Alle inzendingen over snoei

Ik ben een bloem van 't veld Voor mij geen tuin, geen snoeien. Geen krachtige vaas die mij omknelt Maar laat mij ginds, in 't vrije veld Bij 'd andere bloemen bloeien. En ben ik uitgebloeid Ach, laat mij dààr verslensen En luister naar mijn laatste zang Ik ben zo bang, ik ben zo bang Te sterven bij de mensen.…

ze hebben je gesnoeid opruiende takken onheus besneden naar gelijkvormigheid in het heden jij die zo mooi je kroon had gespreid in balans met storm en regen nieuwe loten had gekregen weer ben je helaas een van de zovelen maar diep onderhuids voel jij je anders dan hen ook vogels weten jouw uitloop maximaal te benutten in beschutte…

Verdort die ene roos in dit bont geheel om niet mee te kunnen komen in dit bonte krakeel en maakt het einde van z'n bloeien ook het gehele perk gedoemd tot snoeien?…

afgezette wilg de stompen priemen ten hemel…

elk jaar steel ik wat takken van de sering zij dankt met meer groei…

Wie voor driekwarthonderd Watt ooit werd geboren Wordt nooit meer 100 sinds 1 dag of 2 De EU-wetten zeggen keihard nee En al het laaiend licht gaat thans verloren In anderhalf jaar zijn ze klaar met snoeien En lees je bij een ledlamp over gloeien…

vastberaden coupeer ik ze bewerk de botte punten met mijn scherpe mes, laat me niet langer misleiden door de zoete geur van beloften in een knop een doornenkroon verliest zijn kracht als er geen wil is om te snoeien de steel laat ik weer dragend zijn wat overblijft is rozenhout en een heel klein vleugje pijn…

Is er op je gestapt Ben je platgetrapt Ben jij geplukt Uit mijn leven weggerukt Voor je kon bloeien Voor je je leven kon ontpoppen Moesten ze je snoeien Moest jij je verstoppen In mijn vaas ben je terecht gekomen Omdat ik jou had meegenomen In mijn vaas ben jij verwelkt En heeft de aarde jou tot zich genomen Nu bloei je daar, en niet…

Ik ben me de pokken geschrokken Eerst aids om in homoland te snoeien Als tussendoortje corona voor het dorre hout Nu stuurt God apenpokken om nog wat zondaars uit te roeien Hoe moet het nu met de Gay Parade? Of zegt u: lik me reet! Zullen de binairen het overnemen? Trap ik nu op gendertenen?…

tranen in je ogen Je laat mij ze doen opdrogen Ik wilde je geen pijn doen In die allesvernietigende zoen Ik kus de tranen in je ogen Je laat mij in liefde dogen Ik wilde niet tegen je liegen Je laat mij eindelijk uitvliegen Ik kus de tranen in je ogen Je laat mij ze doen opdrogen Ik ga nu in liefde bloeien Je hoeft mij niet meer te snoeien…

Boom in mijn achtertuin Rondom jou ligt al mijn puin Krachten uit het Noorden Gedachten zonder woorden De winter was lang En ik ging mijn gang Lente en zomer waarin het zonnetje schijnt Waarin mijn puin verdwijnt Bloemen bloeien en bladeren groeien In de herfst zal ik nu eens de takken gaan snoeien…

‘n notabele chinese nota bene denk ik staande in de schemer onder de verheven Watercypres ik moet haar echt goed hoeden haar takken snoeien maar breed hangen laten tot zij zelf zoveel later als door kenners voorspeld zich eerst vermolmt en dan velt…

ik snoei takken van mijn stam en maak het zicht weer vrij eens was ik blij met iedere loot die uit mijn bast vol levenslust ontsproot ze bladerden snel door de jaren ik heb ze niet voor storm of regen willen sparen ik scheur in kraak en breek wil nu de horizon weer zien waar ik als eersteling naar keek…

Achter de heuvel ligt de tijd in de stonde van de toekomst daar waar het pad slingerend sluipt langs verlaten verleden liggen antwoorden her en der verspreid in het dal van vragen verankerd en geworteld in de struiken van alledag helpt snoeien zinnen weven waardoor groeien weer vermag…

misschien zoals george bernard shaw die bij het snoeien van een perelaar een tak brak en viel vierennegentig jaar na zijn geboorte en als mijn asse dan vermengd met deze van mijn lief is uitgestrooid op het tuinpad en de rozen denkt de toevallige bezoeker hé die witte stof is vast iets tegen slakken…

A.s. weekend kan ‘k van alles doen: Stadswandeling Familieopstelling Extra mediteren Maar die lange kus met jou, moet ik nog verteren Alsof we samen in niets veranderden Geen jou, geen ik Na jouw vertrek de ongerijmde boosheid weg, voelde 'k me lekker loom, wil de kersenboom snoeien met handzaag Dus langzaam, langdurig als…

In de zweefstoel wegebbend onder de zon of ik jou bewegen kon even maar mijn lust te snoeien welke jouw profiel omlijnde en mijn hart bevolkte jij ontpopte haastig boven het laatste knisperend blad als flits in ons verfijnde krokussend op jouw lippen voelde warmer dan het was beneveld op het natte gras.…

Alleen om wat geld te besparen op snoeien en harken.…

ik ga morgen plantjes kopen voor mijn lief in de tuin alles dat groeit en bloeit maakt de zon in haar wakker ik ga morgen plantjes kopen voor mijn lief in de tuin maar eerst snoei ik haar takken, zet ik mijn spade in haar aarde, morgen kust zij zijdezacht een brekelijke ochtend neemt het tere groen in haar handen…

Door de mazen in de wetten leven wij samen illegaal wanprodukt van korte metten vanuit een politiek schandaal door strakke keurslijven geknecht breken wij de beurse boeien als voorvechters van mensenrecht tegen willekeurig snoeien wie knaagt aan ons geboorterecht en de vrijheid van familie verdwijnt van onze achterplecht als tentakel…

‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien die door de laatste zonneweelde zijn gevoed hoe vuurrood de hanggeraniums nog gloeien ‘ k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien tot de Tuinman straks alles weer gaat snoeien brengt een speelse vlinder zijn afscheidsgroet ‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien die door de laatste zonneweelde…

‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien die door de laatste zonneweelde zijn gevoed hoe vuurrood de hanggeraniums nog gloeien ‘ k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien tot de Tuinman straks alles weer gaat snoeien brengt een speelse vlinder zijn afscheidsgroet ‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien die door de laatste zonneweelde…

De genezing was het uitzicht maar jij bleef ziek en ik beleefde inzicht tussen het struik snoeien en woord bemoeien strikte ik droge veters op het moederschip van vader aarde ziel bracht jij mij terug naar het zingen van het doorvoelen overvoeden van het dagelijkse en ik repte van de riemen roeide soms met overmoed maar nooit te…

ik oefen voor het meesterschap in het vinden van het onzegbare dat ik tot op het bot ontkleden wil ik wroet met beide handen in dorre aarde naar wat niet gezegd kan worden tot de kale essentie het daglicht verdragen kan zal ik snoeien en temmen met schaarste moet ik haar voeden totdat een kleurrijke helderheid zich ontpoppen…

Waar vrijheid is daar groeit geen roos want enkel in 't beperken, het snoeien kan ze groeien. Waar vrijheid is daar zingt geen lied want enkel in 't beperken, het zwijgen kan het klinken. Waar vrijheid is daar is geen beeld want enkel in 't beperken, het kappen kan het leven.…

schaduwkant een schaduwkant heeft voor mij de opgaande zon in aanzien niet mag stijgen ik steeds moet afzien van het licht wat ook mij is gegeven waar blijft dan mijn eigen bloei terwijl alles om mij heen op lente belust is en juist ik daarover nooit kan zwijgen daarom zal ik niet blijven ondergaan wanneer ik mijn dode takken snoei…

Bij het snoeien van hoge bomen wordt veel rottigheid geconstateerd. Maar de rivieren blijven stromen, niets bevroren, geen tij gekeerd. Alles stroomt nog in één richting wanneer houdt dat nu eens op? Ja, inderdaad, misschien niet eerder dan met de hele wereld op zijn kop!…

jij groeide kaarsrecht naar de hemel twee zijtakken als oogst van leven samen delen ik stond in dezelfde grond tot de zon ons vond maar botte uit in breedtegroei zonder snoei jouw hemel kon ik niet bereiken wilde bij de aarde blijven haar omarmen en mezelf warmen aan het tijdelijk moment zo rechtlijnig was je pad dat…

het is de regen die me parten speelt ze drupt in regelmaat al mijn gedachten stuk haar monotone vallen schept toch een paradijs voel woestijnen weer bevallen na hun godvergeten zijn juich de bloemen toe in een voortvarend bloeien droom de rijke oogst voordat de droogte hen zal snoeien hier miezert het in somberheid en nostalgie ja…

Dwalende gedachten door de oude perenwijn op een dag zo mooi als vroeger zal het ooit weer kunnen zijn in de boomgaard met die dromen en het uitzicht over de rivier maar mijn gedachten snoeien bomen slechts de fruitschaal is nog hier met oude foto's van jouw glimlach zie ik terug mijn vergeten dag in de luwte van oude perenbomen…