Alle inzendingen over stilte OR suddert OR onschuld

ik begrijp nog steeds niet wat er verkeerd ging ik was een kind op de step hard om de hoek andere kinderen telden de seconden maar ze telden te snel en ik verloor de race ergens werd ik een man, volwassen en overal haar heb alles afgeschoren schaam mij voor die streek ik laat alles weer groeien en dat is zo kinderlijk eenvoudig…

Zo onschuldig met je stralende lach met je zee blauwe ogen jij zorgt er voor dat ik je mag Je ogen vol pret je handjes zo grijpbaar je voetjes zo speels je zoektocht al klaar Zo aanwezig zo blij zo dankbaar zo vrij Je hebt geluk er zijn er veel die om je geven knuffels, liefde en aandacht een prachtig leven Wordt maar een stoere…

van de nacht de laatste onschuld vermoord.…

Zwaartekracht is liefde ergens bij Abcoude stil moment in niet te vergeten bezwaren om aan mijn zwijgen te tornen jouw stilte te bevrijden bemorste onschuld droom van onzichtbaarheid adem uit jouw liefdesbrief horizon zonder woorden.…

Het hemelsblauw, dat is me bijgebleven Waarin het kwaad zich naar de torens boog In stilte ongehinderd binnen vloog De mensen daar ten dode opgeschreven Hoog boven het inferno nog die lucht De laatste onschuld is erheen gevlucht.…

Verlaten zoeken in de zee van vragen en de stenen vinden die de onschuld verbergen van de stilte en het bloed dat eenzaam maakt en nachtmerries steeds laat beginnen met een echo die een verdwaalde vraag zou moeten zijn en geen lippen koud maakt.…

Mijn oren verstaan slechts woorden Dus vertel me van wie je bent, en zeg me welk licht te fel straalt zonder sluier dat verhult, of van onwetendheid misschien onbeschermd voor de schuld zuiver in haar handelingen oordelend met zienend oog Vertel me toch, over de blinden gezien door de ogen, maar onbekend voor zichzelf schreeuwend van…

niets kon zijn dan viel je in zijn armen je zag hem niet eens staan een spel werd al je struikelen alsof je danste op de maan de nacht was van flanel waarin je schommelde tussen de dagen alsof je resten avondrose naar zonsopgang hielp dragen hoezeer de nacht ook leek op dromen tussen de dagen het werd onzichtbaar zwart gemaakt je onschuld…

niets kon zijn dan viel je in zijn armen je zag hem niet eens staan een spel werd al je struikelen alsof je danste op de maan de nacht was van flanel waarin je schommelde tussen de dagen alsof je resten avondrose naar zonsopgang hielp dragen hoezeer de nacht ook leek op dromen tussen de dagen het werd onzichtbaar zwart gemaakt je onschuld…

niets kon zijn dan viel je in zijn armen je zag hem niet eens staan een spel werd al je struikelen alsof je danste op de maan de nacht was van flanel waarin je schommelde tussen de dagen alsof je resten avondrose naar zonsopgang hielp dragen hoezeer de nacht ook leek op dromen tussen de dagen het werd onzichtbaar zwart gemaakt je onschuld…

noem mijn liefdesdebuut openbaring kan ik als leugentest mee prijken wij bleven van jongs af gedresseerd elkaar recht in de ogen kijken om goudeerlijk alle gevoel samen te delen niet knipperbliks kunnende verhelen puur vleselijk te zijn geïnvolveerd wie schetst dan ook beider verbazing tredend uit het woud onzer afspraken dat wij met een…

blauwe rok met verkeerde schoenen daarin jij van geen kwaad bewust prachtig wit onder donkerblauw meisje blijf kind zolang je kan…

de wereld is mij wat te wit verdoezeld zijn de harde tonen gedempt in alles dat bedekt kan het rauwe niet naar buiten komen ik mis de ruwe bomenbast de wilde takken en de stekels het grauwe drenzen van de regen zelfs het verbruinde eikenblad het is met toch te argeloos natuurlijk, euforie van zacht maar het maagdelijke kan er nu zo langzamerhand…

zij schreven in onschuld hun namen op ijs van de ramen keken door mist die bomen berijpte met ijzige hand voelden de kou in het sombere grijs van daarbuiten moment van besef zonder een woord werd het feest voorgezet hun wereld was fijn maar werd te klein om het groot te negeren…

de stilte steekt diep tot op het bot slap verweer denkt ongemerkt langszij te komen wrijft zijn onschuld in kobaltblauwe verf wat al snel sporen achterlaat in het wassende water de agitatie groeit ©Lady Love…

Als de dag zijn rapheid heeft gedaan de avond vraagt om kaarslicht mijn onrust zich naar beelden richt hoe zal de wereld er weer voorstaan bewustheid suddert snel in opstand mensen laten zich niet meer draperen als duivels en gezindte hen regeren valse beloftes aan een halsband de andere kant toont ‘t goede leven voorgeschoteld als ‘t…

ik weet niet meer dat jij er niet was dat je nog niet bestond in de stilte van de nachthemel kan ik de aarde niet meer verdragen het kleine leven zal als de doden niet weerkeren rouwen kan ik niet in ijstijden is de lente een slechte leugen de winter eindigt niet je onschuld je tederheid kan ik niet vergeten in deze kille…

zijn verstand is evenredig eigengereid als een braadpan het suddert en het siddert al naargelang de graad van hitte bij zijn altoos durende strijd gooit hij slechts dan de handdoek als hij elke tegenstander verstandig de groene oren heeft afgedroogd met een raak citaat of wat parate kennis uit zijn lang versleten boeken gepuurd en als…

Verse sneeuw, onschuldig, een engeltje dat geeuwt. Witte tranen, gedragen, bewaard in een eeuw. Stille schaduwen, zo licht, in winterdagen geborgen. Kraakheldere nachten, ijskoud, maar toch verzachten. Geen woorden, geen praten… Volmaakt is de stilte, in winterse klanken geschapen.…

waar de aronskelk dauwdruppels vangt spiegelt een hermelijn onschuldig wit als schaduwspel van zijn sluipende moord in het levensvocht van de ochtendzon dan hoort dit leven een kilte lied de stervende schreeuw die stilte wordt en dauwdruppels vangen de ochtendzon als de aronskelk zich vult met bloed…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

zacht wordt het kind gewiegd nog in het paradijs van lieflijke onwetendheid weer is er de bevestiging van onze band met leven in de eeuwigheid onschuld straalt vertederend uit zijn warm aanwezig zijn is welbehagen zonder pijn de wereld stilt in zijn geboorteban wanneer zal zijn woord van vrede ook onze waarheid zijn…

In een witte sloep in de haven lig ik te soezen in de lome stilte van het late zonlicht, de nazomer legt haar vermeende onschuld af, trilt in mij na, de zoele wind die boven het brakke water waait, kleeft mijn gedachten aan de vlindervleugels van een langsfietsend meisje vast…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

tegen de schittering van de orion en door winterse berken is daar de ruisende vlucht van vogels de nachtelijke stilte vullen ze met lokroepen naar verten achter de einder zij zullen de zon eerder zien dan ik geluksvogels aangeraakt door je schepper je voorname onschuld maakt me onrustig jullie onzichtbaar zijn is als mijn onvervuld…