Alle inzendingen over tocht door de tijd

bewegingloos hangen woorden in de lucht als wolken op een zomerdag maar messcherp zijn hun schaduwen getekend op de nog warme grond waar het zinderen plotseling koelt en koude tocht in ijzige stilte voelbaar wordt speelt mistig licht vals in de stroperige tijd hij is alle houvast kwijt kijkt haar hulpeloos aan in de verte echoot…

zo veel passie en gevoel geeft mij de kracht om te strijden in mijn tocht naar de ideale levensweg door nog eenmaal alles te geven. het leven geeft die ene kans om alles van de laatste tijden te schilderen tot mijn meesterwerk daadwerkelijk op het doek des levens staat beschreven…

soms tocht leegte door de dagen schraalt schaduw alle kleur tot grijs willen gewrichten zich niet soepel richten eisen jaren eindelijk hun prijs doelloos draaien uren monotoon van slag tijd verstoft en scheidt geen koren meer van kaf inertie loze stilstand op het randje van verval wachtend op ontlading of implosie tot een nieuw…

Vaarwel mijn beste vriend succes op je tocht der tochten je hebt het verdiend je hebt lang genoeg gevochten Vaarwel mijn beste vriend ik wens je een behouden vaart we hebben teveel gegriend nu ben je officieel dood verklaard Vaarwel mijn beste vriend denk aan mij daarboven zodra ik hier ben uitgediend kan ik je weer mijn vriendschap beloven…

Eenzaam verloren verwikkeld in onzekerheid mezelf weer bekoren wordt de hoogste tijd. Waar was ik toen ten tijde van verlaat kan ik het nogmaals overdoen opdat het me beter afgaat? Speuren, zoeken een lange tocht bewandel vele wegen heb ik op de juiste plek gezocht waar kom ik mezelf nu tegen...…

Integerheid verkoopt in deze tijd bar slecht. Verstoppertje spelen is een trend, zoals je weet. Ik zoek mijn weg, mijd voetangels en klemmen. Probeer nauwkeurig de haken en ogen te zien en ook de beren gaan mijn tocht niet belemmeren. Durf in de spiegel te kijken, zie mezelf misschien.…

beheerst althans zo leek het bewoog zich mijn leven het afgelopen jaar bagage onvolmaakt nog onaangeroerd stond al maanden klaar om de hoek wachtte de bedaarde boemel op een tweevoudig spoor het was tijd ik moest instappen maar voor ik het wist reed hij alweer door - maar nu… opnieuw waag ik de tocht druk mijn neus wat…

Onzichtbaar vaar je mij tegemoet op mijn eenzame tocht langs wijde oceanen van de grenzeloze tijd, onhoorbaar dringt je wezen door tot mijn intiemste luisterpost, je kent mijn wegen, die je ontcijferd en gelezen hebt, vaak gezwegen, omring je mij, ik adem met een brok van afscheid in mij keel, ik zal huilen als mijn lot mijn kist…

Een herder in de uitgestrekte heide Hij overdenkt al z’n stille tijden De hond is hem eindeloos trouw Samen worstelend door de kou Oog hebbend voor het heidebeheer De dynamiek waarop hij zich oriënteert Grasmozaïeken onderscheiden In droge en de nattere tijden Zijn tochten langs de nederzettingen van weleer Een kreupel beest wordt geobserveerd…

Ooit alles vlak: het land, de tijd, maar niet ons hoog, ons laag, het pieken.…

Wetenschapper die de Tijd in formules splijt, Dichter die de tijd In woorden vangt, Zo is dit brein vermalen In de tijd, van zelf en ik En eigen voorgoed ontdaan Van nu aan, voor altijd, En staan we op tegen pesters Tot in alle eeuwigheid Tot in alle uithoeken van Dit land wordt gehoord: Pesters hebben NOOIT Het laatste woord…

Ik smeek haar de stilte toe, ijdel gewin, vlijt van onzin, in het besef, dat zij alleen het vermoeide hoofd heeft neergevlijd en haar profetie uitbreidt in mijn tijd.…

De dood is een omhelzing van de wind, ook voor een pad op zijn tocht,waarvan de vleugels zijn vergaan tot plant, geëtst in steen, een zwart altaar waarvan in ‘natura‘ niets in onbruik is geraakt.…

Grasland nog warm van de zomer jij pikt jouw zaden uit de oogst voor het vertrek van vertekende wolken neergestreken in een droom zwerm je rond die ene boom om het verhaal van de herfst te vertellen.…

Er was ooit een tijd, dat ook ik naar school ging graag of niet, je ging er was ooit een tijd, dat ik werken ging graag of niet, je ging Er was een tijd, dat ik verkering kreeg graag of niet, je deed er was een tijd dat ik trouwde, graag of niet, iedereen deed!…

Duizenden banen staan op de tocht. Maar op het Salon wordt zonder pardon een resem luxewagens verkocht.…

van zijn tijd De verloren zoon likt z'n wonden De vader verloor de strijd…

er groeit geen stilte om me heen in de neerslag van geluiden verdrink ik moederziel alleen waar schaduw dagen met donker kort schort het aan licht voor nog enig perspectief de tijd mist troostigheid als zij met lange slagen de uren gaat vertragen chaos tocht in gure vlagen gaat zwart land het witte doek nog dragen ik heb ineens…

Geef mijn naam het onbetwiste En schaakmat mij zodat de tochten die we ondernamen de hoofdrollen zijn de we zochten nog droom ik mij in gisteren en laaf aan de herinnering die we samen deelden, al had de kleur voor ons ieder een andere vorm iets ongrijpbaars, doch visueel vermogend dagvaardde mij om de gelogen tijden te verlaten en het…

in een van jullie zwermen over het hoe en waarom zal ik niet uitweiden maar in mijn dromen zullen jullie je over mij ontfermen en landen en komen bij de plek met de betere tijden…

Ogen smeken om vergiffenis waar angst te lezen is. Woorden ontbreken in alle talen. In zware klei staan voeten vast. een vuurpeloton richt. Een hand gaat neer, de laatste wens wordt neergeschoten.…

nachtelijke nevels omhels dit hart is mijn tocht door tranen aan het einde zacht breek regenboogkleuren in het gelaat van de zon laat grijs overheersend in hoop overgaan als ik vervaag in het dwalen als schim van mijzelf op zoek naar een lach door nevels heen…

doorleefd in zijn pijnen nog even te gaan alle hoop verdwenen in leven vergaan zoeken naar een lach de pijngrens voorbij waar engelengefluister zijn angsten leidt in een tocht door tranen het dal der verdriet ook de nacht zal huilen de dag dat jij gaat…

Zie de eindeloze wegen Wachtend op de stille tocht Tranen in de lenteregen Niet gevonden, wel gezocht Koude handen, dood en leven De contradictie in mijn hart Ik wil wel maar ik kan niet geven De stilte maakt mij licht verward Verdriet en haat gaan pijnlijk samen Zinloos is het juiste woord Toch kan ik u nu wel beamen In stilte wordt…

En verre tochten gaan en zullen gaan... en schepen varen heen en zullen varen... en ogen staren na en zullen staren... 't slaat wild, mijn harte, en wilder zal het slaan!... Geen woud, doorkruist van wegel, baan en laan, - een oerwoud!... Ach!…

hoe je vluchtig aandacht blaast in wolkjes kou en de verwarming onzichtbaar in het nauw leg je mijn adem stil ik ril tussen deze vier muren weeg de stilte en tel nog maar eens je lach echoot door ’t gebouw en ik warm twee handen aan mijn hart…

vandaag ligt weemoed aan de voet van mijn diepst verstopte bergkam mijmer ik langs de ontstane rivieren die de rug in alle koelte verlieten nu leiden ze naar een warmtebron waarin ijsbloemen zeepbellen zijn doorlopend sta ik stil bij de tweesprongen die mijn verstand en hart verscheurden geen denkraam verstond het tikken geen glas maakte…

je wilde niet geschreven staan had uitstel in gedachten toch werd je laatste wil bepaald door hoog’re machten elke strijd wordt ooit beëindigd het laatste gevecht altijd te vroeg zeker als je had kunnen winnen en slechts tijd de kansen droeg berusting is wat over blijft met doorgaan in jouw geest het levenslicht is nu gedoofd de laatste…

daar was de dag dat ik mijn ziel liet gaan en zei, ga maar ik ben van aarde jij van wind verzamel afgevallen blad bolsters van tamme kastanjes esdoornvleugeltjes beukennootjes de geur van dennenhars van pasgevallen regen maar bovenal zoek naar de stem die jou tot leven riep en kom dan weer bij mij dan spelen wij nog samen…

koor van engelen Zingt over de geboorte Van het kindje Jezus Herders worden op weg Gestuurd naar de plaats Waar het Kind is geboren Daar zien zij een stal Midden in de winternacht Een vrouw en een man Zitten voor een kribbe Waar een kind in ligt Dat in doeken is gewikkeld Zij knielen eerbiedig voor Hem Het was de eerste stille Tocht…