Alle inzendingen over sonnet OR licht OR voeten

Zij was een vrouw van alle markten thuis en schreef sonnetten of een kundig vers. Haar vrije werk ontlokte veel gekners want menigeen vond dat gepruts; een kruis! Zij leed niet onder de gelaagde toon van de kritieken op haar dichttalent.…

. ------------------------------------------------- dit sonnet is het 2e sonnet in de cyclus: Bal…

Ik zie me dansen op snelle, lichte voeten -- zonder gestruikel.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Ten Kate, Sonnet op het Sonnet, http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/kate/sonnet.html Pierre Rawie, No Second Troy, http://www.darnell.scarlet.nl/komliefste/gedicht1132bin.pdf Petrarca en Mont Ventoux, http://www.digischool.nl/ckv1/literatuur/petrarca.htm…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Een vrolijke god, genaamd Bacchus Orakelde in amfibrachus: "De mens loopt te mokken En noemt dat betrokken Mijn raad: drink in godsnaam, en lach eens"…

Ik wil me wijden aan een droef sonnet Over ontroering waaraan ik heb geleden Over een ver en onvoltooid verleden En van een snaar die toen werd stilgezet Ik wil me wijden aan een boos sonnet Over een liefde die ik eens heb beleden Over een band die toen werd doorgesneden En van het ijs dat daar werd afgezet Voorbij is nu de tijd die mij…

Een zee van paardebloemen liep een boomgaard onder de voeten de perelaars kijken ervan op…

Langzaam, hand in hand, gaan twee voeten elkaar begroetend, door het mulle zand. De een na de ander, de ander na de een, en zachtjes teen voor teen, telkens langs elkander. Maar dan stoppen de voeten, Want ze zijn nu plus twee, twintig tenen ontmoeten.…

Deze voeten maken plaats voor een ander, zij die ons beroeren. Bewegen. Voeten die rennen willen. Over het blauw van zee wat wegvalt. Wij nooit meer samen zijn.…

‘k zet mijn ene voet voor de ander om vooruit te komen, maar als ik mijn andere voet achter de ene zet loop ik niet achteruit, maar val temet!…

Hij kwispelt, is steeds blij als hij me ziet en is nooit boos, steeds volgzaam, uitermate gehoorzaam, trouw en heel vaak uitgelaten, Hij laat ook alles na wat ik verbied… Helaas…, mijn vrouw laat zich niet zo dresseren; hoe kan zij dan met Castor concurreren…?!…

tijd vervliegt tot het tijd is en me kust kust zo diep vergeten woorden waarom wel of niet herinneren aan wie we waren kus me nog een keer kus me zo diep voordat we voorgoed vergeten en tijd ons niet meer ziet…

Twee voeten steken uit het bed. Gluren van onder de dekens. Blank en groot. Beetje behaard ook. Fraai. Ik zie ze al jaren, verstopt tussen leder, leggen ze mijlen af werken, ploeteren, ook voor mij, zo trouw. Plots komen ze in beweging, dribbelen door de kamer, en verdwijnen uit het zicht. De voordeur slaat.…

hoe maak ik van loden letters lichte klanken hoe weef ik lood en licht kleurig samen tot een klankenspel omkleed ik ze met tere dromen moet ik muren slechten of wacht ik hun geboorte af licht en lood laat ik rijpen in de boomgaard van doorzichtig glas tot ik kan vergaren wat voor het oprapen lag…

je brandde zonder handen om te vluchten uit de hel voette nog in een wereld waar seconden zijn geteld beton begon te kraken het geluid kon je niet raken door het stof zij waren groots jij ademde steeds langzamer hun dood was klein in pijn van afscheid nemen tot de sprong die maakt je groot leven is een hopen…

ze heeft geen voeten nodig zegt ze de tijd weefde zijn web met laag zingende vleugels zweeft ze door de Melkweg boven het moerasland verduistert ze de zon met vogelzwermen gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren om de winter te verjagen vandaag doorbreekt ze de stilte die haar vleugels verlamden…

het bereiken van je lot, het stadium beheersen vergt moed wijl de dood al prikkelend je maant om partij te kiezen nooit was ik van keuzes, filterde het bedrog door een zeef zonder mazen zodat de staken als dwazen door mijn voeten priemden ik zwaaide met een ruige lach, behaard en ingetekend met inkt dat ver in mijn spieren was binnendrongen…

Malmö Maar sneuer is 't op een sonnet te wachten Dat niet verschijnt, of later dan wij dachten...…

Er was eens een meisje in Leiden waar ik een sonnet aan wou wijden, maar ’t zat er niet in want na dit begin was ’n limerick niet te vermijden.…

Ook ik verbalisant betrapte dat voortvluchtig licht en sloot het op in een sonnet waaruit het ijlings is ontsnapt. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 2012.…

Geverfde pop, met rinkelen omhangen, Gebulte jonkvrouw in uw staal' korset, Lamzaligste aller vormen, stijf Sonnet! Wat rijmziek mispunt deed u 't licht erlangen? Te klein om één goed denkbeeld op te vangen, Voor epigram te groot en te koket, Vooraf geknipt, koepletje voor koeplet, Kroopt ge onverdiend in onze minnezangen.…

vind mij in het licht van het einde raak mij in het einde van dagen als sterrenstof valt aan je voeten…

en ‘k leg mij in de nacht kus zacht licht in jouw schaduw zing woorden in jouw mond en open ‘t boek opnieuw waar op pagina’s zich een blauw van dromerig slaapstof heeft gelegd en ‘k schrijf met warme zucht niet enkel wat sonnetten op de huid maar met mijn lijf ook ‘t paso doble ga weg en toch blijf ik wachten op cimbaalklanken die uit het…

Gelukkig is het eind van dit sonnet, want beider angst behoort tot hun verleden.…

in verzwegen sonnetten van 14 zinnen leemte schrijven dichters zonder woorden over het chagrijn en het gebrek aan mooi lopende woorden…