Alle inzendingen over strand

heb mijn doeken gevuld met alle tinten groen maar de lente wilde niet ontwaken in sierlijke lijnen bloemen gestalte gegeven hoe ik probeerde zij wilden niet leven krulde in blauw grijs schuimende golven tegen het strand het water liep dood in het zand pas toen de zon ging schijnen lieten schaduw en licht op het linnen de zielen weer…

mijn gitaar kan ik zacht een snaar aanslaan en dan mijn vingers vormen tot een ongewoon akkoord of laat des avonds langs de door de storm beruiste bomen gaan 'k Kan bladeren in een boek met platen of op een nieuw vel van mijn bloc een streep zetten of dwalen naar de stenen bank waar we eens stonden Of met de trein naar Zandvoort naar het strand…

De sporen die we trokken in het zand Waren steevast voorbestemd om weg te spoelen Op de vloedlijn staan weer jongelui te joelen Ze claimen onze plek daar op het strand Ons zandkasteel met zijn robuuste toren werd weggeblazen door een drieste golf Zoals het schaap wordt gegeten door de wolf Geen mens leeft eeuwenlang, is uitverkoren Burchten…

Losgezongen van de ruimte onbewust zijn van de tijd valt er om je heen een stilte raak je wat je net nog voelde in een paar momenten kwijt Tonen,klanken,melodieen maken soms wat in je los zoals de wind in bomenkruinen bladeren ritselend in het stille bos Het geluid van zee en golven eindeloos neerslaand op het strand in het zweven van…

ik heb wijsheid in een zinkput laten stikken zet nu mijn sluizen open voor alle erbarmen om te stranden waar vloedlijnen mij schikken misschien dat ommuurde trots mij zal omarmen zodat ik schuilen kan in de vesting van geduld waarbuiten zich de werkelijkheid ontvouwt op papier zijn alle dromen nu wel vervuld het gaat toch om de beleving welbeschouwd…

Ze draagt een maand met verdriet op het strand ontfermen golven zich over de broze lijnen van de vloed en uit de diepten van de eenzaamheid, het leven bedolven in onuitputtelijkheid.…

Twee dames van gegoede stand liepen langs het Groetse strand in de prille lentezon toen zich dit gesprek ontspon. ~Mijn Klaas~ zei Elly van der Laan ~heeft een kanjer van een baan, bij de Firma van der Steur is hij technisch directeur~. ~Mijn Hendrik-Jan~ zei Truusje Bakker ~procureert bij Kloek & Wakker.…

in pak nippend aan de cappuccino zonder vervelende bambino's ook bij de buurman vlaagt de lentewind in extra knoopjes los lange benen bruinend in te korte shorts studenten die bedienen een lach als fooi verdienen het lichte blond maakt zich weer kleurend mooi in licht verbranden zijn ze al klaar voor hete zomers aan spaanse stranden…

Een ribbelstrook zand en zonlicht schitterde in een geul oude vloed die ging toen een slingerpad het zicht op het strand openbrak, de gloed van de dag jou beetnam, je streelde met een wind vol kinderstemmen een kluwen vogels jou verlokte met hun wit van het blauw breken dartel als jij die van mij rende naar de zee die vlokken sneeuwde…

De schrik van de zeelieden die niet bij De Kaap willen stranden.…

als een bruid zo lieflijk en pril van verlangens gestrekt op een strand van scherven van glas en schelpen en vogels verlamd met de ogen al starend uit andere tijden achter de dagen door omstanders belangeloos de haren gestreken de handen gevet en verbonden en de dorre benen van kleding gevild maar te laat geborgen haar stem nog rustend…

zag de bui al dagen hangen je cumulust in wolken onweert in het binnenland maar aan het strand heeft kou van zee en zon alweer de overhand we duinden in het groen en geel zagen vossen en konijnen in een fractie van bewegen warmte werd ook hen te veel toch kwam nog onverwacht een stil gordijn van regen zag druppels op je witte shirt…

zal ik meer willen zetten op uw gebonden grond geen afdruk op de stranden korrels zand zullen mijn vrijheid niet beletten onrust zou mij overkomen het mes op de keel voelen als vee samengedreven Europa krijst op de stier die briest in de aanval hoe schoon ook het land dat eerder is aangedaan binnen grootse steden en historie, schrei…

een stille plek in Nederland niet ver van het strand eerst nog even op blote voeten door het zeeovergoten zand gaande op weg overdenkend welk veelgeurend boeketje bloemen breng ik vandaag naar jou roze rozen kleur van de liefde dit droeg jij uit ook trouw simpele dingen jij zag de humor ik mis je lach geweldig…

De zilte geur van zee en strand. Rennende voeten in het zand. Van een afstand kijk je toe, volgt het pad van je herinnering. Laat alle bloemen bloeien, en kleur en klanken samenvloeien.…

Als je op het strand bent en je ziet iets wits, sta er dan bij stil, kijk of het de desbetreffende plank is. Een witte surfplank, waar zoveel prachtige capriolen mee zijn uitgevoerd. Heel misschien kunnen ze dan de vermiste persoon vinden. Het zou mooi zijn voor de nabestaanden als dat gerealiseerd kon worden.…

Het noodlot reeds beklonken de bemanning telkens dronken de kapitein verlaat de kroeg een oceaan ligt voor de boeg het huwelijk moest stranden niet bestand tegen de golven thuisgebracht naar verre landen in de kajuit daar juicht het leven schuimend bier en schaamhaar aan de geschiedenis gegeven rond de mast schreeuwen de eeuwen in de…

Ik zal een nieuwe toren bouwen desnoods op strand met zandkastelen, hoe die dan bij vloed weer instorten, één worden zal met dat waar alle gedachten vandaan, en hoe elke gedachte opnieuw een bouwsteen, edelsteen, misschien zelfs diamant zal zijn die tomeloos energie geeft op te bouwen kleurrijk en schitterend.…

Halverwege het strand onder De wijde hemel blijft zij staan En peinst als uit marmer Gehouwen naar het water Alleen de maan zwemt nog In rollende golven: verstomd In haar vertrouwen wie zal om pijn In borst van een dichter rouwen Waar golft het graan en kraait de haan Kukelt een hemelse vonk in de harten Boven dat wat verlaagt opgejut…

Het stormt voor de kust van Oostende de stroming die op golven jaagt het zand dat zich perst door de gaten kieren van de oude, trotse huizen op het strand geen volwassen mens twee kinderen slechts met hond hun jassen hoog boven zich geheven handen gehaakt in hun jaspanden zij zeilen voor de wind, staan stil onmogelijk schuins uit het lood…

nog rolt de zee met voeten in de branding en ruist zijn oeverloze stranding godverlaten staart de lucht uit wolken die de zon slechts grijs doen schijnen de streep van horizon laat diepe troosteloosheid in een verre bui verdwijnen want ik heb jou gevonden in de korrels van het zand jaren sloegen stuk aan strand jij geeft mij…

ik heb genoten van je liefde en je lijf met als bewijs de stappen in het zand de sporen op het strand waar we op golven joegen en ze oversloegen in het wit van schuim ik zag luchten in je ogen zon op je gezicht we lachten samen branding je kuste me in winters licht ik spatte zee en likte zacht het zoute water van…

dreiging niet zo gauw En wil mij vrij aan mijn hobby wijden Geheimen heb ik praktisch niet Ik heb echt niets te verbergen En dat iedereen mijn ponem op FB ziet Zal geen sikkepit van mijn privacy vergen Wat doen er veel mensen geheimzinnig En angstvallig over hun privacy Je leeft toch openbaar en ’t is onzinnig Wat heb je te verbergen aan ’t strand…

We gaan op reis Naar verre landen Met de boot, de trein, de fiets En we liggen op alle stranden Aan onze reis komt geen eind We blijven altijd reizen We zien alles van de wereld Van de bossen tot de paleizen Niemand stopt ons We blijven doorgaan We bezoeken ieder land Pas maar op, we komen eraan Maar plots stopt onze reis Geen land…

de bloemetjes buiten in een lach die zo dauwde dat mijn bewustzijn zich even vernauwde ik voelde je handen in een strelend gebaar je kende mijn vormen werd je passie gewaar en stopte de tijd nog voor het ontbijt ik dook in je ogen zwom in je zee snakte naar adem maar jij trok me mee verdronk in je lijf nog voor het ontbijt we strandden…

ik bouwde luchtkastelen op het strand, versierde ze met griekse en romeinse beelden de slotgracht groef ik in zand ze liepen vol, het water kon mijn spiegelingen niet verwijderen ze bleken holler dan het vaten legen dat de vloed had te vergeven toen eb de golf vertraagde en wij de torens in het schuim weer zagen heb ik de wal gebouwd…

uit de stoel jas aan we gaan wind tegen soms mee waterkoud lippen zout de zee, het strand striemend zand bepokte palen huid open halen drabbige plas alg aan je jas eb en vloed natte voet plastic zak afvalbak scheepsrook vuil verlaten kuil dooie meeuw, blauw pluis genoeg zo we gaan naar huis even m'n bril poetsen…

Op het strand duwen we ons door de wind naar het licht toe Er is geen tunnel of heilige poort Om op adem te komen draaien we ons om en rusten uit, de wind gaat heel de wereld over, en wij waaien even mee met de meeuwen en stromen even samen met de golven uit over het blinkende zand Het luchtruim is ons te groot schuin voorover hangen…

we namen de zee ze golfde verlangen in het grijzige groen onder een hemel met wolken behangen ze krulde haar passie in bulderend wit ze schuimde naar voeten bracht vochtig haar groeten je zocht in de schelpen het blauw van je ogen het spikkeltje bruin deed je in wonderen geloven je kijkt naar je kind dat stil zit aan strand overweldigd…

kijk .....Geef me je hand, wacht nog .....even met gaan en kom .....bij mij, samen .....kunnen we thuis zijn Op straathoeken zal ik altijd stilstaan zoeken waar de zon staat waarheen de wolken gaan .....Doe je jas uit, je angst .....wees hier gelukkig .....neem een bad .....ik zal je masseren Onbestemde geuren waaien over het strand…