Alle inzendingen over stad

Dolleman draaft rondjes dwars door de stad op zoek maar een adres dat niet bestaat kinderen stampen in een regenplas een achteloze dichter legt het vast Mooie meneren en dure dames wentelen zich in satijnen lakens blote bloemvrouw danst een gat in de lucht de wassende maan reist mee en lacht Wolken boetseren schapen en wolven moeder brak…

Dat is met name het nieuwe het innovatieve nieuwe het splinternieuwe innovatieve zoals land, landaanwinning: de 2e Maasvlakte de Markerwadden en wellicht zelfs in de toekomst de Noordzeevlakte bij IJmuiden voor Tata-Steel Maar ook het nieuw op het land bij de boeren en buitenlui maar ook in de stad in de plaats Eerbeek bij de JUMBO met…

ik voelde de muur met de avond kou van de stenen en toch was er de muziek van het winkelend publiek met zongebruinde benen de mêlee emoties van opzwepende drift tot vertederende liefde ging de muur aan als autist die alles voelde en wist met versteende herinnering ook wij beleven de stad in de stap van de mensen hun schuifelende…

Ik liep 's avonds door mijne stad, Het water zwartvloerig, elk huis had zich van boven tot onder met rouw behangen, dat was zo mijn verlangen. En voor alle ramen zaten mijn onderdanen naar me te zien, ze hadden het donker gelaten om me te beter te kunnen zien.…

Ooit kon een mens voor alles daar terecht Van elastiekjes tot en met een keuken Steeds trachtte men de zaak weer op te leuken Maar raakten klanten stap voor stap onthecht En voor het instituut voorgoed gaat stoppen Mag ieder nog een maand nostalgisch shoppen…

Ging ik gezellig met haar naar de stad, en kon ik haar fijn eens bellen. Als ik mijn eigen moe nog had, zouden we veel samen kunnen doen. Ik zou haar eens zeggen"lieve schat", ik hou van jou, je krijgt een zoen. Mijn moeder kijkt toch stilletjes toe, en ik vind dat een fijn gevoel.…

Ik drink wijnrode lippen van minnaressen met wangen hectisch nog van de tocht door de stad; ik brand me aan glazen warm al van blos en mondafdruk. Langs de trambaan, richel van smalle spiegels, daar woon ik. Want wist ik niet waar ik woonde?…

Zolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis.…

Huis ten Bosch bezwijkt en niet veel later komt ook de Haagse Toren naar omlaag het Kurhaus en de pier bestaan niet meer en het Bezuidenhout is weer veranderd in een kerkhof waar het bloed meandert de stilte doet weer denken aan weleer gelukkig is het allemaal niet waar ik zit op een terrasje op het Plein genietend in een ongeschonden stad…

Wat maal ik om de grote stad? Ik ben ze moe, ik ben ze zat! Mijn needrig huis, mijn lief gezin; Daar leef ik en daar zweef ik in. Mijn eigen haard, mijn eigen haard, Gij zijt mij alles waard! Wat stoft men mij van geld of eer? Ik heb veel beter, ’k heb veel meer!…

De brug trillend als weer een trein zacht glijdend over de ijzers nog lang geen verroeste glorie bij het verlaten van de stad verbinding zoekt met de provincie.…

mals graan de boer kan weer voorgaan in de hoogmis van zijn land zijn geloof doet niet onder voor het gemopper op de regen niet altijd de zegen waarop een man als hij moet wachten hier is hij echt in zijn element zijn gekloven gelaat even charmant als de geknotte wilgen aan de rand van zijn hemel op deze wereld heel anders dan in de stad…

Belanden in narita, het veld der vleugelen, en een stad zo onheimelijk als de gebeeldhouwde tempelwachters hier, dieren en demonen.…

die oude stad waar jij ooit bent geboren is op je tochten zwijgend meegegaan je waant je mijlenver bij hem vandaan bij tijd en wijle vind je toch zijn sporen hij speelt met jou een spel van ‘zwaan-kleef-aan’ men kan de wieg nog aan je tongval horen de nestgeur is wel vaag, maar niet verloren zijn wortels zitten diep in elk orgaan in welke…

Amsterdam is de stad waar ik mijn eerste ontdekkingen deed op de fiets met een brief van mijn vader naar onbekende straatjes en duistere huizen, waar ik de nozems zag rennen voor de politie, de lucht zag veranderen, verliefd en verloren droomde over rusland, over verre reizen, waarvan ik steeds weer terug kwam om me door de oude grachten te…

Zelfs "vrij parkeren" is onhaalbaar geworden in de parkeergarage, waar verblijven meer kost dan een retourtje stad.…

Nu sluit jij je deuren daar waar de wachtenden zo vaak stonden en de reizigers ontspoorden jij voldeed niet meer ze slopen je om je te ruilen voor wat nieuws nu nog zie ik mijn stappen door jouw fundamenten en voel ik de leegte met gesloten deuren het is goed ik zal niet klagen een stad als dit verdient nou eenmaal…

Eenzaam mijmerend wandel ik door de stad duistere gedachten houden me gegijzeld Ik loop als in trance langs winkelstraten niet eens beseffend wat ik tegenkom niet realiserend waar ik ben ik hoor ook geen geluiden meer er is alleen die onophoudelijke gedachtenstroom die zich meester maakt van mijn hoofd en mijn hele denken controleert.…

betalen voor hun brood de hoogste prijs ontvluchten zij een volger met een zeis of is hier sprake van een groep gestoorden die malend deze troosteloze oorden verwisselt met het aardse paradijs de winnaar juicht, krijgt knuffels van een miss en schudt blijmoedig uitgestoken handen vol onbegrip aanschouw ik het festijn de meet ligt in een stad…

autowegen vervuld van vallend blad schuilt de man zich pruilend tegen uitgestorte najaarsregen die plengend en zeer ongelegen neerstort op het tegelpad van straten en bevuilde stegen uitgebloeide zomerdagen voor mensen die zich zat bedrinken en vol onbehagen literslange weemoed klagen terwijl zij om verdorsting vragen wordt als laatste in de stad…

hier op dit balkon aan de rand van een godvergeten stad denk ik aan jou de mooiste van het land wat maal ik nu om roem als ik alleen maar wacht op jouw zoen wat maal ik nu om macht als ik alleen maar wacht nachtwachters word wakker het veld is al groen geel en paars lap al de regels aan mijn laars wat is nep wat is echt in het geheime…

Hooft en westertoren Hoeren, pooiers, Nee, nergens anders zou ik horen Stad van Sodom en Gomorra Wietteelt en Rembrandt van Rijn Travestieten, orgelman Nee nergens anders wil ik zijn Jij hebt mijn hart gestolen Jij wist mij te verleiden Daarom wil ik nu, voor altijd, Bij jou zijn, in Leiden…

leven 't ligt er aan banden in de palmen van de tijd vergankelijkheid het is een fluisteren op de lijn waar een mens niet gaan kan 't is als het blootvoets breken van het barre metaal daar ginds, houdt iets de adem in in die verre woestijn het stof kleed er zich op met een wind van uitgevlakte stemmen *** Genomineerd in de stad…

Ik droomde dat het anders was Vrij van geest de dagen lengde De uithoeken des levens verkende In rust volledig van de angsten genas Explosies van verblindend licht Zwepen sloegen in mijn gezicht Implosies van vergaan vertouwen Die muren tussen lichaam en ziel bouwden Flarden mist mijn stad omsloten Schaduwen verdwaalden in het duister…

's ochtends zijn de poorten de handelsdoorgangen van de stad waar de zon de gouden tempel van stralende juwelen is waar de tijd geen grenzen kent, waar dromen geen bedrog zijn en waar de bloemengordijnen zo mooi zijn als de het avondlicht van de maan elke nieuwe dag laat je voelen wie je bent, want leven als een god in Frankrijk, wie wil…

De stad verstomde. Mijn verbeelding ging over de torens heen naar Bethlehem. 2000 jaren her is daar een kind zojuist geboren en de moeder windt het in een doek. De ezel en de man maken het nuchter mee. Een engel zingt. ----------------------------------------- uit: Ode aan den Haag (1953)…

wanneer de ochtend zacht het labyrinth van slaap begraaft onder bedauwd licht van de stad (haar catacomben, gedicht door meeuwenschreeuw) verschijnt het kind bij het bed waarin het is volbracht door ons, in duizelend sterrenuur, met maanscheuten, die walmende nacht: roof uit de droom, geschenk aan de duur.…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe van Europa’s ramp bewind pleite met de wind petieterig manneken pis aan de grote markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer wieg mij in uw armen op terrassen Belgisch bier ik jubel in het jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

Westertorenklok toe sla nu even niet door de verscheurde stad luister toch en fluister dicht gespijkerd bonzend hart in doodsangst strak gesloten daken muren en plafonds ademtochten wasemen langs geblindeerde ramen schaduwen passeren kapot getrapte deuren er schrijft een meisje met gesloten ogen: dat haar dagboek lief is…

maskers breng ik mee vreemde kleren lange veren ook en alle kleuren van de regenboog parasols een enkele paraplu misschien regen je weet maar nooit en de maskerade kruipt kringt zich traag door alle kronkelstegen van de stad die nog aan deze morgen wennen moet naar de rivier brug hoog gekromd koudijzeren leuningen en verlangen…