Alle inzendingen over stilstand OR voortgang

met nog een uur te gaan vastgelegd in de genen van tijd stokt een adem na alles wat is gezegd over voortgang en bij tussentijdse evaluatie blijft er nog een open veld wachten op bewolking op het volstrekt helder onvoltooide waaronder ons eigen gelijk verder geen nieuws en telt niemand zijn dagen…

vroege jeugd in de rook van dagdroom als kort verblijf een woord dat rijmt op leven gebruikelijk in de gang van zaken voortgang als koekoeksklok niets vernietigt niets vanwaar deze pauze? een lichaam dat samenvalt met vallende regen daarna groeit het jonge gras ijlt een wolk ontastbaar na…

De woorden moeten als wolken langs de blauwe lucht varen en met een zucht tot bedaren en stilstand weten te komen.…

nu volgt water het kanaal door potsier en raaskal langs dreven, leunend op ‘t schut tegen verval straks ordent het land gewoonzaam in stukken van stilstand…

soms sta je stil op een tweesprong zonder richtingsgevoel er is geen gong die de song van zekerheid speelt stilstand is stressen leer jezelf te verheffen boven het probleem of kom mee we nemen de rotonde zonder direct af te haken laten nieuwe vergezichten ervaringen maken om in bewegen tot keuze te raken…

Het was op de Goudse Tiendeweg ter hoogte van de boekhandel Verkaaik, dat ik samen met een anonieme vrouw al fietsend tot stilstand kwam. Het was hartje zomer moet je weten en ik begon uit alle poriën te zweten.…

maar dan vraag ik het me af of ik dat ook zou kunnen gewoon mijn handen dragen vastgeklonken aan de voortgang van de tijd en zonder spijt heel zacht jouw rozen plukken zou het lukken als ik wacht de zwaarte van een groot verlies verschijnt in levenslijnen, onbesmukt en opgerukt uit oude beelden daar ben ik geweest nu wil ik het meest…

mijn stilstand zet jou in beweging langzaam in de versnelling hoe meer ik wil en doe des te minder ik bereik schoonheid bestaat dankzij lelijkheid ik doe niets en bereik alles ik doe alles en bereik niets…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

De redenen om mijn leven Niet van voortgang te ontnemen, Is even zeker als een Opperwezen Voor de zoekende agnost. Het enige wat zeker is, Is dat het enige wat mij Zal kunnen dwarsbomen, Het mijn eigen wezen is…

de wens van de vader en dat het uit het kind de dood is het was waar huizen en treden de treden ladders en daken ontstonden de wegen hier te vinden de geluiden het gefluister van gestorvenen je hoort engelen zingen de vlinder lauwert in een nachtmerrie neemt kennis en vliegt dan weg om je op sterven na haar voortgang…

'stilstand is niet bewegen' en de onbewogen tijd toch zien vervliegen als vluchtigheid neem de wereld op het oog ook al onbewogen... maar ik weet beter bijvoorbeeld wanneer ik draaierig wordt en moet kotsen Lejo van Kuijeren…

Dan straks jouw hand de kus het beste wensen iets meer warmte aandacht kijken en voelen wat we bedoelen zonder tussenwand ons gewoon lijkt stilstand hoop dat je het begrijpt iets meer warmte.…

Geleidelijk aan is Het water tot Stilstand gekomen En lijken zelfs De luchtzakjes in Zichzelf bevroren - In het stille ijs is Wat ooit leven heette Geworden tot het Kristallen palet Van een levende dood…

Zie mijn eigen schaduw niet meer, Twijfel over mijn bestaan - Hoofd vol loden gedachten, Gedachtenstroom stroperig Tot stilstand gebracht Buiten bruist het leven Binnen leeft de dood…

als dan de brug geen voortgang biedt en slechts het water kan beschutten… er drijft een simpel blad zijn sterven kleurt naar dode huizen ieder raam weerstaat de glans van hemelsluizen daar blinkt nog de dans van duizend kleine bloemen als ik ze wil noemen zwevend, boven buigend gras zie ik de wolken kruisen…

In gevoel alsmaar te moeten te kiezen, en als ik me de weg vergis, toch maar door te gaan, waar al lang geen pad meer is, geen duidelijk doel, ingeslagen door de tijdsmechaniek die richting geven moet aan de voortgang van stappen, een voorspelbare tragiek, zal me in de herhaalde vraag verliezen of ik wel het juiste heb gekozen, kan…

Waar hersens door Vermoeidheid en ziekte Tot stilstand zijn Gekomen, vastgelopen In het moeras van Menselijke moeiten, Daar is een glimp Van Jouw licht genoeg Om voor mij het leven Leefbaar te maken En mijn denken weer Op gang te brengen…

u aarzelt de zon een schaduw in het oor leven bestaat in uw ogen gaat een plan de ronde en houdt zich klein uw wielen verzwijgen wie en of ze zijn; eens heb ik in u een taal gelegd u houdt het allemaal voor bekeken geen woord denkt u loert op het verleden u houdt zich klein zon gunt u geen toekomst in uw leven vragen hij…

stel de Eeuwigheid treedt terstond in alles staat stil omdat God het zo wil duiven hangen vluchtig buiten de til gelden fladd'ren uit gleuven na de pin kunstschaatsters blijven in hun spagaat pestvogels worden van dwaalgast vaste gast Van Gaal houdt R.Koeman gejaagd op de kast naaisters klitten aan naald en draad horen en zien zullen compleet…

Het sneeuwt. Op het plein worden de sporen gewist. De man zoekt in zijn krant wat hij mist, wat hem stoort, boven het hoofd hangt en wie zich vergist. De vrouw slaapt, wordt niet gehoord. De torenklok, op de tijd achteruit, slaat geloofd zij de heer om zich heen en de huizen rollen als egels op elkaar in. Een schoorsteen hoest, werpt een koord…

de shuttle zweeft heen en weer alsof niet wij het zijn die hem richting geven op zijn hoogtepunt en precies tussen ons in twijfelt hij een moment alsof hij kiezen moet tussen ons, alsof wij zijn ouders zijn alsof hij plaats wil maken ------------------------------------- uit: 'Poëziekrant', sept-okt 2005.…

Mijn doden zijn niet dood, de levenden niet levend de tijd van het verleden, verkeert te lang in niet geschreven tekens, wat uit angst wordt vermeden, verleert de man, wat door het kind is aangereikt,het leed lijkt een eentonig spel, de afgrond is een ondiepe kwel, waarin een vis, die zich spiegelt aan in z’n eigen stilstand.…

Dit is de liefde: stilstand van de tijd. De jongeling die met het meisje in suizend onbewegen de steile rots afspringt. Tussen Teutoonse sparren heeft, onhoorbaar tandenknarsend boven een stalen baard, de man te paard - rivaal of vader - het zwaard vergeefs ontbloot.…

de ruimte die je mij gaf om me in te laten groeien lijkt kleiner dan tevoren daar er grenzen zijn opgeworpen hoge muren stagneren de ontwikkeling langzamerhand word ik opgeslokt door de schaduw die geduldig lacht mijn dagen die almaar korter worden ik wacht tevergeefs…

Wanneer je door de gangen wandelt, komt een ogenschijnlijk groot verlangen in het gros naar boven, die ons doet begrij -pen dat de lering nooit verdwijnen zal Bepalend is de drang waarbij grotesk gedacht voor iedereen de toekomst is waar stilstand schokkend overkomen zal maar vooruitgang een lange weg zal zijn…

Waar geurde je toen naar, toen, het was een woord dat er niet was, zomersneeuw, zweem van lichtweefsel, mondstilte, honinggras vandaag, najaar, in ons slordig beheerd paradijs hoorde ik, afzijdig, tussen de wildgroei je pathetisch geblokkeerde zilver rinkelen ik ziende taalde het doofste, witvlinders, leven zo licht dat geen naam het kon…

Een fraaie oude trein, die Blauwe Engel, hij was snel En heeft hier dienst gedaan, met altijd rollend onderstel Nu stokt de trein, bij ieder wissewasje staat hij stil De Hondekoppen, de regering, sporen zij nog wel?…

Opslaande golven in de verzande haven: een schip vaart voorbij.…