Alle inzendingen over tocht door de tijd

Ik bezoek ‘t graf van ‘n voorouder, tijd als afstand nergens zo duidelijk als staande aan graven van mensen die we hebben gekend.…

Zelden waren er meer stille tochten zelden lieten geliefden het leven, bij rampen ontelbaar, ze terughalen is geen optie, ze herdenken in onze harten altijd, met stilte, witte ballonnen oplaten, gebeden opzeggen, waarna een ieder zijn deur dicht trekt. Stilte is voel en tastbaar!…

de eerste reizen met een driewieler gemaakt zijn van lange duur…

een winteravond vloeiend uit nooit meer tantra voor de open haard laan te rhijnhof vier ik kan geen afscheid nemen met een reine geest wat je aan had op je laatste tocht dichterbij kan ik niet komen zekeringkastjes en krimpkousen overal waar ik kijk iets te doen de tijd is spoorloos ik vraag het licht van de zon om een afscheidsbrief…

Maar ze had liefgehad en was begeerd Toch voelde ze zich enigszins bekocht Het leven was geen makkelijke tocht…

Laat haar toch verlijden in de tijd verglijden in het milde onvermijden van de eindeloze eeuwigheid. O, als het toch eens mocht want hier ligt zij godverdomme op de tocht.…

Daar voorbij de bocht op zoek een tocht Een tocht naar langs symbolen grotten en gnomen klanken en tonen Waar zijn de engelen gebleven is de rede weg gebleven nooit niet onderuit uit fouten kwam ons besluit…

De tocht der tochten is geannuleerd Men had het land niet harder kunnen raken De blaaskapel moet haar getoeter staken En ook het leger kan weer rechtsomkeert Er is een laatste hoop die ons nog rest De Fries zegt: 'Op âld iis friest it it bêst'.…

In mijn stilte zag ik soldaten op het slagveld, sneuvelen en sterven. In mijn stilte sloeg de vader de moeder. In mijn stilte werden kinderen doodgeslagen. In mijn stilte verkrachtte elke man iedere vrouw. In mijn eigen stilte haalde ik adem. Ik luisterde naar de werking van mijn longen. Al mijn organen functioneerden nog. Het lichaam werkt…

Daar ik in Amsterdam de weg niet ken, Besluit ik die aan Mokumers te vragen. Waarna ik ras met stomheid word geslagen: Alsof ik in Japan of China ben. Ik trof daar slechts Japanners en Chinezen, Die mij de weg naar Artis feilloos wezen.…

de tochten van mijn vele levens…

de tocht langs zwarte zeeën en vreemde rivieren voert niet naar de plaats waar alles weer goed komt waar zwaarte in gewicht te vangen is een handbreed aan dagen laat vroeger stapvoets over de brug verdwijnen naar de overkant van verloren tijd een bittere schreeuw vernielt de keel: bevestig ons…

De uitzonderlijk strenge winter veranderde de tocht der tochten al gauw in een waar slagveld, waarbij de ene na de andere deelnemer uitviel.…

Ik vrees: hun wacht dit jaar een hard gelag tenzij de Tocht der Tochten zwemmend mag!…

tocht vocht zich van buiten naar binnen verkilde de sfeer van stappen die kwamen verstilde het moment van ontmoeten in ogen lichtgrijs blonk het ijs van begroeten zonder hand al die jaren ik kon me de illusie besparen van het nieuwe beginnen het tochtte nu ook ijskoud van binnen…

er is iets dat me duint naar het Wad, de tocht door het vlakke land pluimt nog na, na deze langgerekte dag toch telkens als ik staar over het water valt het me op dat het me eigenlijk niet meer boeit, alleen de emotie spreekt nog uit een andere tijd maar steeds is er die drang om weer die kraag te beklimmen en de witte punten in de…

Eigenlijk is dit de beste tijd De lei is schoon en alles kan gebeuren Er is slechts veel verwachting te bespeuren Geen bitterheid, geen woede en geen spijt Maar straks komt die malloot weer van z'n boot En is het weer volledig code rood…

ik dwaalde zocht overal contact raakte muren en bomen maar niets dat warmte gaf zag mensen passeren zonder ogen en lijf strak in de kleren voor mij was geen tijd voelde drukte om mij bewegen stemmen bevroren op mijn ijskoude tocht wist dat de tijd stilte ging slaan merkte totale verstarring de trein kwam er aan stond bij de bomen…

met veel liefde werd tijd rekbaar gemaakt en lange tochten werden vruchtbare reizen naar gloedvolle jaren in natuurlijk samenzijn tot een laatste zonsopgang de rietkraag aan de overkant verlichtte een laatste reis wordt werkelijkheid het afscheid is zwaar maar, de onbekende bekende zwaait laat de koffers maar staan een hand…

Hoe ooit terug soldaat naar wat jij schreef: een zware tocht de dorpen, een zware tocht de regen, een zware tocht we zijn op weg, we worden ingezet, ik ben benieuwd. Er was niets meer in Libessart. De dood die kwam en die jij nog niet kende, hij was er niet. Wel was er steeds die mist en andere ellende.…

Sint-Amandsberg, eertijds bezaaid met bloemtapijten en bloemenserres: de enige hoogtes. Sint-Amandsberg, thans vervlakt: niet enkel heiligen schudden er zand uit hun schoenen. De bloemenwijk herinnert maar met naam aan het fleurige verleden. Wie erin graaft, stoot op s h r e c e v n en stopt wegens snijwonden:…

Hem zouden wij het allemaal wel gunnen, Als leider naar de eindstreep in Milaan, Maar deze keer, hij reed nog goed vooraan, Ging Dumoulin geweldig aan de dunne. Zo kreeg zijn roze trui voor ieders oog, De zeven kleuren van de regenboog.…

De Red Star Line start tocht in de Scheldebocht: een spoor van tranen.…

mijn fiets verroert zich in stugge verbazing, koud is de weg druipende bomen werpen druppels langs mijn pad; de wind speelt mee totdat ik zeg dat het genoeg is mijn fiets loopt warm en aan mijn arm likt - schuchter nog - de zon hoeveel kon ik hebben geweten toen ik – in een godvergeten tijd – een barre tocht ten spijt me wel van…

waar lans en speer zich kruisten in religieuze sfeer het wit en rood de ongelovigen bevochten op hun tochten staan nu de heiligen in kerken naast moskee torens in de minarettenzee enclaves uit de oude tijd begrensd door ongebreideldheid van actief overheersen oude wortels komen bloot in pijn van lang geleden sterven wij de tolerantiedood…

Kilometers lopen in de hitte. Nergens schaduw en te weinig water. Er vallen doden in dit straattheater, maar de leiding kan er niet mee zitten. De intocht wordt vandaag helaas gemist; de gladiolen liggen op de kist.…

In dertienhonderd en twee beken naar de stroom, stromen naar de zee, zó de verdedigers van het vlaamse-gemeente-sisteem, sterk in de strijd, wal, tegen de aanval van de franse leenroerigheid; zee-wal, pal, als de Rode Zee ten tijde van de Eksode was, tocht van godsvolk naar Kanaäan, tocht der Joden.…

mijn beide benen dragen niet zo ver halverwege de eindeloze tocht staken zij hun moeizame bezigheid trekken terug in de schoot van moeder aarde stuiterend vervolg ik mijn straffe route na korte tijd verlies ik abrupt mijn hoofd laat beide armen zowel de sterke als de lange slap hangen rol de steile helling af…

ringloze vingers krabben de weggedroomde uren van mijn mager gebeente wanneer ik mezelf zie langs dode bomen en het vergezicht nog verder dan het veld dat doodstil ademhaalt of later, de regen hol door het lachen van gebroken tijd tot de avond komt en zijn tocht voltooien moet op mijn kromgebogen rug voor een nacht vol stormen…

Het einde van de tocht is als de eerste ronde.…