Alle inzendingen over spons

Tranen zijn er alleen voor jou zij vloeien droog over mijn wang mijn poriën zijn als een spons zij absorberen het verborgen voorval. Tranen zijn er voldoende om een beekje te laten stromen de herinnering overstroomt als een bulderende waterval.…

heb kerst gebraden de ogen waren groot borden zwaar beladen met hertenbraad en dampende rollade spoon amuses en talloze gangen gedoopt in wit en rode wijn met toch nog een rosé verlangen we kaasden en likeurden de kinderen hun ijs in sprankelende kleurtjes wij koffieden senseogeurtjes het bezoek is opgestapt na culinair gebeuren…

Te vaak vergeet hij aan te trekken Zijn pas ontdekte spiegelkleren Waarin geen mens hem kan bezeren Omdat die hem totaal bedekken Gevolg is dat zijn hersencellen Belaagd door andermans problemen Het filteren niet op zich nemen Hem met teveel aan prikkels kwellen Zijn arme brein wordt overladen Hjj is een volgezogen spons Die niemand…

Wie leiding had dienen te geven deed niets dan bedriegen spon reeksen leugens. Geen keuze bleef horigen, zij kregen de rol opgedrongen van medeleugenaar. Vrede vrede wordt beweerd maar vrede is er niet. Schamen zij zich nu hun roofzucht bekend werd?…

een zwarte spin spon draden tussen zon en jou mijn bloem zag de eerste trillen in het ochtendlicht bepareld met wat dauw al gauw kruiste een tweede lijn verfijnde ruimte in afbakening je bloeit nog lente maar warmte en licht zijn al getemperd het web waarin jij zit dreigt je langzaam te verstikken samen hebben we de ragen…

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de wereld…

Een wormpje zat verscholen En spon zijn draadje fijn, Hij was een needrig wormpje En praalde niet met schijn. Hij koos in 't groen een hoekje, Ach, matig was zijn deel; Zijn eisen waren weinig, Zijn giften waren veel.…

Toen het duister opgetrokken was scheen slechts een koude kille zon Door het vuil beslagen vensterglas waarachter een spin zijn web spon Toen licht ’t donker gebroken had scheen het een dag als vele te zijn Buiten wachtte weer ‘t rechte pad met erop van gisteren nog de pijn Toen de stilte lang verdreven was scheen het eenzaam, schrille…

zonder dat die ander dat wilde Ken je het gevoel van snijdende pijn Waardoor je het soms uitgilde Ken je het gevoel van alles geven zonder dat die ander dat voelde Ken je het gevoel te leven met iemand die het anders bedoelde Ken je dat gevoel van houden van zonder voldoende respons Ken je dat geven van liefde opgenomen als door een spons…

toen jij en ik tussen wolken zongen bedekte de eerste sneeuw mijn vuren vlindervleugels de maan viel vol helderheid in het bevroren vijverwater en spon de nacht om je gebogen schouderbladen ik ademde koude nog voor oostenwind zich neerlegde rond je ogen half geloken op je lippen stil van ijskristal berijpt met ongezegde woorden…

is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de verhalen van een verdwenen stad de bergen achtergelaten opnieuw als een spons…

niet lang meer duren dit zijn de laatste levensuren van eens een trotse voetbalheld hij wordt door helse pijn gekweld hem trof de zwaarste der kwetsuren men vreest een aantal botfracturen het slachtoffer is uitgeteld dan rent een schim en niet veel later beschouwt een oog de breuk of wond de toestand wordt al snel doorgrond er komt een spons…

ik ben door wolken wiet gelopen onzichtbaar voor de jongelui een roze zon spon met liefde en een bui talloze regenbogen maar hun ogen waren van het feest verdwenen doelloos zwervend zonder benen ik las de trips van hun gezicht toen de angsten kwamen onbegrepen in bestaan niet wetend hoe nu verder met de toekomst om te gaan…

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de…

te vlot een toost ondoordachte woordenvloed spons over het bord het binnenste binnen weet van waarheid: roetplekken kruitdamp geen phoenix die verrijst…

Mijn maanziek gejank kon jouw oor niet meer vinden Ik gooide die bloederige spons weg Die zoog aan de ribben (Tralies voor de blubber binnenin) En zocht de koudste steen. Samen wandelend naar nergens Knijp ik jouw heupen die gloeien Schrapende zolen en de nagalm van mijn bloed dat zwakker fluistert nu.…

je keek me aan de glimlach brak het kwetsbaar ogenblik waarop wij nog niet hadden besloten hoe verder te gaan de toegestoken hand een lief entree je nam me mee om tijd te winnen voor het garen dat jij dacht te spinnen waarmee jij de klus wilde klaren van weer opnieuw beginnen jij spon vals verdikte de draad tot de helft…

het perkament van eeuwig groeien zal mijn huid zich sluiten voor een zee van leven zal ik niet uit de nerven barsten als vochtige ogen de matrijs van het verleden nog eens openen zal ik dan van papier worden op de kantlijn krioelt het van ongeboren poëten of heeft alles de tweede adem in zich met de pulp meegroeiend als een spons…

Leven is delen deel ook je visie en dromen de eenzaamheid wordt me te veel alleen bij jou kan ik huilen zonder liefde was ik nergens jouw naam komt in het boek des levens jij was mijn vangnet positieve mensen leven langer het leven is een spons het zuigt en verzwelgt ik kreeg gelukkig de tijd om te denken en na te denken ik had wel…

O en nooit sedert Frigga die de wolken spon waren zo teder twee handen. Hoe ik ook mijn best deed het opstel te lezen ik moest: plotseling reizen mijzelf achterlaten in minnen en plussen een jachthoorn blazen een schimmel bestijgen met maliënkolder geslagen tot dolende ridder van Mancha in het land van de liefde die kinderlijk is.…

Wat hier ontstaat mist ruggegraat, is slap en voos, is gatenkaas, een spons, een touw met knopen, mijn vers vertikt het om te lopen. Ik ben wanhopig, gefrustreerd en boos.…

We druipen af als oude spons: stralen stikken voorgoed.…

Als een spons zuig ik je op en jij knijpt me weer uit. Als slakken slinkt ons slijm in de hitte van zomerse schijn. Er blijft ons niets meer over dan ons volkomen leeg te drinken. Zwijgend voeden we cilinders met het vuur van vlammende tongen. We worden elkaar tot draak, een rode boei die is afgeslagen. We weten niets, we zijn.…

weer is het goede vrijdag de dag waarop christenen de kruisiging herdenken kranten verslaan lijden als hamburgers uit de quick tweeduizend jaar later herinnert zich niemand nog dat nieuws wordt niet herhaald door tijd verkaald en eigen aan de mens gaat hij verder als zwerver in een luxe bed ooit zal het zuur opbreken een spons…

Vandaag zag ik je weer even in de spiegels van het leven stil verdwalen door de nevel van het tomeloze veen Waar ik blozend zon verdroomde in jouw armen die omzoomden en mijn ogen deden lomen in het zand en nergens heen Lang verwachtte ik de dagen dat jouw bedding mij zou dragen maar je spon jouw zachte kragen die mij dreven van het steen…

omgelegd die met zijn tang zijn vrouw het behang op joeg op de vlucht na een echt gevecht het leek alsof ze daarbij vloog zo snel ging die dame omhoog ik dacht die schat vliegt in een zwart gat terwijl ze me op piepdun draad bedroog later kreeg ik echt de smoor in het bleek familie hangmatspin die twee schatjes heetten zwartgatjes zij spon…

hoe een spinnetje ontdekte de ragfijne takjes waaraan het zijn webje spon en kijk... naar de verdorde bloempjes nog in alle volmaaktheid dapper geheven naar de zon nee... ik liep niet zomaar voorbij want ik keek en zag schoonheid in natuur waaraan ik niet voorbij kon.…

Ineens een engel naast mijn bed ik zie het leven nu als een spons door jouw liefde bracht je mij de hemel dat geloof ik echt en dat is nu mijn echte thuis jij gaf mij handen en voeten het ontbreekt mij aan niets het gaat niet om jouw handelen maar om hetgeen je in werkelijkheid doet uit dankbaarheid opent mijn hart zich jij volmaakte…

vandaag waait ook de wind uit een verkeerde hoek zit alles tegen en in de regen voelt mijn vel niet goed ik wil die spanning breken door alles te vergeten schilder dus een lief tafereel onbewust gebruik ik te veel geel haat mezelf nog het meest omdat de uitweg die ik spon met draden fantasie niet om de werkelijkheid heen kon…

Praten we dan weer een keertje over ons Laat je werk maar even liggen, het is een een inhalige, vrede spons. Wanneer eigenlijk ben jij opgehouden met houden van mij ? Was dat eerder een fase of één vreselijk moment, het spijt me zo m'n liefste dat ik thans drijf op sentiment.…