gewoonte of Wisheid tegenschreeuwen, zoekt smart in vreugde en dan weer vreugde in smart, - week kinderhart, ontembaar…

Binnen in mij is het duister Diep verborgen in mijn hart Maar ook zichtbaar in mijn ogen Zo gevoelloos, zoveel smart Leeg en niet meer te vervullen Onherstelbaar en verscheurd Laat me schreeuwen tot het einde zodat mijn lichaam met mij treurt Mijn hart vervult zich met het duister Mijn lichaam vol met angst en vuur Haat zal in mijn ziel…

Hoe vlieden, hoe jagen De rollende dagen In wisslende vlagen Van zoetheên en plagen, Van smart en genot? Van smarte Voor ’t harte bij ’t wereldse lot! Van zwoegen Bij ’t ploegen, Door de uitkomst bespot! — Maar blijdschap in ’t streven Naar 't hogere leven, Verenigd met God!…

Heer, niemand als U Ik zie het niet meer Maar, Here, leer Vertrouwen op U Heer, niemand als U kent mijn hart, weet mijn smart, Ik vertrouw het aan U Want Heer er is niemand als U…

Laat het vlieten, laat het schieten, Dat de borst zich uit moog gieten, En ontlasten van heur smart! In één woordje, door de winden Met hun adem weggespoeld, Is de hevigheid van vrinden In één oogwenk tijds verkoeld.…

bevroor eerder dan het jaar daarvoor de hoest kwam en liet hem niet alleen hing droog en koortsig om hem heen hing aan de balken van ons huis om zijn nek als een lodenkruis en de wind woei uit het noorden vanuit verkilde oorden die dag bleef hij in de bedstee en spuwde zwart bloed mee in de avond brak mijn hart en weende ik om grote smart…

Smarten tasten zijn gang. het vlak is blind en ogen branden dieper dan het doel o, grenzen, horizonten en vervloeien. terzijde zal de wereld branden: een scheve bloem in wapperende mond der ruimte maar toen de luiken gleden voor zijn ogen, draaide de wereld zich een kwartslag om.…

Rivieren stromen Zoute rivieren waaruit tranen komen En al het verdriet en de pijn voeren zachtjes met ze mee naar het diepst van de zee De stille smart -als een vloek, een last, een kater, de smaak van puur azijn- die langzaam in de zee verging Maar soms, in het stille zoute water proef ik de pijn van een bittere herinnering…

hij zei nee het is niet wat u dacht want als boswachter wacht ik met smart op de nieuwe premier…

Neen, 't is het merk der smart op 't vroegverouderd wezen, Waarin gij 't kalme hart als door een nevel ziet.…

er was eens een vrouw uit Acht die wachtte met diepe smart op de opening van landgoed de Groote Beek om te wandelen langs die kreek alwaar haar weerspiegeling geduldig wacht…

een meisje en een jongen liepen daar ze hielden heel veel van elkaar hij was blank, zij was zwart daar begon al hun smart hun liefde geen loos alarm hij was rijk, zij was arm zij mochten niet met elkaar verkeren dat hadden zij al jeugdig moeten leren zij trouwden, kwamen daardoor in de bak waar een blanke, gekweld door jaloersheid plotseling…

Laten gaan van verlangen Laten gaan van dromen Laten gaan van wensen die nooit zijn gekomen Laten gaan van pijn in tranen die stromen zodat het hart in die vrijheid van haar smart kan bekomen…

Afgesloten, afgesneden toegang werd ontzegd deur ging dicht uit het licht niets meer uitgelegd afgesloten, afgesneden verbazing op gezicht huilend hart ziel vol smart deur op slot en dicht afgesloten, afgesneden van zielsverwevenheid niets hetzelfde meer finale ommekeer, eenzaamheid…

Maar de andre roos krijgt krinkels, scheuren, naden, Verschrompelt, en wordt groen en bruin en zwart, En zinkt, door haar met deze smaad beladen: "Zo'n ontevreden en verdorven hart, Dat water, lommer, kroos en slib durft smaden En doet of 't beste en edelste haar smart!"…

Oogwatervallen, tranenstromen….. Hartzeer, gillend gevoel van onwelzijn het is het verstandigst zeiden we, het moet nu stoppen met onze heerlijke droom want…vermijden van andermans leed maar we passen ineen, als liefdespuzzels waarom… waarom toch…. ik wil niet verstandig zijn, het doet zo’n pijn kom terug.. ik smeek je, kom terug naar me…

Gij wekt in mijn harte een onrust, Een smart, die ik niet kan verstaan.…

Mijn stomme smart, zij blijft de waardigheid mijns levens, en mijn diep verzet, en 'k schrijd in 't duister voort, en krop mijn tranen op. 1896…

Hoeveel kan een mens verdragen over grenzen van de pijn zonder antwoord op de vragen van het onbewuste zijn Sterker worden, alsmaar sterker tegen beter weten in diep gevangen in de kerker van een leven zonder zin Lucht mijn ziel op binnenplaatsen van ravijnen in je hart weet mijn zwakte te weerkaatsen op de bodem van je smart…

Koud vuur in dit getij, oud zeer druipt van alle omgekomen bomen, zwarte sneeuw bedekt de borst van de doden die van verre zijn gekomen, streelt de winter,oud en wijs gedeeld in ijs, vindt de weg terug van een reis in afgedankte sterren, tussen afgevallen bladeren ontbonden smarten onder gladde stenen, dan zijn ze thuis, tijd ontbindt…

Als jouw ogen de mijne willen vangen als jouw omfloerste zwoele blik groen en glinsterend om aandacht knippert... buigt het wezen van mijn weerstand weer voor je… wetend dat ik geen antwoord heb op jouw lonken en charmes en de krampen in mijn maag van liefde en overgave, geen beletsel meer kunnen zijn om me volledig neer te leggen bij hetgeen…

En andre vrouwen ('t smart mij dat ik 't weet!) Zullen dán lijden wat hun zuster leed. Zie! voor die andren, die nog tripplen thans, Met dartle voet, in jonkheids jubeldans, Het rozenaanschijn in het morgenlicht, Blijft dichten zoet mij, als een moederplicht.…

EEN WERELD VOL PIJN De pijn die ons het hart doorsnijdt laat ons weleens twijfelen aan God Is deze liefde een tegenstrijdigheid en is de smart voor eeuwig ons lot De smart die ons alsmaar begeleid voelen we dikwijls als een complot Bestaat ’t leven dan uit enkel strijd of stierf de naastenliefde als gebod Het droef dat dorpels overschrijdt…