Alle inzendingen over stille revolutie

Ik draag de eenzaamheid naar een bos, vochtige bladeren in mijn hand, geurend naar een verloren land. Langzaam praat ik tegen zwijgzame bomen, ik vertel hen een eeuwenoud verhaal. Heel bewust haal ik adem en voel in het ruwhout van mijn lichaam oude tranen, van schors ontdaan…

Een stille vlakte die al velen liet sterven Door gezichtsbedrog…

ach, mijn lieve, blonde, wonderschone vlinder, op broze vleugels van papier, dwarrel je in onschuld door mijn gedachten en verwart mijn hart en zinnen ik voel me oud en jong tegelijk, terwijl ik in het trillen van je sterke vleugels voel, hoe je hevig vlinderend van kelk naar kelk, je tere onschuld toont, je naakte onschuld jouw naakte onschuld…

Als was U was in hun handen en gekerfd hout eeuwen oud sprokkelden keien aarzelend blauw waar tongen smolten en duistere kelen beklemming zonder ontzag kreten gingen grenzen gebukt onder langzaamaan verlaten ik hoorde aan maar sprak Uw taal niet ik luisterde maar kon U niet verstaan genageld liet ik Uw hand voorbijgaan opstaan…

ik zit met Cor in ‘t stamcafé als Wanda binnenkomt, Cors grote stille liefde die hij verbergt voor haar en de wereld zijn bron van dromen zolang er hoop is hij heeft haar eens de liefde verklaard ze wees hem af, zei met ’n glimlach ‘elkaar claimen kost onze vriendschap’ dronken praat zijn verklaring liegt hij hij wil geen vriendschap…

Jij bent mijn stille liefde Waar ik van hou Jij kijkt naar mij maar ik ben bang voor jou Het spookt maar in mijn hoofd Hij..…

onverwacht hoorde ik de nacht gewillig, boven alles uit getuigen dat de dag mij drie zonen zou baren ik was onwetend en keek omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik en de donkere vlekken die ik als zwarte vlinders verborgen hield achter een dode stem; ontroostbaar in ieder sussend woord van onschuld…

De nacht heeft zich gehuld In duister Waar geen ster breekt Door het wit gordijn Mensen slapen Maar ik luister Hoor ik daar geen mooi refrein Vrede zal op aarde dalen Hoor de klanken in de lucht Eng'len koren als kristalgeluid Zou de hemel openbreken Mensen kom je bed toch uit Doe als herders in de velden Want het licht breekt weldra…

In jouw stille wereld Zweeft een droom Als wordt hij voortgeblazen door de wind In jouw stille wereld Is het woud zo mooi Als was het betoverd door een glimlachend feetje In jouw stille wereld Zorgt jouw glimlach Voor een eeuwigdurende lente in mijn hart…

de sterren huiveren blauw in een poolkoude nacht zelfs de vele warme kussen die jij op mijn lippen achterliet kunnen mij niet warmen in deze eenzame nacht…

Zweverig droge denker met jawoord getakt witte vredesduif het is zo donker mijn lief zo donker doch spitse komeet waar aan de maan zich warmt tot dat het nieuwe licht verlicht het masker valt scheerslags langs dodenmasker ademnood verwoest de kruin van een oeroude boom het is donker zweverig zuur en nat.…

Kleed mij met het loof der liefde focus op mijn zachte span Alles draait om lichte kernen raakt door tover in de ban Jij geleidt mijn zielenstralen langs de slingers van de tijd Klink mij vast aan jouw bedwelming droom mij als een tastbaar feit Kunstwerk: ' De gevangene van de Maankoning ', 2012 Kunstenaar: Irmlinda…

Zelden waren er meer stille tochten zelden lieten geliefden het leven, bij rampen ontelbaar, ze terughalen is geen optie, ze herdenken in onze harten altijd, met stilte, witte ballonnen oplaten, gebeden opzeggen, waarna een ieder zijn deur dicht trekt. Stilte is voel en tastbaar!…

De stille stroom verraadt een blijde glans.…

o stille avond met tedere bloemenkransen omhult door angst en huivering bevangen op afstand van elkaar het verleden gedenken maar wat zal de toekomst ons schenken?…

Stille wenken die aandacht schenken. Een ondenkbare schijn van wie wij werkelijk zijn. Een gevangen mens door zijn onmacht gegrepen. Een geslepen droom die straks zo ontluisterend kan zijn. Die mooie manieren die voor even plezieren. Die van korte duur iets toevoegen aan wie wij in werkelijkheid nimmer kunnen zijn.…

Het stille dal Adem van water, welt vanuit zuid, langs groene oevers, zonder geluid, de wind wendt zich af, hier woont de tijd...…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

de langzame woordenslijper slentert met plooien in de pantalon de Seine af de kerk voorbij maar op Pont Neuf spuugt hij de scheermessen op een hoop en veracht de revolutie en met gebruinde tanden doet hij de Eifeltoren roesten II.…

En toen de stilte riep herkende ik haar stem zij fluisterend, ik luisterend naar een melodie zo zacht en fijn het zou zomaar hemels kunnen zijn het klonk als een aria uit La traviata wind verwaaide elke gedachte uit het roerige brein, daar werd het stil hoorde enkel fluisterzachte muziek en nauwelijks horen kon want zelfs diepste stilte…

Ze slaakt geen zucht En noemt mij niet in haar Stil refrein Ook ik ben stil En staar haar naar Nader nu Stiller nu Geknecht worden En geknecht zijn Ze droomt van revolutie In haar geborgen zijn Van gras en geen helm Van boodschappen verborgen in het woud De schelde roert zich Het is niet stil in Antwerpen Soms lacht ze en is ze een uit…

Ooit stortte hij zich dapper in de strijd, Want om zijn idealen te bevechten Ging hij tekeer tegen fascistenknechten. Maar hiervan heeft minister Fischer spijt. Want is hij ná de oorlog fout geweest Dan schaamt een echte Duitser zich het meest.…

We waren in ons oude huis, wij tweeën. Achter de bossen stond Parijs te branden: van een hecatombe van autobanden zweefden de vlokken as over mijn hoofd en door dat voorjaar naar een hoger noorden. Weldra zou Praag vallen, wist ik, weldra sprak ik mijn eerste dissidente woorden - weldra zat ik in deze dode hoek mijn blinde te scanderen.…

Waarom is toch de vraag Is vrijheid niet overal de norm Maar volgt men een despoot Die over waanzin droomt Grote woorden en idealen Spreken tot je hart Democratie vaak de eenzaamheid Dat mensen zo verwart Rode banieren En grote revoluties Tegenover de saaiheid Van een grijze democratie Het is makkelijker te volgen Dan zelf te bestaan…

Het was een dag voor kogelvrije vesten, lokaal wat brandjes, klappen op je kop, maar de protesten lossen langzaam op, het blijft wel stevig waaien uit het westen. Ook morgen is er af en toe geweld, de lente is voorlopig uitgesteld.…

Tunesië is de regering zat Ook in Egypte preekt men de revolte En België schuwt de regeringsholte Italië doet Berlusconi wat Hoe lang moet onze overheid nog falen Voordat we Hare Majesteit gaan halen?…

De leiders ruimen één voor één het veld. Ook Syrië moet daar nu aan geloven. Maar de protesten zijn gericht aan doven. Assad blijft aan en hij gebruikt geweld. Hij is in nood als nimmer in z’n leven. De noodtoestand heeft hij dus opgeheven.…

Een walvis, ver verwijderd van de kust, al jong de evolutie onderwezen, was revolutionair aan land gerezen. Want lopen, dat was voor die vis een must. Ze preekte: ‘Wat nou, twintig miljoen jaren?! Wij gaan die klus in twintig dagen klaren!’…

Wensen dat je naar haar toe springen kon, alvorens terug te keren naar de voorhoede waar je in gezelschap van te veel geweld en eenzaamheid nooit had kunnen bevroeden dat het enige dat in deze wereld telt niet de revolutie is, maar het gevoel bij haar te horen, in haar armen te zijn, in de kamer grenzend aan dat getraliede balkon in de blakerende…

Zo gaan de dingen al sinds Genesis: Wanneer het volk de tirannie doorbrak, Dan moest de oude heerser naar de bak, De nieuwe kwam uit de gevangenis. Heel even dacht ik: is zij het wel echt? Maar toen herkende ik haar blonde vlecht.…