Alle inzendingen over stilstaan bij

Laat ons stilstaan. Laat ons omzien. Laat ons beseffen hier. Het is nog niet gedaan.…

aan het einde van de verlaten weg even stilstaan in onbeweeglijke gedachten tranen wellen op uit de bodem van een huilende ziel gebroken in het kleine zo groots zit de diepste kwetsbaarheid evenals de kracht…

Spelend met taal bouw ik aan mijn gevoel dan maak ik een wereld die ik het beste ken Wil iemand bij me stilstaan dan voel ik me een kind dat buiten spelen mag nog even zonder tijd Is het dan vreemd dat ik dit gedicht zie als een cadeau voor jou en mij gemaakt?…

Het wordt nu stil om me heen Alles beweegt ondanks het stilstaan van mijn tijd Met mijzelf eindelijk alleen Ik en mijn eigen eeuwigheid.…

en de sprong weet niet waar hoe diep wanneer de val zal stoppen volledig luchtledig in vacuüm verpakt op weg naar evenwicht al was het maar naar de hoop die te vinden slechts de zekerheid dat stilstaan teruggaan had betekend naar schepen reeds verbrand…

Niet langer te hoeven stilstaan bij ‘wat nu?’ Altijd hetzelfde liedje, nooit eens geluk. Ik wil het veranderen, het kunnen voelen. Vastberaden dat ben ik, het is nu of nooit. Wat ik wil veranderen weet ik nog niet. Ik zal beginnen, nu meteen, met mezelf.…

ik ga van hot naar her vraag me niet hoe het kan maar mijn dromen reiken ver ik kom nooit van mijn stek want ik ben een reiziger een reiziger op dezelfde plek lang kan ik er niet bij stilstaan ginds wacht de verte en er is nog een lange weg te gaan…

Maar hier geen statement over ’t Vrije Woord, alleen een stilstaan bij wie achterbleven. Ik zie het enkel in dit kleine kader: een jongetje verloor vandaag zijn vader.…

Gooi je tranen in de grote zee blijf niet stilstaan bij wat was. Kijk naar de mooie momenten tel de dagen van het geluk. Wees blij met wat je nu bezit treur niet om wat er ooit was. Dat is voorgoed voorbij gegaan leef het leven wat je wordt gegeven…

In een ommezien Is 't gebeurd, Zo'n Nieuwjaar, Voordat we er bij stilstaan Is ' t al weer vertrokken, Van ons weggegaan, En zijn we ons niet Eens bewust misschien Of we in dit afgelopen Nieuwe jaar wel ooit naar Elkaar hebben omgezien…

Doodgaan doet ieder mens wel een paar keer op een dag, sterven is doodgaan bij het gevoel en stilstaan bij het liefdesverdriet wat je hebt, overgaan doet elk mens maar één keer bij het verlaten van het lichaam en de aarde.…

Bij zijn laatste bocht noodt wijd licht tot snel voortgaan, dan vragend stilstaan.…

verbinden onze dromen verzachten de ogen laten sterren stilstaan.…

Blijven waar ik jou blijf zoeken en je mij niet wilt vinden als je weer omkijkt en me laat stilstaan met de gedachte dat we samen geen dromen meer zullen vinden. Verdriet en tranen die niets meer bedwingen omdat ze straks weer het stof zijn dat niemand van mijn lippen veegt.…

Een stilstaan om de doden te betreuren bij wat begon met minachting en haat. We spreken heel ontroerd van sluipend kwaad en roepen dat dat nooit meer mag gebeuren. En wijzen, met de ogen nog vol tranen, weer naar een nieuwe groep: de Marokkanen.…

Niet meer het weten herkennen in het doel van het streven van wat het leven ook mag bieden Stilstaan en de dromen vereeuwigen in het gruis van vertrapte idealen Spoken jagen achter het toneel op het ritme van de akoestiek Het applaus ontwijken om geen gezichten te herkennen die ik niet kan onthouden…

het is stilstaan in de tijd en toch bezig zijn, het is goed voor je conditie en wordt er soepel van. Nu eens onder en dan weer boven je het touw, het bezig zijn. de hemel boven je, en als een mantra werkt het. Je denkt nergens meer over na.…

Stilstaan bij mijzelf in de winter, In kou, stilte en rust. Kracht terugvinden in de Lente, Opnieuw beginnen, nieuwe kansen ontspruiten. De zomer is van mij, Ik mag er zijn, als een zonnebloem, vol kleur en kracht.…

Het groen kijkt mij aan ook beton gegrijsd staat het hout in elkaar gewrocht een toestand met geluid de danspas van een fee narcissen als trompetten schrille tonen weerklinken kaatsend over en weer laat ons nu stilstaan bewonderen betasten alles omvattend…

Laten we stilstaan en herdenken. Laten we daarna doorgaan met leven. Opnieuw stilstaan en gedenken. En vooral weer doorgaan met leven. Er zijn al zeven doden gevallen. Koninginnedag mag niet ook dood zijn. We zijn allemaal aangeslagen door deze aanslag. Maar we mogen hem niet laten winnen.…

Even stilstaan en zwijgend groeten, terwijl de cyclus wordt hervat.…

vredig sterven aan het water mijmeren over de leuning van de brug, het weidse van torenhoog bekijken verkeer onder je door zien razen, de trilling voelen van een snel naderende trein dronken stilstaan bij een veilige sluiproute met scherven in je hand tot aan de bodem gaan…

haar ogen zijn argwanend geworden eens over haar stoep de straat op is het gewichtloos zweven in een chaos het lijf doet maar wat meestromen of stilstaan het maakt niet uit wat gedaan is is gedaan boodschappen vandaag ze herinnert zich vaag hoe het vroeger was de voeten op de grond nu vertrouwt ze enkel nog bomen…

af en toe stilstaan kijken naar alles om je heen bewustworden je bent niet alleen.…

ik zag in het donker van je blik angst en pijn vooral heftige schrik voor het onverwacht stilstaan na gestaag vooruitgaan ook volumineus geluid na iel hoge tonen contrast in alles of niets een draai zonder gepaai met geluk dat maakt je kleine kans nog eerder stuk…

De tijd heeft me ingehaald ook al had de klok geen wijzers meer zelfs geen klanken die ooit nog klonken geen klepel die slingerde de tijd heeft me ingehaald ook al liep ze niet zelfs ik bleef stilstaan in hopeloos verdriet nu staan we beide stil is tijd niet belangrijk meer de wereld draait toch door.…

Alleen maar even stilstaan bij zoveel wat ooit was aan licht en warmte, tederheden in een nog niet zo lang geleden tijd, maar nu voorgoed voorbij. Waar ben je nu? Ik kan het niet bevatten maar 'k weet dan nooit iets gaat verloren van wat de liefde schonk aan vreugd en kracht en dat ooit alles wordt herboren.…

Stilstaan op de wind is de toon waarop alles wacht.…

het beeld spreekt geeft inzicht prest tot overdenken verder te gaan een grote stap niet meer stilstaan er is immers nog de open mond, verbazing ja, de bevlogenheid naar levensechte dromen de schoonheid onderweg symbolen van licht dat zelfs in donkerte tot helderheid kan komen…

Vele leeftijden geleden ik vond de tijd ergens op de bodem van mijn stille oceaan Zwemmend naar beneden ik nam de tijd Zij gaf me weer wat adem Ik besloot toen door te gaan Daar in het verleden ik vergat de tijd Zij bleef er stilstaan, stiekem Ik moest zonder haar voortaan…