Alle inzendingen over stad

Kruimels op tafels, bij het gras, roepen vogels uit stad en wei, die zich gedragen als gevederde speurende smultroepen.…

Hoe hoog laait de smart op in deze stad, verliefdheid die grote verwarring sticht, de liefdeloosheid aan mij toegedicht, met ’t licht dat weer kwam toen ik tot jou bad? De vlam in mij voor jou woedt nog steeds hier diep in mijn hart, een vlam die nooit uitgaat.…

De stad van voorheen schraagt het verleden in marmeren brokken de jaren hebben de treden van de keizer van het marktplein gewist luidruchtige kooplui zijn samen met de tempelgebeden in oude kleuren begraven alleen de pilaren rijzen nog ten hemel de eerbied ligt gebroken en verborgen onder de alles vertredende voetstappen van heden elke…

Dan had ik u nooit bevend meer omvat, Nooit meer uw haar gestreeld, zijn geur gesnoven, Met u nooit meer door zomers blijde hoven Gedwaald of laat door de avondlichte stad.…

In de onderwereld ener grote stad, Daar huist en jaagt en tiert de boze rat, De drager hij der giftige bacillen, Die steeds van afgrijzen de mens doen rillen. Ik haat de rat, maar ik bemin de muis, Het vale diertje, dat zo fijn kan piepen, Dat vrijelijk omzwerft in mijn gastvrij huis.…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe van Europa’s ramp bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

ik wil iets groots dat opzien baart voor één keer in mijn leven een nieuwe stad ontwerpen of tien miljoen gaan erven sneller reizen dan het licht in de rode gloed van mars gaan baden of de ringen van saturnus halen zonder franje iets unieks niet om historie te gaan schrijven maar om even heel bekend te blijven de voorspelling is…

Kruimels op tafels, bij het gras, roepen vogels uit stad en wei, die zich gedragen als gevederde speurende smultroepen.…

Op vakantie, in iedere vakantie in elke stad, in elk dorp, in ieder land word ik aangetrokken door kerken Maar veelal zijn kerken gesloten Ik wil zo graag naar binnen ik wilde zo graag bidden stil zijn tot mezelf komen en tot 'Hem' (m/v) Een voorbijganger vroeg ik naar de openingstijden Hij sprak: "Ja God, dat is een ZZZP'er:…

Ik wil je alles graag vergeven, ook alles na vandaag, het dorp is afgebrand, de stad brandt als een balk in mijn dichte oog, alsof ik op dit heb gewacht. Waarom vergeef je mij? Omdat je weet hoe ik vergiftigd ben?…

verliet terwijl de vloer langzaam aan verzakt je gaf genoeg om het ouderlijk huis waar de vloer bij elke voetstap kraakte en wij als kinderen bij het fornuis niet over elkaar uitgepraat raakte we hadden vrijheid en een stukje drop kochten vaasjes voor het mooie meisje met wat stenen en kralen in een slop het was winter in onze vernieuwde stad…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe Europa’s twijfel bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

Maar na dagen staat de stad in zonneschijn En staan de straten warm zonnig te stralen Van ’t weer heeft niemand meer een centje pijn Men kan op terras opgelucht ademhalen Toch hadden we de wind liever iets anders Tja…, ook zo zijn nu eenmaal Nederlanders.…

tijd verdwijnt Vol jeugd, voorjaar en zomerzon Maar in elke boom groeit nu herinnering En alles herleeft als toen ’t jaar begon Kleurt duizendvoudig deze schemering Doch voor en achter mij sluit zich de mist Mijn weg gaat slechts over ’t begaanbaar pad Waar ’t begin vergeten is en ik ’t end niet wist Maar leidt ongetwijfeld naar de Nieuwe Stad…

In de oude Peperstraat te Gouda, pal achter de Westhaven, de duurste straat van de stad, woonde ik maar een maand op kamers. Ik had er een klein houten balkon, waar ik niet op durfde zitten, laat staan staan.…

Via Via weet ik ongeveer wie ik ben iemand onder al de mensen die de stad levend houden en me mijn ziel laten zien mijn ubuntu We voeden elkaar, eten dus elkaar als één lichaam het lichaam mensheid dat hongert om te leven Meer niet, geen avontuur geen toekomst alleen jij en ik hebben die illusies als…

persoon vertoont zich nergens niet Alleen in t bos omgeven door natuur Onder de bomenbogen langs het water Temidden van 't elementair theater Weet ik weer wie ik ben: lucht, aarde, vuur Dan rijst de geest met vrije vleugelslag Uit zijn cocon omhoog, en overziet De schoonheid, majesteit en samenhang Die door de valse schijn van alledag De stad…

Met ziedende hand sloeg de hemel de nieuwe stad en de enorme toren uiteen, de Hangende Tuinen vlogen Vertrekken werden vliegtuigen en tapijten met gedekte tafels landden ver weg in de lange zee Een zware regen van kamers vormde met een plons een hemelhoge bergrug De mensen uit de Toren verspreiden zich in vijftig talen en vochten om…

Ze lopen blind door de stad mijden vreemden en oma's negeren hongerige poesjes en gooien hun planten weg, tsja ik heb een tomeloze energie, maar waar is het leger dat mij helpt?…

De halve wereld is vrij en viert vrede op aarde met elkaar, maar een vriend van mijn man heeft problemen met zijn vrouw, hij logeert een tijdje bij ons (gezellig) 's Avonds vertelt hij hele verhalen over de vreemden in onze stad waar hij niet zou willen wonen bang voor de ongenode gasten bang te verliezen wat hij heeft zijn inkomen…

witte wolken, het duurt lang voor we iets gaan drinken In het café steken we in elkaars taal over naar de straten waar we wonen en alles anders hetzelfde is We zingen mee met de liedjes van onze tienerjaren en toosten op de wereld die de onze wordt Ik rek de tijd, wil de gids niet loslaten, hem meenemen en rondleiden in mijn eigen stad…

In de stad is het vreselijk druk daar moet je manoeuvreren Tussen de mensen op het trottoir blijf je aan het laveren Ga je er een hoek om dan is de kans heel groot dat je tegen iemand botst en je belandt samen in de goot Kom je in een groep terecht dan trapt men je blauwe schenen En kom je daar dan uitgerold knal je vloekend op de stenen…

(met dank aan Willem Kloos) ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten het Haagse luchtruim is mijn hoge troon ik wijk niet voor de dreiging en de hoon van hen die mij vervloeken en verachten Oost-Indisch doof ben ik voor jammerklachten een stad aan zee, ik ben een autochtoon u bent lakei en veegt mijn straatje schoon mijn schrikbewind…

de stilte valt niet langer te verduren na ware liefde kwam een wreed Ave ze nam de blije kinderstemmen mee maar liet de echo tussen kale muren de straat lonkt om de leegte te ontvluchten op zoek naar iets, naar God mag weten wat zo sjok je uren doelloos door de stad in plaats van sterren pluk je wrange vruchten verloren in de overvolle straten…

Nu heeft de natuur haar droom van licht gebouwd, Van lust en liefde: Gezonde blijheid; En wie slechts eenmaal 't wonder heeft aanschouwd, Voelt zich voor altijd een vreemdeling in eigen stad, En treurt om die lieve en onbeperkte vrijheid, En heeft, Voor eeuwig heimwee naar dien schat.…

Verlicht je elke stad en akker? Wanneer moet je slapen gaan? Slaap je wanneer de zon gaat schijnen? Of wanneer het haantje kraait? Doe je je licht uit, of ga je verdwijnen? Voel je hoe hard de wind nu waait? Ken je de zon? Ken je de maan? Zijn het je vriendjes, al ben je veel kleiner? Wanneer moet je nou slapen gaan?…

Natte muren Modder in het gras Koude handen Dikke das De bomen kaal De mensen vaal Maar zachtjes kleurt vanalles groen De natuur heeft ineens veel te doen Slapen met de ramen open Te warm om door de stad te lopen Op het strand liggen zij aan zij En bij de kassa van het pretpark wachten in de rij langzaam stroomt een jaar voorbij Bladeren…

op het marktplein Helderheid liep over uit de dakgoot spande samen met een schelle waslijn om het feest te maken voor ons welzijn aardedonker snelde weg in tijdnood In het duister straalde witte heimwee mijn geloof en hoop verraste slimheid onverwacht deed licht haar volle intree Park en pleinen baadden in gastvrijheid maakten van de stad…

Ik strandde in een dode stad, Bewandel een eenzaam pad, Vertrouwd met vergeten graven, Omspeeld door zieltogende blaren.…

Ik zie neer op een kille nacht die de stad doet wankelen onder haar eenzame kracht, de echo van de wind blijft zich onbegrepen herhalen. Hongerig roept mijn stem langs de trillende ramen. De donkere huizen zijn doodop en deuren blijven gesloten voor mijn zacht geklop, de echo van mijn hart blijft zich hoopvol herhalen.…