Alle inzendingen over uit: getuigenis van

Als alles mij te machtig is zintuig ik naar de Vader, beleef ik Zijn getuigenis. In 't diepst van die geheimenis komt Hij mijn ziel steeds nader als alles mij te machtig is. Zo straalt Hij door mijn duisternis, vormt Hij mijn levenskader, beleef ik Zijn getuigenis.…

Ik bracht je takken van de jasmijn geurig geschenk van een nieuwe zomer maar mijn hart bloedde om een verliefdheid vergaan door de tijd waarvan ik niettemin nog getuigenis aflegde…

Ik bracht je takken van de jasmijn geurig geschenk van een nieuwe zomer maar mijn hart bloedde om een verliefdheid vergaan door de tijd waarvan ik niettemin nog getuigenis aflegde…

De waarheid ze wandelt, verblijdt en waadt zich compleet door sprankelende beken en rivieren door diepe dalen van bronnen van leugens en wegen van dorens.. grijze torens, getuigenis van onze rechter hersenspinsels.…

Dus jij zegt echt dat vlinders geen dromen hebben en mijn woorden te luchtig verdeeld geen uitkomst voor jouw vrouwelijkheid bieden waarmee je toegeeft ontvankelijk te zijn voor mijn innige liefde die niets anders is dan het bezingen van een lentegetrouwe getuigenis over dat alles in jouw heimwee zucht onder het verlangen…

De hysterie is de getuigenis Dat Arjen Robben geen Odysseus is.…

Je kan tijdens het elektriseren van muggen niets betuigen ter bevestiging van het liefde genieten wat volbracht; je wekker die zoemt evenals een mug het bloed zal zuigen, getuigenis ander vrouwtje met digitaal lichaam van kracht.…

Pennevruchten plukken in opalen vazen schikken citroenschil geel uitgeknepen naar gelei een honingzoet geluid zomer 1980 getuigenis afgelegd van indrukken gevloerd in deuken snel vergeten dat ook warmte afbreekt waar opgebouwd wordt.…

woord voor woord spel jij je leven schrijf je geschiedenis praat van je af markeren je tranen waar je was gebleven een ware getuigenis verre van laf woord voor woord verlicht je je zorgen verzacht je je pijnen vergeet je verdriet schonen je tranen wat was verborgen maar altijd blijft schrijnen… …ik wist het niet…

Tussen rode zon en roze maan liggen brieven ter getuigenis van de geschiedenis van jouw land maar de maanbrieven zijn bijzonder ze laten een leven zien achter groene heuvels en brengen dromen stil in herleven als een reiskompas rondom het verdriet.…

de klaarheid van het moment de graagte van de geschiedenis de plek die je van vroeger kent de stilte van de getuigenis het daagt bij vloeiende vlagen een ongeschonden kindverleden van voor de bewuste dagen zo voortschrijdend vermeden wat niemand meer kan horen raakt in rangen kwijt gaat in geheugen verloren in de zomen van de tijd…

De onmacht van koraal doet het leven verbleken, verstomt elk verhaal in het fletse blozen van de aarde, getuigenis zonder kleur, een waarde die het rif doet zwijgen.…

Wie zegt dat wonderen niet bestaan dat dit niet van deze tijd is die kijkt zichzelf niet goed aan want zelf ben jij een getuigenis... Wie zegt dat wonderen niet gebeuren ze gebeuren elke dag... of heb je nooit kunnen bespeuren hoe een nieuw leven in een wiegje lag?…

Getuigenis van zinkende getijden. Individuen opeengepakt staren naar de verzonken planeet, wachtend op een veilige haven.…

Een blijk van wijsheid en inzicht en een getuigenis van geluk en gemoedsrust.…

tegelijkertijd interfereerde jij onbedoeld oplichtend in mijn spanningsveld samen kwamen wij tot exquise kleuren die schitterend verslag deden van dit gebeuren nog is ons fenomeen kleinschalig maar de uitgaande stroom fotonen lichten al op in eeuwigheid zal zich verplaatsen met de lichtsnelheid in het afleggen van onze liefde getuigenis…

De muren zijn beschreven blad, gevuld met wild getij als getuigenis van het levenspad. Zwak licht valt door een ruit met stoffelijke glas dat de wereld buitensluit. De hartslag is het algoritme van cadans. Nu de nacht is ingetreden vertoont de maan haar stralenkrans. De nacht is helderschoon.…

en durf amper op te kijken naar de reiziger die zich vonkloos, onherkenbaar spiegelt aan mij voor het oor van herkomst verwant met het stilste raadsel, ter verklaring van mijn uit het lijf getrokken ziel ontsluit duizend ogen verhelder water met zonlicht draai heuvels om of de duinen herlees mijn angsten in deze intieme getuigenis…

In herinnering van liefde zwijgend dromend autonoom stuur ik jou een brief in stilte getuigenis van dat ik droom achter deuren die gedachten sluiten in het diepste binnen zonder buiten schrijf ik woorden die niet dralen door jouw afwezigheid in verhalen waar de nachtvracht ligt begraven groet ik woord voor woord de raven uit jouw stilte…

ik voel me licht in ‘t hoofd zonder verwijten over en weer het verleden gedoofd getuigenis van onmeetbaar vermogen (de hele hemel hoog) om mijn lichaam te gedogen - ‘n koele vlok in ‘t oog…

een streepje woord dat drijft in het boek van iemand anders die al eerder was en teruggekomen is om het verhaal af te maken het is de nevel boven heet water dat zich een weg vlucht om elders samen te klitten tot een volmaakte druppel klaar om zich te laten vallen tot een opgedroogde vlek die langzaam aan vervaagt als een verdwijnende getuigenis…

Die dromerige nacht hield ik mijn werkelijkheid dicht bij de lantaarn, mijn licht een blonde zangeres, een gedicht dat zij vloeiend vertolkte tussen spelonken van liefdesdicht wist niet meer over de liefde dan tijdens avonturen, trillende sprieten onwennige uren, getuigenis van zangkunst in ontuchtige schuren, met burgers die gluren ik kuste…

Dat is de getuigenis, moet het zijn!…

Om in armen van opluchting te sluiten als lijfelijke getuigenis. Het duurt nog dagen vooraleer de avond gevallen is.…

Zijn er nog nachten die lang op je val wachten zoals mijn morgenstonden steeds later komen en het kussen als boekhouder van dromen herkent hij jou, je geur, huid en haar wanneer je ligt, verdwaald, troost hij jou zoals mij met liefdesdraad geborduurde woorden als het geheim van de muziek of ouderschap getuigenis van innerlijke wereld en…

niet zomaar de overgave aan 't zinloos mensengeweld tussen koffie en koek kijken naar 't vergaan van alweer leven in een smalle Gazastrook met kinderen achter vurige lopen huilt hij met elke letter zo hartstochtelijk neergezet om de vele vaders reeds op het kerkhof bijgezet naast de verloren moeders hun tranen omgezet in kil granieten getuigenis…

Er is geen getuigenis zonder waarnemer. Leven, ofwel de kunst van het scherp zien bij tanend licht van een wankele schemer, wachtend op een verruimde blik misschien. Wanneer ben ik tot acceptatie bereid? Als ik hoor, voel, proef, ruik of zie? Of is er nog een verborgen waarheid, als echo van een onbekende dimensie?…

niet van voldoende menselijk geloof als iemand niet geneest welk getuigenis leggen wij dan af? wordt er wel genoeg gebeden ? zit er geen oude zonde in de weg? of een misstap in het heden? je vast klemmen aan gebedsgenezing heeft pastoraal gesproken een groot bezwaar baat het niet dan schaadt het wel!…

eenzaam kilte ik las jouw brief met veel verdriet geen hoop was er nog te lezen terug naar jouw leven schrijven doe ik eigenlijk liever niet steeds meer ben ik gaan vrezen dat onze liefde reeds gestorven is tussen tranen onder droeve regen voel ik me als een spartelende vis kom steeds nieuwe bewijzen tegen dat je mij reeds verlaten hebt getuigenis…

alsof we samen schrijven in een droomloze wereld we laven ons aan onwetendheid pril nog in het onderzoeken altijd onderweg naar een begin lentevriend op onzichtbaar papier onze geheimen blijven geheim altijd geheim in onze gedachten niemand hoeft te weten wat ons bezighoudt in intimiteit het is nu tijd om te gaan slapen in getuigenis…