Alle inzendingen over uit elkaar groeien

verander Elk goed idee Iedere waardevolle tip Die hiertoe bij kan dragen Wordt dankbaar geaccepteerd En gehonoreerd Zonder gemor of verdere vragen Ik voel mij niet te oud Of te groot Om bij te leren Zal nooit eigenwijs Niets aan willen nemen Mijn neus ophalen Of mij van je af gaan keren Het is een wens Mijn grote wens Om te kunnen groeien…

hoe snel het voorjaar vorig jaar verdrijft, bevrijdt van bange beelden ondanks mijzelf kijk ik vooruit mijn dwalend hart weet weer waarheen…

Wat kan het plots een groeien worden waar geen angstig tegenhouden meer mogelijk is. De blaadjes kruipen uit de knoppen die een winter lang beschutting boden maar die nu voor hen te eng gebleken zijn.…

we dan nog van de blauwe lucht En zien we de bomen wel groeien als iedereen voor zijn problemen vlucht Ik zie alleen maar rozen bloeien, verwelking groeien.…

Mensen die elkaar begrijpen. Elkaars verlangens kennen. Samen groeien willen. De kern van vriendschap is liefde. Het hart van liefde vriendschap. Elkaar niet willen veranderen. Elkaar, onvoorwaardelijk, willen vertrouwen. Liefhebben. Heelmaken. Beminnen.…

terug van waar ze was de straat met een geur van olie en benzine de pizzeria en kebab en uitlaatgassen en kut alweer de fiets gestolen alles is weer zoals het altijd was passend als haar oude favoriete jas hij loopt weer als vanouds door het altijd eerlijke bos hoort tussen het kloppen van de ijverige specht een overvliegende koekoek…

En weer moest de voormalig president Deemoedig het gerechtsgebouw betreden Maar voor deemoedigheid zag hij geen reden De aanklacht werd weer Trumpiaans ontkend De logica daar lijkt een beetje kwijt Zijn aanhang groeit met ieder strafbaar feit…

Leven, het is continue een ontwarring van iets wat nog nieuw en in elkaar gevlochten is. Men hoeft niets te doen geduld en tijd zullen het laten groeien tot iets wat uniek in alle schoonheid tot rijping zal komen.…

de welvaart vaart wel vaart wel en vaart voorbij gekeerd is het tij de wel van de welvaart mindert vaart vaarwel welvaart het boek is uitgekaart het varen is voorbij…

Wanneer de een leunt, de ander kreunt, groei je beiden krom, bij elkaar vandaan. Wanneer de een leunt, de ander steunt, sta je beiden recht. En beiden, blijven staan.…

waar land en lucht elkaar omhelzen, daar is een plek zo weids, zo vrij ik zou er altijd willen groeien stevig verankerd in geurige klei zilveren wolken pakken zich samen een regenboog wordt ademloos de tijd verstrijkt alles verandert maar waar jij en ik elkaar omhelzen daar blijft het leven eeuwig zo…

Verliezen Opnieuw Twijfels en pijn Onzekerheid Waardeloos Huilen Steeds verder gaan Weer verdwalen Verschuilen Verlangen Opnieuw Sterk en krachtig Zekerheid Idealen Bestaan Jij mag er zijn Hier ben ik ‘k Ga met je mee Groeien Steeds vaker Je naam in de zon Geen vluchten meer Heldere schaduwen Zomers licht Een geschenk…

onzichtbaar maakt ze haar tongen los taaldekens die de poëzie bedekken in verzen die uit haar jas groeien in kleuren van vermiljoen en lichtzwart ze draagt haar rok steeds korter het zal wel zo horen in wilde dromen - ging ze op dezelfde voet verder soms doet ze haar kleren af en loopt ze op haar tenen tussen de letters…

ik zie je nog engelen in de sneeuw het groen onder de witte deken met vleugelslagen onthullend nog ongerijpt nu vlinder je in het zand gracieus heuvels ruggend en met een sierlijke armslag warm vrijheid veroverend zo zongerijpt…

vastberaden coupeer ik ze bewerk de botte punten met mijn scherpe mes, laat me niet langer misleiden door de zoete geur van beloften in een knop een doornenkroon verliest zijn kracht als er geen wil is om te snoeien de steel laat ik weer dragend zijn wat overblijft is rozenhout en een heel klein vleugje pijn…

Ooit gezaaid als een plantje liefdeloos neergezet in de vensterbank met te veel water om droog te staan en te weinig om volwaardig plant te zijn is haar beeld getekend met een kunstig cracquelé gebarsten door de weerstanden die ze ondervond als ze anders groeide dan gewenst Haar bladeren scheefgegroeid in haar dagelijkse zoektocht…

toen ze in het naakt begin zichzelf voor het eerst herkent nam ze me in haar verder aankleden zo graag mee om verheven te leren dat groei het leven beheerst…

We zijn wel rijk maar niet genoeg, ’t is toch prachtig, dat gezwoeg, laat de welvaart toch bloeien, en onze pensioenen groeien. Helaas, op hebzucht staat nog steeds geen straf, of toch, en graven we ons eigen graf?…

het zielige zelf staat op om verder te gaan naar het grote zelf…

ik was het kind dat hulp nodig had ik raakte zacht je mannenhart ik groeide op de kale rots, in breuken wortelden mijn barsten ik was gebroken door de hand die met mij knoeide het eigen lijf dat ik verfoeide voordat ik kon verwelken zond jij regen om te helpen, ik fleurde op je kuste me tot bloei in duizendschonen zo kon ik…

Ik kijk schuin opzij naar de bloemen die ik vanochtend plukte in het bos ze rekken zich uit in de warmte van mijn slaapkamer buiten ruist de regen over het verkeer, de stad gaat schuil achter de zachte wand van de gordijnen het licht van de wolken schijnt ruim rondom de kaarsen op de borden op de grond naast mijn bed mijn huid is glad…

De groei van haar fortuin ging telkens vlotter; Drie-kwart miljard schreef Rowling bij elkaar, Maar nu is ze met Harry dan toch klaar, En worden voortaan uitgaven beknotter. Eén vraagje heb ik nu, één vraagje maar: Wie van de twee is toch de échte Potter?…

Iemand vertelt een oud verhaal over twee eiken die te dichtbij stonden - elkaar het licht wel gunden - maar rug tegen rug verder moesten. Tot eens een herfststorm die nooit voorbij leek te gaan, plaats maakte. Takken begonnen naar elkaar te groeien. Als een late omarming.…

ruimte, leegte vullend als het landschap van je verbeelding ruimte, geruisloos aanwezig tikt het voort in de vriendschap ruimte, plotseling verstikt gevoelloos gevuld belemmert de groei ruimte, meer ruimte voor en met elkaar de liefde blijft immers…

Als je zo in verbinding aan - raakt in absolute naaktheid van hart tot hart tot aan de grens waar werelden in elkaar overgaan tot aan het groeien van haar vleugels dan kun je zeggen de dood bestaat niet ik heb de eeuwigheid gezien en je kunt zeggen dat je waarlijk hebt liefgehad...…

ze wil de groei vertragen al zal dat niet kunnen de wereld is in lood gegoten en ze weet dat de stekeblinde vlek en de morsdode hoek elkaar niet kunnen luchten of zien wiegende halmen in het zachte zomerveld een landschap in stippen en strepen en uit het niets de zang van de de zwaluw voor moed en geluk…

in haar eenvoud ligt de waarheid rustig te slapen en droomt over ons en heeft geen haast en haar vermogen zuiver te oordelen is onaangetast in de stilte van de morgen als planten langzaam groeien kijken we naar elkaar en weten het zeker en de dag is net begonnen…

Als twee mensen in de echt zijn verbonden zijn ze echt verbonden Die echt moet dan eerst groeien om te verbinden want echte verbondenheid is meer dan de liefde met elkaar bedrijven toch kun je aan een ander denken Ben je dan nog echt verbonden en bestaat echte verbondenheid dan nog wel?…

soms zie ik luidsprekers die elkaar niet verstaan in een prangende naasthangende dialoog soms zijn ‘t schokbrekers die deinend slaan hangend hellen zacht zwichten door hun gewicht een boog spannen en puntig groeien meestal zie ik ze als reddingsboeien…

Als je eigenheid me verrast (en ik me plots verlaten voel) Hou je dan even vast en (na een schil oude pijn) Laat jou weer gaan (groei in all-een-zijn) Want de grens tussen jou en mij is soms schrijnend lastig Liefde zonder grenzen: mijn bodemloze, kinderlijke wensput Laat ons zichtbaar zijn voor elkaar!…