Alle inzendingen over strand

Mijn golfslag kan verbazing wekken Mijn branding speelsheid en plezier Dat maakt een mens half waterdier Het strand kan ik met vondst bedekken Ook klos ik meters Brussels kant En spreid die uit op vochtig zand…

nog rolt de zee met voeten in de branding en ruist zijn oeverloze stranding godverlaten staart de lucht uit wolken die de zon slechts grijs doen schijnen de streep van horizon laat diepe troosteloosheid in een verre bui verdwijnen want ik heb jou gevonden in de korrels van het zand jaren sloegen stuk aan strand jij geeft mij ogen…

De per spoor getransporteerde arbeidskrachten Zijn tezamen slechts een kleine vijf procent En nog meer beperkend nieuws werd er bekend In Flevoland geen treinen in de nachten De oplossing is klink- en zonneklaar Van nu af aan Libelle Zomerjaar…

Terwijl het strand, veroverd door de eb, natuurlijk door de vloed herwonnen wordt en allengs tot de helft wordt ingekort ervaar ik weer wat ik ervaren heb: een kleine jongen ben ik met een schep, hardnekkig vechtend voor een wankel fort totdat het weldra toch is ingestort- de zee geeft op het laatst de volle mep; een klap die onafwendbaar…

Als jij bij mij bent Dan geniet ik van dat moment Bij jou heb ik geen verdriet Daarom ben jij mijn favoriet Zonder jou ben ik niemand Ben ik alleen op het strand Ik heb niemand naast me lopen En dan is alles afgelopen Bij jou ben ik normaal Jij bent voor mijn heel speciaal Jij bent mijn hele leven Daarom zal ik jou niet opgeven Als…

er ligt een oude bunker onder ’t zand men zegt: hij is vervallen en verlaten toch hoorde ik er iemand zachtjes praten die herfstdag, er was niemand op het strand er ging een steen opzij, er kwam een hand en even later zag ik twee soldaten ze oogden traag, hun ogen leken gaten ze klommen over de betonnen rand er huizen schuwe spoken in dit…

Gyps fulvus Hij aast gierend op z’n vlerken ik wenkte hem boven Tarifa’s stranden en schonk een geraamte aan de meesterwerken met stinkende schimmel op de randen. Op bestelling van de doodgraver vijandig gewapend zonder tanden hij zal kluiven aan m’n kadaver vloekend op pezen en ingewanden.…

zelfs na duizend jaar liefde voel ik me bij jou schuchter en verlegen ik heb alle stranden gezien in alle brandingen gezwommen maar telkens zijn jouw golven nieuw voor mij elke nacht is duizend nachten en na elke nacht komt de zon nieuwsgierig en verbaasd hoe ineengestrengeld man en vrouw kunnen zijn onze afgekoelde huid warmt hij vol…

je blonde haren wuiven op het zingen van de wind weerbarstig licht hoogblond het kuifje boven alles uit je voorhoofd glanst de diep bruine zomer kleur samen met het zwart omrande ogen grijs geef jij je schoonheid prijs je rankt nog steeds als het speelse kind dat alles prachtig vindt lacht jeugdig blij op een eindeloos strand…

Op je blote voeten rennen, langs de zee, over het strand. Samen leeuwen, tijgers temmen, en dan zwemmen, hand in hand. Onze rijkdom is onmeetbaar, en iedereen die geniet mee, als we varen in de slagroom, en zwemmen in een suikerzee.…

Vrienden, het zijn nutte zaken Dat er aan het dorre strand Staat een hoog, een vurig baken, Dat gehele nachten brandt. Want als iemand komt gevaren Midden uit de woeste zee Midden uit de stoute baren, ’t Wijst het schip een goede ree.…

de scheve huisjes aan het Hoge Zand die voor geen slopershamer wilden wijken de parken met de eeuwenoude eiken een schone slaapster op het stille strand de lommerrijke lanen voor de rijken de krijtstreep van een dienaar van het land het meisje met een ijsje in haar hand dat in Madurodam loopt rond te kijken Couperus die in brons te wachten…

Waar ik de zon kan laten schijnen de bloemen kan laten bloeien de honger uit de wereld help en de bomen weer doe groeien Zullen dromen mij voeren langs goudgele stranden en mij morgenvroeg weer in de werkelijkheid doen belanden ?…

In gedachten zie ik in de verte honderden Griekse Schepen hoekige contouren langs het strand.…

golven kwamen Zij namen namen mee Soms hele gezinnen samen Zeeland in de zee Mensen, koeien en honden Zij verdronken op het land Zoveel doden en gewonden In zee, in Zeeland Ook echte helden gingen Zij namen namen mee Zoveel afgrijselijke dingen Zeeland, land van zee Op het verloren land Bij dreigende westenwind Op een verlaten strand…

Maar is dit niet voldoende, vlucht dan tegen Het ochtendgloren naar het witte strand. Ik wacht wel op je, ergens in de regen."…

Er zit nog zand tussen je voeten, van je wandeling over het strand. Géén last van 't eeuwige moeten, er is immers niets aan de hand. Zo ben je door het leven gegaan, ondanks alles met een gulle lach. Géén tijd om stil te blijven staan, maar tóch een mens van de dag. Dit vissersdorp was ooit van jou, hier ademde je, heb je geleefd.…

De allereerste zonnestralen Strelen zachtjes mijn gezicht Ik staar naar het mooie strand Glinsterend in het ochtendlicht Ik denk weer terug aan toen Wij zaten samen op dit terras Ik voelde me zo intens verliefd Toch kende ik je nog maar pas Jij gaf mijn toekomst kleur Maakte me zo vrolijk en blij Een jaar vol liefde en geluk In een zomer…

duinpan in zijn herfstkleuren wiegend onder straffe wind alsof gods hand ons de natuur liet keuren vers en fruitig direct van het land nog zijn er de laatste sporen van het zomerse seizoen dat iedere dag begon met een stralende zon ontelbaar waren onze stappen in het zand die overvloedig werden weggepoetst voor een maagdelijk strand…

ik tracht de lucht te vangen met de palmen van mijn hand adem de zucht van jouw verlangen op het godverlaten strand ik verhaal mijzelf op schijnende dromen zie in het licht van de deinende zilte zee waar ik je naakte lijf voorbij zie stromen je ogen vragen mij, ga je mee ik stap met grijpende handen dieper weg heb geen weet meer van vaste…

ooit liep een kunstenaar bij Bergen’s hoogtij gewoon de zee in met 33 centiliter leidingwater in een limonadeflesje keerde zich naar strand en duin in golvend schuim ontdopte en ontdeed het oranje glazen omhulsel van ha-twee-oh vulsel het transparante vocht verdween in de woelige baren gelekt tot de laatste druppel de journalist…

verlangen ik kies de zee al dromend op de pier en jij het schip met horizon behangen onze ogen spoelen aan in verre landen maar toch gaan we voor anker in onze haven van gevlochten handen waarin de sporen van gemis verzanden één keer nog wil ik in de zee van liefde springen en in de golven van de storm verdrinken om dan te sterven op een strand…

Hier aan het strand van de Côte d'Azur rankt haar lichaam een loom ballet op voeten die zweven. Ze weet het niet: denkt dat ze naar de branding loopt en ingetogen praat met haar mooie vriend. Ze wiegt haar slanke taille de hoog gedragen hals de golven van haar heupen. Manestralen slaan als de bliksem in!…

Moskeeën en stranden, de dessa, een eenzame waterbuffel. Ik open mijn ogen en vind mezelf hier, waar de koperen gong van de zon dreunend het middag uur slaat. Visioenen van jou en de gloed van je haar, je glanzende kus en de gratie waarmee je je handen bewoog.…

Verlaten liggen daar stenen in alle kleuren en maten, op het strand, waar wij zonder woorden, met een regenboog hoopten op nieuwe dagen, op avontuur van onbepaalde duur, op appels die niemand plukt, in de oude tuin met het ingezakte huis.…

Stukken strand zijn weggeblazen, de storm joeg het water op, zand werd meegesleurd, huisjes dreven als een notendop. Er is geen peil op te trekken, het is typisch maart, vroeger zei men al: "maart roert zijn staart"…

het zand hoofd gebogen schouders hangend in een diep verdriet armen zwaaiend in een traag bewegen golven zongen droef hun lied het koude water deed je schrikken jij keek op en zag me bij je staan met tranen in de ogen fluisterde je nee ik zou niet verder gaan hand in hand zijn wij rustig terug gelopen over het verlaten strand…

eindeloos golft water loom en monotoon langs nog opstandige stranden er is weer ruim voldoende zand voorhanden in deze posthistorische tijd geen mensen meer om avontuurlijk te landen en elkaar de schat te betwisten nog hangen sporen van strijd als tekens van haat en nijd in de opgeschoonde lucht zacht zucht het land in weldadige…

Geniet van de azuurblauwe lucht de vogels in hun vlucht ruisende bomen van liefde dromen een steelse zoen in het gras zo helder en groen rozen die geuren de natuur, met haar wonderschone kleuren een glimlach van een kind de zon, de zee en de wind een wandeling langs strand twee mensen, hand in hand een zachte bries langs je wangen wat…

Dat kleine meisje daar op het strand in de storm struinend aan vaders hand? Die drukke bakvis vól levenslust, die voor het eerst haar liefje kust? De zwoele puber boordevol hormonen die het liefst niet meer thuis wil wonen? Die jonge vrouw met één verlangen bergen liefde van jou ontvangen?…