Alle inzendingen over struweel

glijdt volg niet mijn armen, proef hun streven ik bedek er ’s winters mee de grond vergeef me dat ook ik nog strijd en zelden in mijn schaduw kijk ook ik laat takken varen heb wonden in mijn bast vanwaar het mos mijn rug op klautert heeft het bos geen toekomst meer reik tot waar de vlinders fladderen groei zuidwaarts het struweel…

Stationair zwevend boven in haar gevat struweel, het waterblad struikgewas, een juweel. Besteelt gesteeld kies waterlelies. Geen geld voor een miljonair, neen koningsgoud, de honinginhoud. Geen krater in kies, last van cariës en toch vertoningsbehoud, van een vleugelslag door een bloem waarin de sleutel slag.…

De oude man, het kind kan mee Mag wonen gaan in een kasteel Met uitzicht op zee en struweel Ze wennen er van lieverlee De kleding is er informeel Pyjama, kamerjas, oké Hij woont nu in de U.S.A Zijn kleindochter is een juweel Hij mist zijn blanke vriend, dat wel Sans Dieu maakte hij van haar naam Ze groeit als kool, slaapt lang en diep…

je glooide zonnebloemgeel in heuvels omzoomd met het groen van struweel je plooide het ruisende water in dalen vol rots en geklater ik voette de heuvel in pad topte het uitzicht in een palet dat ik nooit heb gehad doekte natuur met frivool franse slag in een uur maar kon haar ziel toch niet grijpen in het daalse café na twee…

heerst de huismijt vooral rond de matras waart zij en masse baart echte schijt voor prikkelbaarheid men kan de kont niet keren of er is voeling met haar fijne deeltjes gehoest geproest in slaap gesoest ze blijft komen tot in noeste dromen vluchten kan zeer wel met een sterk gestel slaapt buiten voor de keel bij struik in het struweel…

Hoge duintoppen met zandige kruinen Struwelen groeiend naar het licht Valleien waar duinviolen gedijen Menig penseel heeft hier z’n werk verricht Longen mogen zuivere luchten verteren Glinsteringen door zonlicht matinee Nachtegalenzang die het leven verblijden Je longen proeven lucht vanaf de zee Weidsheid die stiltegolven borduren Duinpannen…

Stel dat, zoals ik las In elk soort struikgewas Geen onkruid, wiet of gras Te pas of te onpas Verzeild raakt in een tas Van Ot of Sien of Cas Tijdens de jacht op das In boom, struweel of plas Maar van Piet wildebras Die in z'n legerjas Zijn spuitgeweer met gas Verscholen had in 't vlas Tussen het bieslookgras En, als ooit in de…

Toen drong een eed'le jongeheer door het struweel tot bij haar binnen. Haar ouders, vast in slaap gesust, hoorden wellicht haar sponde kraken; ze kwamen kijken na 't ontwaken en spraken tot hem verontrust: 'Wanneer u haar tot leven kust moet u daarbij geen leven maken!…

Alice verbleef in artistieke kringen Was zeer geliefd en onconventioneel Ze declameerde voor het merendeel Gedichten die de mensen blij ontvingen Haar lezers hielden geldinzamelingen Want verder had het meisje niet zoveel Ze praatte met de vogels en ’t struweel Was kleine heilige en kloosterlinge Volgens haar vader had ze t.b.c Dat hebben…

Een eeuw lange slaap regeert prinses met roze zachte borsten immers altijd bedekt geweest Het scherpgepunte spinnewiel de druppel bloed die valt en viel Een prins hakt zich door het struweel zijn witte schimmel hinnikt vol leven een kok heeft nog steeds de hand geheven Slechts de prins beweegt en trekt haar kleren uit en verbaast…

Jij staat, o prachtig bosjuweel met rode hoed getooid, met hippe, witte stippen besprenkeld en bestrooid op stevige voet van wit fluweel te schitteren in het groene mos of simpel tussen laag struweel als pronkstuk van het najaarsbos.…

Een middag om zacht in het struweel te rusten dromend van lippen die vannacht nog kusten als perziken geplukt in frisse ochtenddauw of vlinders om zoete bloem, de nectar trouw.…

En lager tegen de aard straalt 't gele gras Wijd uitgebloeid, hoog opgeschoten, fijn, Zijn zijden aartjes pluisdun in de lucht, Zo kostelijk fraai met edelsteen getooid, Als strooide een zak met parelgruisjes daar Een engel over 't uitgebloeid struweel. --------------------------------------- uit: Gedichten (1910)…

Zaagt ge immermeer, als nevels de aard omhingen, Het elvenheir langs braambos en struweel Met zoet geluid op vlindervlerken springen? Zaagt gij dit al? - dan zaagt gij bliksems veel. -…

De heuvel glanst in teer gouden avondlicht; een wijde den op het zacht glooiende veld waakt over ruig struweel, dat fijntjes welt, kijkt naar het verijlende vergezicht. Voldaan bloost de zon, moe van haar gewicht, geeft de stad zoele streling, die rust vermeldt, terwijl alles met schemerpaars versmelt.…

Samen wandelen over lommerrijk pad langs beek en kreek door het smaragdgroen struweel genietend van de bloemen in zonlicht gevat vleien wij ons in het gras, zacht als fluweel, minnend als de tortels in hoge bomen maken onze wereld tot ware dromen.…

Aan een geurig bloeiende wei door het grote bos bij Chaam omringd ligt een afgelegen jeugdherberg stralend vol opwekkend licht roze zuigt frisse adem van het morgenloof om de gasten na het ontwaken tot daad en wandeling te noden drinkt rossig glanzend laat avondrood op langs het grindpad naar de deur staan slanke berken in een lange rij hebben…

De nacht week in het woud, en, bij haar vluchten, Heeft ze op struweel en roos een dauw-kristal Geweend, dat glinstert in de zon, en zuchten Luwt ze uit het woud langs berg en beemd en dal. En dáar, op 't smalle pad, in hoger luchten, Ontwaar ik haar, die wuift, mijn ziel, mijn al...…

Paadjes door struweel willen dwaalzin geven. Hoogbejaarde woudreuzen, in blad of kaal, zien eerbiedig neer, beschermen klein leven: nietig -maar onblusbaar!- brandt hier jeugdtaal.…

Ik zie het aan met dromen in mijn perlemoeren ogen, dan roer ik zacht de snaren van mijn veêl en, met de stem van 't zomerse struweel, zing ik de lof der allerzoetste logen.... ------------------------------------------------------------ uit: Erts, Letterkundig jaarboek. Jrg. 4 (1930)…

Ach liefste, mijn liefste Eens zijn de velden met Parelen weer bedekt Over de smaragden dekens Bekleed met saffieren en zirkonen Beschenen door gouden licht Ach liefste, mijn liefste, wanneer Ach liefste, mijn liefste Zal in de kruinen der bomen Tussen het weelderig struweel De zang der vogels ons weer lokken Zullen wij in de schaduw weer…

jij bent geen fantoom in een uiteenspattende droom van fragmentarische liefde jij had strelen en struwelen als hogere kunst in het assortiment adoreren jij zalfde preventief beurse en kapotte plekken die de levensspiegel liet zien sloeg bruggen van liefde als afgronden niet begaanbaar waren in heilzame ontmoetingen voelde…

Soms zijn 't maar bladerschijne' op blàren Die roeren voor het lucht-struweel, Waar lichter schijnsels wiegen, waren, Als bleek gebloemt aan lange steel. De laan gloedt ver, de bank staat ledig, De vogels zwijgen, 'n bosduif spreidt Zijn waaierstaart in 't zon-vuur vredig, Al henen vlerkend wit en wijd...…

Hoe de wind door het foliagebladerte de seizoenen doet geuren en kleuren als leaves of grass en grass of leaves Om de ganse biodiversiteit telkenmale een metamorfose te laten ondergaan Hoe het foliagebladerte het ranonkelend struweel van smaragdgroen scharlaken tot saffraangeel in nieuw licht zet en het van zwaarte ontdoet…

Hoor, hoe door het licht struweel Alle vogeltjes daar buiten aan het fluiten Zijn geslagen met hun grage, Met hun wagenwijde keel.…

Verward in 't doornige struweel, Het wurgend touw om purp'ren keel. Hij zag die wijd-gesperde ogen, Die smeekten om Zijn mededogen. Hij sneed hem af en vol erbarmen Droeg Hij hem henen in zijn armen Naar een heel stil en vredig oord, Waar hij kon rusten ongestoord.…

kenmerken der onzen Te wegen en gedurig te behagen Sans gêne zonder antwoorden te vragen Uw welbevinden aldoor te behagen En met uw welnemen edel te delen Naar hart- en zielelust willende spelen Met elkaars goedvinden dus wederzijds In gang en wegen in de tussentijd Al menigvuldig tastend in het duister Het onderbuikgevoel in het struweel…

patronen van je fantasie tussen de regels we zijn de wolken die nieuwsgierig kijken en somber maar de hele belommerde bestaansdrift zien wij monterder wij zijn het opgeklopte schuim dat op capucchino’s staat de schaduw onder de schotels die niet weggaat het niet platgevallen leven in de sterren van kaneel de wuivende bomen, de zangerige wind in je struweel…

Zijn ogen spalken wijd, zijn boksbaard trilt, En met één sprong in 't dicht struweel verdwenen, Stoot hij een kreet uit, zó, dat de echo gilt En nog eens gilt. Hij vlucht in dolle schrik En brult in 't gaan om dat ontzettend éne. - Maar eindlijk 't brullen moe slaat hij aan 't wenen En breekt zijn angst in kinderlijk gesnik.…

't Orgelend lied der vooglen-kelen Zwijgt in 't lover der abelen, 't Sjirpend krekeltje in de struwelen. 't Avondt. Aan de zoom van 't meer Zit een bleke jongeling neer. 't Donker oog, naar 't west gericht, Volgt het scheidend zonnelicht.…