Alle inzendingen over terugkomen

Geef mij..., die kans eerder ontnomen, laat me spreken vrijuit, zodat jij kunt terugkomen, op je eerder genomen besluit.…

bloot gelegd Zo naakt als het blote lichaam Was de zin die jij had gezegd Helemaal niet leuk aangekleed Zonder franjes of kleuren Zo kil en zo leeg Dat ik bij de eerste letter al wist wat er ging gebeuren Zo kil als die paar woorden Zo kil draaide ik mij om En terwijl ik bij jou weg liep riep ik na Verwacht niet dat ik ooit nog terugkom…

dansen als vreemde metaforen wiegen ze eenzaam stilte onder avondregen ritme zoekend in waarde wegen zonnige beelden van verzonnen vakanties in jouw tedere brieven kraanvogels op het witte zand de dalende zon boven blonde stranden uitgestrekte vlaktes van vlekkeloze beeldspraak naar hopeloos naakte wonden en toch hoop je dat ik terugkom…

Morgen terugkomen en kijken of gisteren veranderd is, achteraf een treurwilg wiegt met de wind Een engel gemaakt in de sneeuw een sneeuwman met steenkolen ogen versleten muts op en sjaal Zelf geschapen met koude handen rondgelopen met tenen, stampend koud naar de melkman gezwaaid Een poging tot vliegen gedaan een meter van de grond gekomen…

mijn naam zeg me dat ik besta vertel me alles wat ik niet wil vergeten vertel me niets als ik het niet meer wil weten noem me bij mijn naam ik zal je zeggen waar ik ben laat me vertellen over mijn nieuwe wereld laat me vertellen hoe fijn het daar is laat me vertellen dat ik mijn oude wereld niet meer mis als ik even terugkom…

lieveheersbeestje klein zoals het is in rood, ros, oranje, de kleuren met onwillekeurige stippen die zeggen wat onvertaald blijft dat lieveheersbeestje per zomer een keer of twintig waarvan drie op de hand lijkt wensen te verkopen aan wie maar wil horen en nog durft te dromen zijn eerste lieveheersbeestje deze zomer dan toch mag voor één keertje terugkomen…

Een blik zo trouw, maar wat voor een Trouw; achter de stok aan, rollebollend In het zand, nooit meer terugkomen, Ook nu niet, als je zegt; Blijf, ik had dit niet zo bedoeld, ik ken je, Je lag zo vredig in je mand, je bent er, Als geen ander, blijf, ook als ik waak, Maar stil, zonder op of om te kijken.…

Soms ga je gewoon weg omdat je ook gewoon terug wilt komen die plaats weer kunt zien met nieuwe ogen in glasheldere kleuren het is gek maar alle mensen zijn ook ineens anders bovendien hoor ik hen in mijn dromen praten ruik ik vertrouwde geuren raak ik opgetogen al reis ik van plek naar plek o ja dan weet ik zeker terugkomen…

verdriet, heimwee en herkomst en de eenzaamheid om bij de bomen, de zee, het veld, de hemel te zijn en niet alleen moest je vertrekken en aankomen de tussenliggende tijd daar ging het om maar waarom de loper daarna het verlangen naar een kraakheldere ochtend, een lage zon, een zwerm vogels boven een landschap eigenlijk is het steeds terugkomen…

We plakken slechts een etiketje, een terugkomend ritueel de tijd gaat gewoon verder Ja, weet hij veel… Dagen, jaren, eeuwen we kijken erop terug. Soms gelukkig, soms met spijt maar hij verglijdt. En ik… Ik heb geen tijd!…

zich verdichtend tot een donk’re mist jij wist de weg naar een land, waar met warme zonnestralen mist verdwijnen kon je reikte me je hand hoopvol liep ik naar je toe talrijke, tastende handen plots verschijnend uit de duisternis je nam hen mee naar je beloofde land misschien leken zij minder sterk zag je mijn wanhoop niet je zou terugkomen…

Maar hoop dat alles nog bestaat en ik terugkom, en je vind.…

En weer terugkomen. Als ik de bank van Lieke krijg, ruikt mijn huis ook naar appelen. Het duurt wel twee maanden voordat ik niet langer, wanneer ik de woonkamer in loop, denk: Lieke. Nu ruik ik mijn huis en de bank niet meer. --------------------------------------------- uit: Wat ik met de sleutel moet (2011)…

mijn wil, de dood die ik zoek al staat het gekrast in mijn nagelriem de gesp, de gesp was te scherp en wellicht te begaafd om mij te personaliseren in een besef dat geen geweten kent terugkomend op de dood, de nacht is geen huiler maar oogt zeer voldaan nu het blad in haar nerf het sterven heeft herkend, ik hoor een galop, de herfst davert…

Terugkomen tot wie je werkelijk bent, Is waar je jezelf in het leven herkent. Mogen komen en gaan, Waar het nu mag staan.…

Hoop zo, dat ik doorkom wat waren er veel mensen wat werd er mooi gesproken de muziek was helemaal mijn keus terugkomen, dat zou ik wensen mijn vrienden en kinderen te horen wat een rijk bezit iedereen te zien wat een liefde heb ik meegekregen ook mijn vrouw heeft niet gezwegen mijn hemelvaart was stil en mooi zonder lijden ben ik heengegaan…

Het wordt De Toppers allemaal te machtig Hun Eurovisiemissie is niet meer Die Geer bedankte krijsend voor de eer Maar ja, die eer was toch al twijfelachtig En met zo'n rel valt ook niks te behalen De Toppers konden al niet dieper dalen…

Ik geef me over Liefdevol kus je mij Met kloppend hart Stuur ik je een bericht En sluit af met een ‘x’ Wat zou er terugkomen? Voorlopig nog niks……

zie je, ik weet dat je er nog bent laatst reed je me voorbij met vier andere mensen in een oude auto en ofschoon jij de enige was die niet omkeek, wist ik toch dat jij de enige was die mij herkende de enige die zonder mij niet kan leven en ik heb geglimlacht ik was zeker dat je me niet verlaten zou morgen misschien zul je terugkomen…

Totdat deze beelden en gevoelens opnieuw terugkomen….…

het niets liep Hulshoff's kelder onder geinig toch zoiets De Haagse tramtunnel ook 'n verhaal op zich duurde zeven lange jaren voordat dat zwembad was gedicht Ook hebben wij nou tieten tieten van Den Haag belemmeren het straatbeeld is dat nou niet vaag De stad is uitgewaaierd van 't verre noord naar zuid zou de ooievaar ooit nog terugkomen…

ziel af in mijn zinnen mijn lijf en leden onderhorig aan de metaforen al wat rest zijn lidwoorden het gewone van mezelf de onlust het alledaagse articuleren het erkennen ligt in de persoonsvormen van jij en ik tussen accoladen en de naaste buurman die zich de vraag stelt van al dat wauwelen liever nog zou ik gewoon zwijgen terugkomend…

maar térugkomen, dat doe ik óók... heb dan een héél ánder verhaal... Maar nu... ben ik er éven niet, 'k weet niet voor hoelang... ik hoop alleen... het béste ervan?....…

beduimelde foto maar nog is het gras weer groener dan gras en de bloesems weer witter dan bloesem in die grijze tuin moet het oorlog zijn geweest in die man, in die vrouw, dat kind in dat grijze gras onder die grijs bloeiende boom het is mij verteld en verteld hoe zij daar hadden moeten verdwijnen, worden weggevoerd in de goederentreinen, nooit terugkomen…

regenbuien als spiegels glimmen de straten personen schuilen onder voorpuien een gelegenheid tot bijpraten dagen vullende regenbuien zoutsporen bijten in mijn ogen herinneringen blijven kruien de dagen zonder jou vervlogen regenbuien vullen mijn dagen als spiegels klinken mijn dromen als ik jouw drempel kon verlagen zou je misschien terugkomen…

Ik wil jou bedanken voor wat jij aan mij gaf niets op deze aarde was mij meer waard van de speelsheid tot aan jouw sukkeldraf en tot het laatst die lieve kwispelstaart Niets is zeker in deze wereld zo klein zoveel vragen en altijd weer het waarom Nero, mocht er leven na de dood zijn hoop ik echt dat ik weer samen met jou terugkom…

Zoeken naar terugkomen van ver gaat zij voor anker in zijn blijvend veilige haven dromerig terugblikkend naar weleer toen ging hij haar ziel als nog vreemde laven oude wonden geven alweer bekend zeer. Zij gaat vastberaden voorbije wegen met ingewijde ogen opnieuw betreden.…

Steeds sneller en pijnlijker dan ooit, onderwerp ik mij aan terugkomende vragen, zinvol of zinloos, beide dragen bij tot de aard waarvoor ik koos, tot het lijden is verjaard blijft de gekozen vorm van schijn onvoltooid, knelt het geweten en de tijd haar ongenoegen telt, het hoofd ten ruste legt op mijn levensloop en ik de knopen draai…

komt acteert ze slecht: Stoor ik en ja, dan knik ik eenvoudig heel beleefd Ik ben ‘t beu altijd ‘t gezeur aan te horen ze zijn het werkelijk nimmer eens met mij Was ik maar niet bij die rot ouders geboren andere ouders laten altijd hun dochter vrij Ik ga weg, ze bekijken nu ‘t verder maar van mij mogen ze ’t heen en weer krijgen Als ik al terugkom…

Het maakt niet uit hoeveel ik rouw Terugkomen kom je toch niet Het maakt niet uit hoeveel ik huilen zou Ik weet dat ik toch tekortschiet Zoveel dingen heb ik niet gezegd Zoveel gevoelens heb ik niet uitgelegd Ik wilde wel maar zag ons als vanzelfsprekend Dat je zou verdwijnen had ik niet op gerekend We zeiden altijd bij elkaar te blijven…