Alle inzendingen over twijfel toren vijver

misschien had ik beter moeten weten maar zo is het niet gegaan Ik weet niet wat het is, misschien heb ik in de verkeerde vijver gevist.…

Hij twijfelt niet een beetje, hij twijfelt heel erg veel en als de twijfel toeslaat vraagt ie, zeg eens heel eerlijk wat je vindt, je mening zeg het maar, moet ik stoppen met, of moet ik terug naar; De tekentafel?…

Twijfel zo vaak Aan mezelf, Twijfel aan de Mens die ik ben In deze grote Speeltuin voor Volwassenen - Ben ik er wel, Vraag ik me soms Af, is er wel Iemand die me Ziet zoals ik ben - Pas als ik die Steen in de vijver Gooi op het dieptepunt Van mijn ik-gevoel Zie ik dat de kringen Die in het water ontstaan Direct…

Nee laat me dan maar hier met beide benen op de grond want als het was voorbestemd had ik vast wel in die vijver gelegen altijd nat, altijd in beweging altijd op je hoede, ach, ik kan er tegen.…

as daar te dromen en ik zal er verder niet over schromen om te bidden in twijfel of iemand het ziet zijn trouwe aanwezigheid rust in mijn verdriet.…

kortstondig de kinderen die spelevaren op de vijver schoorvoetend gaat het volk voorbij een monitor toont iets afwijkends iemand zucht – kucht twee vrouwen twijfelen over de aankoop van een bundel 'steek je hand onder een bladzijde en je schrikt je ziet de poriën in je huid zó dun is het papier'…

Daar stond hij, op de richel wilde springen, zag geen uitweg zal ik wel-zal ik niet de twijfel sloeg toe.…

Wie ben jij? Wat weet jij van mij? Soms dan ben je ineens daar Alleen sta je nooit echt voor mij klaar Ik had jou zoveel te vertellen Als ik hoopte dat je mij zou bellen Ik heb gezien hoe jij je leven vergooit Ik was er wel, alleen zag je mij nooit De boosheid, verwarring en pijn kan ik als kind nog niet omschrijven Ik had een pappa nodig maar…

een vader die vastkokende aardappelen bereidt als voldongen feit maar ook bestaansrecht dat zich in berisping verliest -gedeeld door zinsneden tussen uitersten, in uiterwaarden op het midden van de weg ergens halverwege de ivoren toren doch ruim voor de val nergens gloort twijfel tussen zekerheden tussen nuluren en voltijds zelfs als…

avond vol appelroomtaart- kwam ik je tegen niet in de golvende zon waar een zeiltje op vaart niet kon ik je vinden waar sterretjes groeien in wolken vol crème noch waar de winden buitelen en stoeien om de eerste te zijn maar in mijn huilende nacht - hij ruikt naar struiken vol tijm en muskaat - vond ik jouw toren…

De hoogte in ogenschouw genomen keek hij in de diepte, zo hoog boven het ravijn, had zich nog zo voorgenomen niet te hoog van de toren te blazen, maar het mocht niet zo zijn.…

een profetie spreekt! zelden laag voor laag stroomt luchtig denken de ketting vast aan je zaag je zal winnen en verliezen bolwerk volgepompt met soul klootzakken gooit men voor de kiezen. hard gelach, en door blauw saffier leent tijdlijn in een mijn diep gelegen gespeend tis nie van zijn en de inbreker weet zeker drink uit glas…

hij spiegelt zich in het stille water vanuit z’n torenraam blikt hij omlaag en zoekt de diepste gronden van Den Haag de bodem van de politieke krater de kalme vijver dampt of is het rook die opstijgt van een smeulend vagevuur plots borrelt hij sinister en obscuur vanaf het eiland lacht het rode spook achter buigend groen zo goed verborgen…

O, oude vijver een kikker springt van de kant geluid van water.…

Ik loop om de vijver heen voel en zie het leven geen moment ben ik alleen dit is door God gegeven. Mijn naam hoorde ik noemen tenminste dat dacht ik daar toen hoorde ik alleen zoemen toch is het voor mij zonneklaar.…

Zoals de gele plomp zo nodig ik je uit om ook te drijven zo op een vijver zorgeloos en straks te bloeien weergaloos…

de droom vannacht kon ik niet sussen tussen zwarte waterplanten dwong hij mij om gebaren over te nemen aldoor voelde ik de pijn van ieder bewegend blad, verward en opzij gedraaid klokken lagen verspreid op iedere begaanbare rimpel haalden mij terug naar de diepe grond waar lakens lagen, dicht bij elkaar met vlekken…

doodstille vijver een kikker wacht geduldig er vloog iets voorbij…

Steeds weer goed In dagen van ledigheid baant zeer oprechte liefde zich snel een weg naar genegenheid Verlangen vist in een vijver van oneindig veel genot Lied van hoge noten doet glazen rinkelen Hoewel een besproken liefde nooit echt de glans in zich heeft van een, zeg maar liefdesrelatie van gewoon spontaan…

Ik ben ook maar een vis in die grote vijver van hartenkreten en gedichten maar met z'n allen vormen wij een hele school waartussen het aangenaam zwemmen is…

Het onlangs wegens kanker teruggetreden oud-Kamerlid Singh Varma van Groen Links is - zegt 'TROS Opgelicht!' - niet ziek, maar slinks ontsnapt aan financiële moeilijkheden. De waarheid of riooljournalistiek? Wat het ook zij, 't is ongeneeslijk ziek.…

het is om mij een vijver stilstaand licht en draagt voorgoed mijn binnenste gezicht ik kan het niet meer uit de spiegel breken. en nog,als ik hem gebroken had, hield elke splinter mij geheel omvat omdat ik het in ieder deel beteken...…

Leg aan bij de boomgaard waad door zacht gras en goudgele appels naar de vijver middenin dampend in de avond Betreed het ronde bekken glijd het warme water in en zwem over de bodem van je oerappelwijze weten naar de trappen van de toren Lees vanaf de omloop de wind, de wel de stroom van de tijd, hun rimpelingen hun dieptes en de nevelschimmen…

Het gebeurde dus daar, bij de oude toren -- Hoe oud is die dan?…

samen drijven we boven de toppen van de bomen in de diepte golft geluidloos de paars smeulende heide wij zien naar nevels zoeken de ruimte bij elkaar in de aanraking de blik in elkaars ogen in een zacht strelen over huid en haar wij hebben elkaar verheven in liefde die over de nevelige ruimte tot de stille einder reikt…

blokkeren de deuren Loop langzaam op je tenen houd moed Neem alle treden in je op Rust ontstaat, vertrouwen groeit Stap voor stap ga je een treedje lager warme gevoelens ontstaan Dan siert een lichte kier de donkere deur onwennig bij een nieuwe bezoeker wordt het weer koud en onrustig De deur valt terug in het slot een harde klap de eeuwige toren…

De wind van voren, de wind van achteren: zwiept de toren slechts milimeters heen en weer. Toren boven stadsverkeer, Madurodam van kleine mensen; wolkenspiegeling in het glas, blauw gemengd, met gifgroen gras.…

Toch zou het menigeen verbazen indien men hoog van de toren was geblazen. (26 februari 2011) http://www.nu.nl/buitenland/2455854/eiffeltoren-weer-ontruimd-bommelding.html…

Een veilige, vertrouwde omgeving waar je thuis bent, jezelf zijn kunt, je eigen dingen doet, zonder vrees voor de boze buitenwereld, het woud vol wolven; geborgen. Een gouden kooi binnen dikke muren met kantelen en schietgaten; de opgehaalde ophaalbrug sluit de slotgracht vol verdriet en pijn buiten, eenzaam opgeborgen. Kladderadatsch, boem…

nature bij zich had in zijn standaard woordenschat een snelle start lag altijd binnen bereik als alles mee wilde werken een gewoontegang met geijkte en beproefde zaken naar school als bron en verrassing nieuwe dingen en mensen ieder een eigen stoel en graag een speelclaim op het hele lokaal oneindig mijn tijd om alleen een toren…