Alle inzendingen over spaarzaam

schrijf de laatste regels in uitgebeende trage taal verzamel de moed om de kust uit het oog te verliezen zoals de vis tam en stekeblind oefent in onderaards geduld laat tranen een voor een over schaarse woorden vloeien bloed spaarzaam druppelen op het onbeschreven schrift zoals het bewegingsloze dier dat in donkerte op helderheid wacht laat…

zij aan mijn zijde terwijl het weten knaagt want hoelang zij de pijn kan behartigen in de spraak waar geen spoortje angst haar van het weten kan ontzekeren de schemer die als een wolk haar de schaduw van de zon kan ontnemen is slechts een fractie van het leven dat ze met teugen van liefde in elk moment tot haar neemt weliswaar spaarzaam…

Ik zou je bij mij moeten schrijven maar ik weet de beeldspraak niet: Je sijpelt door mijn land als een beek van dunne woorden, helder maar spaarzaam maar helder maar zelden. Even klink je misschien langs mijn heuvelrug, hoor ik je echo in een desondanksgeluid.…

De zee is spaarzaam als een dichter. En ik was aan zee en ik was op een berg: twee eeuwenoude makkers. Wie op een berg wordt bijgezet, wil nog jongleren met de sterren, snakt nog belachelijk naar lucht met al de roofzucht van zijn lijk.…

Van de taal werd spaarzaam gebruik gemaakt: liefkozingen moesten worden ontvreemd. Als mijn moeder mij streelde schaamde zij zich en ik schaamde mij - onze schaamte was nog gescheiden.…

uitgewoond bestaan en ook de mensen die hun dagen hier sleten zijn reeds lang naar het stof der aarde teruggekeerd enkel ‘n verdwaalde passant die in deze bouwval beschutting zoekt beluistert nog een oud verhaal dat zich zwijgzaam vertellen laat van wat in verstilde beelden bewogen bleef ergens buiten de stad door de tijd nog spaarzaam…

Geld waarmee je pijn verzacht, levens redt en beter maakt, blijft spaarzaam in de kas voor later, voor de oude dag, voor in te kopen zorg van de naderende toekomst die men nalatig borgt.…

Voel groensfeer uit de waterspiegel komen Zachte wind die kringvormig speelt Ogen die weg dromen Liefde voor de natuur mag in je komen Er straalt zoveel rust van uit Ook als er een meesje fluit Het lichtspel mag je gadeslaan Er is een magische sfeer ontstaan De waterspiegel trilt De schaduw stilt Het licht kruipt spaarzaam Je voelt genoegzaam…

Ik moet nodig even klagen want het zit weer aardig mee spaarzaam zijn de donk're dagen dat ik klaag van ach en wee Weg het veilige gevoel van ik kan niet dieper zinken weg verbetering als doel Ik kan slechts op het heden klinken Gelukkig zit ik hier te wezen van een zenuwachtig soort want tegelijk kan ik slechts vrezen dat het zeer snel…

welluidend, of verwonderlijk stil vertoeven ze er vol appetijt toch zo broos, in kwetsbaarheid zoals ook wij mijn lief twisten met de tegenwind tuimelen, rondgaan in het labyrint als de nacht het donker legt over de takken van de linden zal de uil er zijn plaats vinden waar hij met zijn wendbare kop gespitst en muisstil kan turen in spaarzame…

ik groef koel zand legde dat op warme eindeloze benen met liefdevolle hand we waren op het strand verbrandden voeten in de gang naar zee zij fluisterde verkoeling golven namen ons snel mee steeds verder uit de kust hitte werd met schuim geblust daar dreef je aan mijn handen in het spaarzame oranje pas toen braken voor mij alle banden…

geurloos en onuitsprekelijk verleden tijd mijn mond blaast dan bellen van beelden demonen verdronken in mijn geheugen heel soms komt een oud vergaan schip boven water krijg ik wat speelruimte in het heden van het hoofd het kraaiennest en kan ik van daar uit plonzen in een poel van geuren geuren van vroeger van dingen die niet meer bestaan spaarzaam…

(een herinnering) Je denkt: was er maar sneeuw en helderheid en ijs op sloten, wolkjes uit je neus, een rietkraag, krakend landschap wijd verbreid – geen misverstand, geen enk’le keus -, spaarzame vogels, takken rijp en tijd bestaat niet. Je staat daar als een reus, trotseert de wind die door de duinen rijdt.…

Als een ware tijger sloop ik rond in dampende café's, op zoek naar erotisch genot met losbandige deernen, wat ik spaarzaam vond, slechts een stijve tepel onder een flinterdun bloesje, maar genoeg voor mij als arme bedelaar, die in kroegen geen tijgerin vond.…

Jouw aangezegd scheiden, genadeloos en plompverloren Heenvliedende weken, traagzaam, tergend treuzelend razendsnel Gestadig slaapgebrek Spaarzaam sluimerend verpozen Gradueel schrikbeelden verdragen, loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden…

ogen er verlaten Uitdrogende graslanden en bergweiden Steppen waar droogte tot armoe kan leiden En distels zelden door regen verleppen Kleurige vlinderpracht zal je oppeppen Distels in uitbundige verschijningsvormen Schoonheidsvlinders stellen daar hun normen Parelmoerenkleuren als ogenbinders Kardinaalsmantels als de mooiste vlinders Spaarzaam…

bestek Met pieperderpiep schuivende stoelen Kukkelende tokkende kinderen En een haastig kris kras door elkaar geloop Van de naar (vr)eten zoekende volwassen massa Probeer ik persoonlijk De sfeer er in te houden Van best smakelijk eten Als ik voorafgaand Aan en voor mijn tafelgenoten Het “eet smakelijk” wil uitspreken In een plotseling zo spaarzaam…

Nederlandse land- en lotgenoten Ga gerust Rutte kiezen Maar dan niet kniezen Als weer 4 jaar Zijn herinnering hapert Vooral die korte zelfs verdwijnt Die lange zit wel goed Vooral op daden van overleden derden Rutte zal als eindverantwoordelijke van zijn kabinets-personeel Dit uiteindelijk automatisch afschuiven op hen, hem, haar En zij de spaarzame…

waar in mijn lichaam wonen de geuren van Brazilië of van pepermunt op zondag zuinig en voorzichtig geschoven uit en gewikkeld in een koker van zilverpapier nog ruikend naar gemorste Eau de Cologne waar bleven de stemmen die klonken achter geblindeerde vensters waar uit kleine maansikkels het spaarzame licht verloren ging in de veel te grote…

Door je tijd, zo spaarzaam, voel ik me in no time op het spoor hoe kort 't moment van huid en haar en stem, om mij gewaar van het blijvende in alles wat verandert, gaat en komt, gewaar hoe onze bron dezelfde is eender als die van dier, insect, het blad, zwart vastgeplakt op straat, dan oplost in de regen en ook de as, maar ons huis in het…

En zelfs de dromen worden spaarzaam waarin een vrouw mij nog verleidt, ik zeg tabee aan heel die santenkraam, ben reeds in het hier en nu bevrijd. Dus, om het nogmaals te stellen, geen vrouw krijgt bij mij nog voet aan boord, hoe mooi ook haar dellen en megagrot, dikke ram op haar snoet!…

nog klonken uit de verte de schreeuwen van woestijn- kamelen en knarsten het door lucht gedragen zand tussen kies en spaarzame tand de wind was opgestoken daarom hadden wij de opgravingen onderbroken om in rustiger tij verder te gaan aan een nieuwe opening van het gangenstelsel wij proefden al de lucht die daar eeuwen in…

Honger hebben we nooit geleden want altijd was er genoeg mijn moeder was echt wel spaarzaam en m'n vader zat nooit in de kroeg. Ik moet er nog vaak aan denken als ik zo naar hun foto kijk dan voel ik me dankbaar en gelukkig want hun liefde maakte mij zo rijk.…

demon Met een bol lijf en een duivelskop Dooraderde vleugels dragen hem In een stikdonkere ruimte Ontwijkt hij het spinrag Uit een grot vliegt een stroom op Grillig wentelende vlekken Een moeder kruipt over een wand van jongen In het staartvlies vangt zij de meelworm De vlieghuid plooit als een sierlijk membraan Gereinigd en ingevet Spaarzaam…

Spaarzaam kruipt het licht voor mij uit een armlengte verder daagt de horizon dichtbij en onraakbaar sluit zich de hemel als een nachtjapon alle schoonheid is gehuld in aftasten en geduld Ik blijf de hoogte zoeken langs de flanken van verdriet in de verte wapperen doeken onzichtbaar achter wuivend riet de vloer kraakt maar ik schuif…

voorbij het schaduwrijke loof van eeuwenoude eiken zindert zomerse hitte over geelkleurende korenvelden naar kerktorens in het verre land stilte markeert de vlucht van een spaarzame vogel die hard schreeuwend de koelte verlaat geschrokken door een plots springende haas wind ruizelt het blad krijgt houvast in spiralend zand op het uitgelopen…

vervallen schilderij aan de wand Verlaten land Natuur omhult het beton Stenen muren waar het afbrokkelen begon De tijden kennen het verval In muurgaten vind je vleermuizen, overal De tijd gaat Het menselijke verlaat De natuur volgt haar weg Een bouwval die tegen het instorten vecht De wereld is er verlaten Bouwwerken vol gaten Slechts spaarzaam…

de kamer lijkt zwaarbewolkt het licht is spaarzaam waar schaduwen lijken te verspringen ik dans over de muren en verdwijn in de vloer van mijn gedachten geen beeld is dromeriger dan kleur gedoopt in inkt het handschrift dat fantaseren heet schilderij in schilderij het beweegt tot acrobatisch woordgespeel ik dep mijn kwast in een zomermeer…

Hoe ballonnen vol lege troost, omvangrijk elke gedachte meer de lucht van de kamer met onze naïeven dromen spaarzaam vulden, stormen die niet in de wind konden staan. Hoe vaak heeft het antwoord niet met leegte, ja met omfloerste blik de pijn verdragen.. de rook van onze mooie, zoveel betere dagen.…

, u begrijpt het wel 'n dichter spreekt 'n and're taal een agent met diepbruine ogen is een blauw oog geslagen een wildslaper in een hertenhok sliep daar al rustig enkele dagen dat kan natuurlijk niet de agent maakte hem wakker de wildslaper schrok zich rot het was een arme poolse stakker hij dacht dat hij beroofd werd van zijn spaarzame…