Alle inzendingen over stil

Wat hier is lijkt stil, zo stil als het in een bos kan zijn regenbui van gevallen bladeren als speelbal gedragen door de wind het wordt stiller in mijn klein domein. Refrein met grondgeur op papier, ongeletterd als de stilte wordt gedaagd en spreekt, het zwijgt als daarnaar wordt gevraagd.…

waarom iedere keer die woorden je kunt me beter laten gaan woorden die ik niet kan horen woorden zo ver bij me vandaan ik kan het bijna niet geloven dat je zei: vergeet mij nu maar stil ... woorden die me heel diep raken vol verdriet zo koud, zo kil…

Laten we stil zijn.…

Bekampen sluipschutters elkaar met bommen en granaten zonder stil te staan bij al dat verdriet van ook nu de nazaten.…

de omstandigheden hebben ons doen zwijgen en iedereen is stil de schuldigen die aldoor dreigen voelen nu zelf dreiging koud en kil en buiten horen we de vogels alsof er niets gebeurt zij kunnen vrijuit flierefluiten de wereld is in tweeën gescheurd…

Mijn schrijven is niet deugdzaam verheelde woorden Anders beleefd dan een boek aanschaffen Met vingers voelbaar gelezen door de bladeren glijden bronwater zonder droogrest Tafelbladen zonder kruimels Ontlichamen zonder ritselen Het woord dat eerder was dan het schrijven In stopakkoorden beschrijven Stille krachten zwijgen Gesproken woorden…

samen staan we stil aan het strand, de wind grijpt mijn haar, jij mijn hand, Mijn haren gaan stil, achter de wind aan, toch blijven ze bij me, net als ik bij jou, Je drukt me tegen jou aan, De wind, laat het water bulderen, over het strand, nog steeds voel ik jouw warme hand, Zo zou ik eeuwig kunnen staan, Altijd, zonder weg te gaan…

De kleine vijver is inktzwart en stil, als hoedde hij een kleinodie, het slijk. De zomerboot, een dodenbark gelijk, ligt bij het tuinhuis, even zwart en stil ----------------------------------------------- Uit: ‘Verzamelde gedichten 1938 –1988’, 1990.…

Er zijn van die dagen stil en bewogen dat ik zit in gedachten te weten dat er een stille kracht op mijn medewerken wacht. ik volg stil mijn gevoel tot hoever gaat nu weer dit doel het hoort bij het leven zo zullen wij het beleven.…

stil waren structuren in balans je hand reikte raakte aan in de chaos die volgde was het met de rust gedaan paniek en schrik volgde je blik naar de gekneusde onderdaan wat jaren stil gehangen had volgde nu de zwaartekracht de potentie die in ophang was verleend viel op je grote teen nog ken ik de afloop niet maar de artsenpost…

Stil verlangen blijft ze naar dat wat nooit meer gebeuren zal, de hoop vervliegt pas op dat moment wanneer ze beseft dat waar ze op wacht slechts een illusie is.…

Stil licht school daarin, een lach- of een schreibegin. Haar handen en haar gezicht waren in de kamer licht, haar ogen lichtten naar voren – de stilte deed ruisen horen. Ik wachtte of ’t spreken begon, langzaam aan ze begon woorden stil na elkander als kindergewandel.…

stil zijn te verstaan…

Gele bloemen spelen stil trompet. Wolken flarden witte rook omhoog. De zon kijkt op ons mensen neer. Vandaag wil iedereen luisteren. Merels zijn gestopt met zingen. Een Airbus zet stil zijn daling in. Alleen bomen blijven fluisteren.…

was het maar eerder even stil geweest toen een roos fleurig en jij lieflijk leek maar roerloos lijk je nu waar vroeger leven was blikken raakten tongen streelden wat ijdel liefde heet plots minder bleek was het maar eerder even stil geweest voor alles hard en wreed werd en woorden bitter onze mond ontzoet…

Ik voel me eenzaam… Ik ben alleen… Het is heel stil… Heel stil om me heen… Waarom voel ik me zo… Ik vind het niet leuk… Iedereen is blij… Alleen ik niet… Ik voel me eenzaam… En heel erg alleen… Ik ben blij met mijn vrienden… Maar waar is iedereen… Ik zoek troost… Maar bij wie… Er is niemand… En huilen durf ik niet… Ik ben alleen…

Gij staat zo heel, heel stil met uwe handen, ik wil u zeggen een zo lief wat, maar `k weet niet wat. Uw schoudertjes zijn zo mooi, om u is lichtgedooi, warm, warm, warm - stil omhangen van warmte, ik doe verlangen. Uw ogen zijn zo blauw als klaar water - ik wou dat ik eens even u kon zijn, maar `t kan niet, ik blijf van mijn.…

Nog altijd droom ik, droom ik stil van jou met die droevige blik Kom terug.…

De tijd gaat door Ik moet verder De hemel is bewolkt Maar ik sta stil De tijd is zwart Niets leidt me Mijn hoofd in de wolken De wind fluistert Ik hoor het niet Jij houdt me vast Maar het kan niet zijn Je buien zijn te donker De leegte raakt me Ik breek vanbinnen Het blijft stil Maar mijn hart begrijpt Ik blijf…

het was stil, het was anders tot jij sprak, terugstroomde in mij ik je vinden kon…

Mijn hoofd is leeg, mijn hart is stil, mijn ziel en zaligheid zijn kil en al wat ik nu nog kan doen is slechts denken aan toen....…

even zwegen ze de velden moegestreden uitgeblust waarom, een vraagstuk niet te begrijpen rood dood stil, kwam als de nacht sterren aan de hemel ondraaglijke kreten, toch hoop op de handpalm die reikt naar het morgen het einde getroffen door waanzinnig schizofrenie wachtend op de wijsheid van de stilte, stil als het was die nacht…

Eindeloos stil dwarrelt sneeuw over het leven. Beelden uit het verleden drijven langs, de tijd gaat snel. Sta eens stil, kijk omhoog, geef liefde een stem. Luister wat het leven zeggen wil, want ook wij gaan voorbij. Oma echoot in de bergen "Ik gaf wat ik had, en deed wat ik kon." Eventjes voel ik haar heel dichtbij.…

Herfstdraden dragen druppels tussen zon en schemerluchten ademen voetstappen op het zachte pad bedekt met kleurrijk sterfte zij draagt het leven op aan de geboorte van een nieuwe tijd fluisterend stil komt de natuur tot een grijze rust stil maar wereld er ligt hoop in elk gestorven blad dat heimelijk de aarde kust…

Stil strijkt de oostenwind over vlakte, bos en water door ruisend bladergroen en over wuivende halmen, verspreidt rust tot de horizon ontspant kabbelend, golvend, strijkend door de haren en dromend van een vredesrijk sta ik hier stil te staren.…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

Stil en langzaam verwelk je uit mij gedachten Maar de wortels blijven herinneringen halen uit de grond van mijn hart…

Hij schreeuwt in alle talen maar de hare kent hij niet Toch is het snel weer stil als hij haar tranen ziet…

soms lukt het me niet in je oor te fluisteren wat ik ook luidop niet met woorden zeggen kan zodat ik je stil omarm…

Ben even stil omdat ik denk aan al die mensen in de oorlogen van toen en nu die stierven en nog sterven voor “vrijheid” voor "vrede" van een ieder…