Alle inzendingen over staren

mooi wondermooi met prachtig haar des te meer ik naar jou staar des te meer ik het voel des te meer ik het zie want jij bent mijn doel…

mijmerend staren diep in de verste verte dromen van vrede een hemel op de aarde de einder lijkt nog… ver weg…

laat ons staren doorheen haar en huid; we zullen elkaar ervaren zie mijn open ogen; heb mij lief met mededogen…

Wat zat gij daar te staren naar die blomme en die bie; waarvan, waarin, waaronder ik het nut niet hoore noch zie?…

Jouw ogen staren In de mijne Jouw lach Trekt mondhoeken omhoog Jouw blik Zo eerlijk Onbevangen Alsof de wereld nooit bewoog Zo zou jij Altijd moeten blijven Zo zou het Eeuwig moeten zijn Stol dit moment Blijf het bewaren Een ritueel Zo groots en teder Zo ontwapenend Zo fijn…

het vallend blad is gehard onkreukbaar door regen en vorst wat in een speelse lente begon volwassen werd in zomerse zon tot vrucht kwam en rijpte in kleurrijke herfstige dagen ligt star in het wit bevroren maar haar sporen worden weldra geboren…

hoe diep mijn zucht langs het vensterraam morgenzorgen mengen zich in de schrale lucht een spoor van zand leidt naar de hof een vertrouwde zetel nodigt als een open hand och, zie mij hier staren de verte heeft geen weet van dat… hetgeen ik wil bewaren ik kerf het in de nerven van een vallend blad zo is het vastgelegd de aarde zal…

wonderlijke houten dieren staan in de groene leegte van het Groninger land ze staren naar de wolken vannacht rennen ze voorbij de horizon…

ik zit wat voor me uit te staren en denk terug aan alle jaren jaren van vreugde en verdriet neen mijn beste vriend vergeten kan en wil ik jou niet…

september was mijn minnares heengegaan op dertig prachtig drachtig van een roes die nog niet was uitgeslapen denken aan haar is staren in de sporen van een losgelaten blad in water…

Als ik je wel kan vinden, staar ik net zolang in jouw ogen tot ik verdwaal en geen tijdsbesef meer heb. Als jij mij niet vindt, blijf ik staren tot ik een ons weeg. Als jij mij wel vindt, slaat mijn hart op hol en verdwijn ik in een zwart gat. Maar dan word ik bang en probeer ik te ontsnappen.…

spiegel het zwaard dat jou neerhalen moet in een glimp van vergeving de kleur van haat verzaak in de strijd jouw eigenheid niet staar in hun ogen vergevingsgezind…

als een vleugje wind fluistert zij me toe waarom ze voorgoed en zo pijnlijk verdween ik staar naar een verre vogel in de lucht voel het gemis van wie onbereikbaar is…

eens was er een kok in Zuid Laren die dof in de as stond te staren hij riep keer op keer ik weet het niet meer hoe trek je nou soep van sigaren…

Ik staar verwonderd naar de horizon. Voorbij de horizon leeft de liefde. Daar is de bron te vinden. Daar eindigt ons onbegrepen leven. Daar, waar het ooit begon.…

tijd vooral voor mezelf kijk me dus maar gerust aan maar communiceer met woorden, tracht een dialoog “maar ga niet staren naar me, vooral ook niet aaien, daar heb ik zo’n hekel aan"!…

ik zou honderd dagen willen slapen gevoel is weg, lijf koud, geen gevoel ik staar in de winter ik staar naar de winter alles vertraagt, sneeuw in het wiel vlottend ijs snijdt door alles opent alle de wonden laat de winter binnen herinnering en hoop is al wat ik heb maar heb ik meer niet nodig?…

Op het einde van de dag Staar ik even door het raam, En weer ben ik alleen Met mijn gedachten, m’n dromen en fantasieën Ze ontroeren me, Enkel onuitvoerbare wensen zijn mijn lot.…

Een warme stille woestijn sluipt langzaam in haar hoofd Mensen staren en gebaren Alsof geen van hen gelooft dat zij kletterende watervallen voelt niet hoort.…

Op de natte bosgrond lag ik te staren naar de hemel maar mijn blik bereikte die niet Ik zag dat een engel de hemel verduisterde Het was een engel in mensengedaante met vleugels gelijk een Vlinder…

Staren naar een bol hou je geen 6 maand vol tenzij je dagvers de limericks leest.…

murw geslagen staar je in het niets adem je de kilte terwijl stilte je omarmt wordt die lieflijk als een deken om je heen gedrapeerd blijven ogen nog lang ontroostbaar…

ik staar op een blinde muur die alle licht opslorpt maar de muur heeft alles in de gaten gelukkig gaat de deur nog open zodat op zijn minst mijn gedachten kunnen ontsnappen…

Staren en zwijgen wimpers vergelen het vlies lichaam schraal verwaaid als dode wintertak in de wind oog breekt het leven door dovend in de avondlucht.…

uit het donker van mijn kamer staar ik naar het maanlichtraam ik luister slapeloos naar de echo van een verre hond mijn slapen bonzen mee met het droeve dier en ik heb meelij met zijn buren…

Ik loop steeds weer vast het stoort mij zeer ik zoek in de woordenkast het lijkt eindeloos te duren ik vind niet de woorden maar die kille uren zij staren mij aan.…

Naar het plafond lig ik te staren, met in mijn hoofd de beelden van de catastrofe, m’n gevoel is meer dan balen, want een ramp van die orde is teveel voor menselijk besef.…

Aan de andere kant van de oceaan liggen ook de schelpen te wachten op hun lot Aan de andere kant van de oceaan staan ook mensen te staren naar de andere kant van de oceaan De oceaan, Eén grote spiegel…

Mensen zweven om mij heen, ogen lijken te staren Iedereen denkt dat ik ben, wie ik nooit zal worden Geesten zweven om mij heen, geluid kruipt in mijn oren Ik geloof niet meer in wie ik ben maar wie ik ben geworden…

Staar je niet blind zeggen mijn ogen…