Alle inzendingen over steen

Wat is een mens nu meer Dan een wezen dat slechts Voor één enkel doel wil gaan: Het leven af te sluiten met een Zichtbaar bewijs van zijn bestaan…

Ook al voelde ik me dun en koud of dik en warm voelde ik me suïcidaal, vraag niet hoe maar ik bleef in leven altijd met het uitzicht op de hereniging met Jos de Vries en God wat op aarde niet kon zijn kan daar wel zijn, eeuwig.…

de schouwer in de wind ment licht zijn klei en kim…

Werpe de eerste steen, gij die zonder zonde is, pak ook de tweede erachteraan en weet je: ga door met trappen, ga door met slaan. Gij die zonder zonde is, blijf vooral werpen met alles wat je tegenkomt, gooi de woede van je af, gooi de verwerpelijkheid in het graf.…

Gaarne moge ik den lezer niet alleen heil wensen, doch evenzeer verwijzen naar de snelsonnetteur van de dag, Coenraedt van Meerenburgh, in zijn lofzang op de waarheid die zich ophoudt in den man ("In vino veritas"), zodra nog enkel wijsheid schuilt in den kan... ------------------------------------ BLAUWE KNOOP Ik was een maand lang…

Bevrucht door aarde, gedijende bij tijd, wordt hij geboren door druk, ondanks dat wrijving hem slijt Hij is hard als hij valt, aangetrokken door zwaartekracht Hard wanneer gegooid of gevangen, wees op hem bedacht zijn leven is lang, en staat schijnbaar stil Kritiek doet hem niets, hoewel geen ijzeren wil Laag bij de gronds, zijn omtrek…

tijd is niets dan vlijtige wisselingen het wachten op of onder handenwringen van gesloten keien waarbij geen verstand scherpte vindt geen snijdende openingen ik weet niet genoeg uit stenen te knijpen ze zeggen alles in hun eigen woorden over eeuwen die moeilijk te begrijpen zijn zonder ze verstandig bij te slijpen soms denk ik iets van hun…

hakken wil ik tikken vorm laten groeien door weg te nemen als Michelangelo eruit halen wat er in zit laten vallen wegspringen wat overbodig is…

In de tuin lag reusachtig een steen van twee doorsnee bij één. Doopvontig was hij, een slordige ster met een mond. Ik liep door de tuin met een boog om de steen en keek ervan weg. Toen stond hij op, vernielde perk en gazon terwijl hij achter me aan de terp op klom.…

als een steen die jij in de vijver gooit naar beneden zinkt en kringen maakt rimpels op het water steeds wijder uit elkaar hoor je dan wat ze aan het zeggen zijn roepend mompelend stil of weet alleen de eeuwigheid waarom we lawaai maken om te zwijgen roepend mompelend stil…

hij schonk hem omdat enkel een steen hem onsterfelijk scheen een steen zomaar een kiezelsteen ze kust hem en gooit want zo alleen verliest ze hem nooit…

Hen wil het blijkbaar beter lukken, kon niet m’n glimlach onderdrukken: ''Een steen fladdert uit de boom''.…

er zijn zoveel mensen op de wereld mensen geven me haat mensen laten me alleen en daar word ik zo hard van als een steen…

Wanneer een vallende ster een brandende meteoor ontmoet versmelten magma en straling in onnavolgbare stromingen Bloeiende erupties ontstaan geven boeketten rood en oranje licht Laten zij het heelal nog een keer knallen zonder zwarte gaten te veroorzaken De gesmede komeet reist verder geen grenzen en ongeremd…

ik leg een steen en nog een steen één voor één ik bouw een vloer een vloer van steen steen voor steen één voor één en nog een steen leg ik…

die steen is mijn moeder niet die steen is niet mijn pa verweerd en hard en koud ik hark en plant verdriet alweer opnieuw verweesd keer ik terug naar het leven…

soms voel ik mij een kruik waar de dop van wiebelt het warme water gutst eruit als ik niet alert blijf schroef ik mijzelf te stevig vast dan koel ik af van binnen…

zinnen die mij bij blijven van binnen maar ik zal blijven denken en niet in een steen veranderen…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten.…

Onder een steen Uit het zicht Zitten beestjes Krioelen bewegen Schijnbaar zonder doel Zo is soms een Gedachteleven met Een onbestemd gevoel Kruipt het liefst Onder een steen…

Duizeling De Middellandse Zee als een kerkhof zonder herinnering en geen stenen met memorie, altijd vreemde…

Aan de rand van mijn water vind ik een steen. Ik raap hem op, houd hem in mijn handen; zijn naam wordt me ingefluisterd. Ik sluit mijn ogen en voel weer de navelstreng die ons verbond in het donker voor onze geboorte. De steen brandt in mijn hand en ik scheer hem weg – negen keer ketst hij terug en zinkt dan naar de bodem.…

De steen ligt daar al een eeuwigheid nooit kon hij zijn verhalen kwijt aan de reizigers die hem links lieten liggen het is ook maar een steen hier gekomen toen hier nog zeeën waren gebleven toen woestijnen het overnamen leg je oor eens te luister hoor hoe de wind golven van water en woestijnzand opjuinden de razernij van de natuur.…

Nee, hij is niet van steen Dat nu ook weer niet Misschien meer als was in handen van erbarmelijke lieden die als steen om zijn nek hangen Samen zinken ze diep in het half lege glas…

het is niet gezegd dat de waarheid niet bestaat maar ze is moeilijk en diep zelden onbedoeld ontsnapt ze soms met gevaar voor eigen leven een schrijver is het amalgaan van stof steen inkt en ijzer hij bouwt zijn taal uit onverzettelijke stenen waaruit zo nu en dan een onverwachte bloem ontbloeit…

Alleen een steen die je gedachtenis eert de rest bleef in mijn hart… onverteerd.…

De steen valt in de vijver, en verdwijnt in de diepte. De rimpels, dat zijn wij. De rimpels beginnen na te denken. Over wat menselijk is. Over wat mensen angstig maakt. Wat hartelijk. Wat blij. Narcisten kijken in het rimpelloze water. Zij zien alleen zichzelf. Harteloos als steen.…

nee ik heb geen steen in een rivier verlegd op aarde en ik ga dat ook niet doen want wat is daarvan nou de waarde goed hij stroomt dan wel iets anders dan voorheen en dat slechts door het simpel verleggen van die ene steen het blijft een prachtige gedachte die ik altijd zal blijven achten maar ik besef al denkend terstond dat die rivier…

Ik vertel graag wat ik heb beleefd op mijn vlucht -- als geworpen steen.…

zon schildert brand in alle ramen laagstaand laat ze stofjes dansen in de stilte van de tijd zacht komen de herinneringen spreken beelden vanuit schaduw bewegen steen voor steen hun leven van voorheen in de koelte van de kathedraal oogden zij heel theatraal maar dichterbij gekomen heiligen zij altijd onze dromen…