Netgedichten

netgedicht (nr. 11.866):

Illusionaire tocht

vandaag ligt weemoed aan de voet
van mijn diepst verstopte bergkam
mijmer ik langs de ontstane rivieren
die de rug in alle koelte verlieten

nu leiden ze naar een warmtebron
waarin ijsbloemen zeepbellen zijn
doorlopend sta ik stil bij de tweesprongen
die mijn verstand en hart verscheurden

geen denkraam verstond het tikken
geen glas maakte een weg doorzichtig
toch was er maar één pad begaanbaar
met bloedverlies is immers niet te lopen