Alle inzendingen over trager

Hartje zomer elke dag slomer de uren gaan trager de postbode komt later Binnen kookt het bloed buiten golft de hitte de vogels vliegen lager de vissen komen boven water De mussen vallen van het dak de kippen gaan van stok de bloemen hangen hun kop ik ben de hete lucht piepzat.…

ik zie je in de vloed het opkomende water mijn voetstap was een groet van gisteren voor later witte huiver kleurt je jagen op het grijsgroen van de golven net als wolven die hun prooi belagen je stroom wordt trager als je strandt op zand de duinrand is je horizon een schepping van Gods hand met wisselen van tij maak je me blij,…

braakt bergen uit en kinderen zonder glimlach een moeder met gebrek aan geluid en ongekuste lippen afwezig van elkaar en mij hoe anders kan ik schrijven dat de betekenis van haar borsten mij uit mijn slaap houdt wanneer ik mijn doorschijnend kleed laat vallen op het ongewilde zaad van de dood en koele vingers zoveel trager…

het licht is langzaamaan de volle kleur gaan dragen vloeit trager uit in bezwangerd zijn met vrucht en rijpend fruit streelt met warme hand het graan tot goud na lange zomerdagen speelt transparant met wind in koele tint als de forel weer springt tijd ontlaadt het licht en klaart in strakkend blauw de eerste komst van ijle kou…

Je bent niet de mooiste bloem van verlangen jouw meeldraden verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging weemoedig, de zoektocht moe maar jouw ziel is als een lentetuin op het eiland van verwelken iedere zonde verwerk je in het verloren domein van dromen je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren…

na die nacht waren de sterren veranderd evenals de zon de maan en de planeten jij schiep het tomeloze zweven naar een ster achter een ster het gieten van licht verdampen van waterstof wolken van methaan waar doorheen het heden trager reist in dichtheid bijna stolt zich om massa stulpt gewicht heeft als regen in zwarte gaten valt…

waarom worden dagen geschonken die trager maar korter zijn het ochtendroze met avondrood geschonden leven als zachte rozen of venijn ik ben mijn weg gegaan dag na dag met anderen niemand kan het veranderen toch blijft bestaan een eeuwig begaan leven, een flits van wachten op wat komen moet eindigheid, één verachten voorbij het kwaad…

Ik schilder nu de kleuren van je hart in vormen fris en fruitig ben vaak in de kamer die je hebt aangegeven je ademt daar een eigen leven in helderrood zie ik je gaan in de vitaliteit die jij kunt geven je ontboezemt in herinnering het bloed stroomt trager in het vage blauw van zuivering zacht penseel ik de balans vernis je kleur…

je opent de hand op de deur je ogen zijn al binnen een vleugje van je geur je komt niet dichterbij je voetstappen ontbreken net de laatste meter je verwondering bekijkt niet mij je blikken zoeken naar onzeker ik wacht tot uren trager worden het licht mij niet meer ziet ik ben er nog voor ons omdat mijn ring het me gebiedt…

Een leven is zo groot als een lichaam dat trager in bed zakt. Vlak boven de grond. I Ik wil voor haar een tekening maken. Wat zal ik tekenen, een zee? Hoe berekenend moet ik zijn. In de weigering van haar voet zie ik steeds meer dan traag bloed alleen. De aderen en de vaten vernauwen zich naarmate ik haar dichter nader.…

Mijn biologische klok was altijd trager. Je verjaardag, ja je verjaart. Daar wordt echt op blindgestaard. Op 't eind van 't jaar, altijd weer, ben ik niet blij, doet het weer zeer. Je gevoel zegt je dat je veel jonger bent. De tijd haalt je in, iets wat nooit went. Voel je jong, geef de tijd geen kans. Word niet oud, ontspring de dans.…

hij startte als een trage diesel met veel lawaai zonder koelen of blazen zoals nu het ging allemaal wat trager toen en ik had geen kopzorgen over wormen en Trojaanse paarden toen kende ik alleen stroompanne als ik wou gaan slapen zette ik dat ding gewoon af aan de veel te grote knop en moest ik geen ganse nacht dokter spelen om dat verdomde…

onwerkelijk hoe stilte het witte daglicht draagt alsof winter over haar heen groeit en wenst te horen dat woorden ongezegd blijven leven in zijn handschrift ik loop er heen, de bomen trager in het water, aan het einde van het onlangs gestorven huis het is vandaag, een dag zonder schaduwen alles lijkt anders van vorm * bloemengeur…

Klokken zullen niet trager tikken gaan, maar ikzelf zal wat minder jachten, en pogen vaker stil te staan.…

Je bent niet de mooiste lentebloem van verlangen jouw meeldraden verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van jouw ziel misschien dat na de heimweedood een verlangende bloei zal voltooien maar tot die tijd kan het vriezen en plotseling dooien als eenzame grauwwitte…

thuis tikt de klok pa neemt nog maar eens een slok van z’n thee en samen kijken we verder gezellig tv kon dat ding maar wat trager tikken en de tijd even vergeten net als wanneer ik buiten speel of wil ik weer iets te veel nee die klok laat me stikken werkt mij weer tegen wijst onverbiddelijk naar de negen en moeder zegt met haar…

er zijn dagen dat mijn hart steeds trager klopt en ik merk dat mijn geheugen zich verstopt ik de beelden uit mijn jeugd niet meer herken en ik eigenlijk niet goed weet wie ik ben er zijn nachten dat de angst mij wakker houdt en mijn geest mijn eigen lichaam niet vertrouwt ik de slagen tel die mijn hart vergeet en mijn tranen…

hellend vlak verlaten stijgen, stijgen, hoogte vrees steeds minder steil, tot even zweven het hoogste punt is net geweest sneller, sneller naar beneden miertjes worden lompe karren ik stuiter prettig op het groene stom kijken wat oude knarren rollen, rollen dit is fijn gezichten volgen vol verbazing steeds trager bijna stil en dan donker…

winter ging aan wijdopen in het nachtland van afwezige rozen in het water tot ijs versteend behangen met dichterswoorden stond hij die ik liefhad ik was zonder gewicht toen ik op mijn tenen de zwarte lucht streelde en zijn stilte liet rusten in de wind wolken schreven ijsvogels op zijn schouders en lieten sneeuw dalen nog trager…

dagen gaan al trager steeds vaker glijdt donker de middag in ontbijt en avondeten zijn vergeten honger is ook over tijd wekken is een scene wakker worden is er eigenlijk niet bij toch is er af toe ineens de blik opzij een lach die stilaan breekt een onverwacht moment dat in het brein komt bovendrijven zijn emoties afgeeft…

Terwijl de tijd dag en nacht verbindt telt hij de zandkorrels die door z’n vingers glippen telkens en telkens weer kijkt naar de patronen die ontstaan en veranderen waarom de tijd almaar sneller gaat terwijl hij langzaam ouder wordt sneller de tel kwijt raakt trager de tel terugvindt telkens en telkens weer telt hij de zandkorrels die…

bij de laatste rustplaats van Albert Camus ik had de eer aan zijn graf te staan zijn sobere steen te betasten de sfeer te ademen van het vergaan in het zuiden van Frankrijk mag de tijd misschien trager lijken doch vluchtigheid is ook hier van alle dag wij wanen ons onaantastbaar en klampen vast aan het leven en kijken bewust niet naar…

Het verschil tussen dwalen en verdwalen is de verte van huis – de bocht die je verleidt een nieuwe bocht in; de tijd is hier anders, niet trager maar in een vriendelijker licht en het licht is hier waar niet alles knippert en schreeuwt geduldiger: zoals jij nietsvermoedend in dit gedicht bent gelopen; een bocht na een bocht, na een strand…

Ach, dacht de man trager dan traag, was het toch mijn verleden maar, dan was ik niet zo moe vandaag.…

langs de koude deuren van een winterdag danst lentelust haar onbevangen dromen; buitenbeentjes spelen mee nu zelfs de knoppen trager openen vergeet ik, dat het naseizoen al ouder tussen bomen zweeft, er leeft al zoveel meer dan dagenlang geleden moegestreden huilt de wind een klaaglied voor mijn zomerkind morgen, als de zon verschijnt…

Wij lopen trager waar jaren versnellen, de fleur vergaat de geur raak op en dat echt jaar in jaar uit. Geld en het goed in de jaren vergaard, veerkracht verlaat ons laatste gebed het jaar uit zonder één duit.…

En trager, slomer, lomer sterft ze in dat ene stilstaande moment waarin naaktheid de blinde tijd weerspiegelt, tot wanneer zij geruisloos op zal staan... !…

Handelingen worden trager door de echo van wild verlangen even dringt de mens door in het duister van de herfstnacht, geheimen openbaren zich in diepere dromen dan ooit denkbaar in stilte bomen maken zich klaar voor de herfst in aandacht van zintuigen om het onbekende te verkennen met gedachtetekeningen die alle verbeeldingen van liefde…

Er komt een moment dat je plots langzamer loopt dan de rest, net een pas trager, omdat je tussen de stappen tijd over hebt om vogels te zien vliegen. Ergens halverwege word je ingehaald en raak je verder achterop, terwijl iedereen voorbij raast, jij degene bent die alle meters telt, hardop.…

bezweken onder karrevrachten sneeuw spraken we met vederlichte schone lentewoorden de kleine krokus schudde het laatste restje winter van zich af een sprankelende ontsnapping aan witte winterlagen gesmolten en verstijfd dropen winterwoorden af geurige lentewoorden openden onze bevroren zielen zoveel lentes later toen onze harten trager…