Alle inzendingen over uitzicht

hopen dat het beter kan al is de toestand hopeloos is het uitzicht troosteloos kinderen hongerig brodeloos ouders ziek en moedeloos. denken dat het beter kan in de hete zon droom ik daarvan "lopen over water"? Lopen lopen nog eens lopen toch nog vele meters lopen naar de pomp...…

zijn humeur terwijl de sollicitante zich meldde door drie klopjes op zijn deur Heel even was hij stil iets wat hem maar weinig overkwam voor hem stond een mooie vrouw die hem al zijn adem benam Ze nam plaats, zoals gevraagd sierlijk de benen over elkaar hij kon slechts staren naar lichaam, borsten en haar Haar bloes ruim open met uitzicht…

Eens mocht ik plaats nemen in het plantsoen Prachtig gelakt mijn voeten in beton gegoten In de eerste zonlichtstralen glom mijn bruine kleur Trots kwamen de eerste mensen zitten op mijn schoot Eens mocht ik plaats nemen in het plantsoen Mijn uitzicht was adembenemend zo mooi Prachtige bomen aan de waterkant Trots liet ik mijn schilderij zien…

Zij zijn van hoop het onbegrensde uitzicht Het probleem van de busmaatschappij Nooit waren abri's voller, sinds de firmasite slechts een bestemming meldt. Het was de zwanenzang van oude meneer Tan net voor hij ging. Maar waarom moest de lijn door Doodewaard? Hatemail van achterblijvers bedreigt ons voortbestaan.…

aldoor naar de elfde verdieping je stapt meteen op de galerij transparante railing zesenzestig centimeter hoog Stormt er altijd gelukkig buig je met flat en luchtaanvallen soepel mee Zonder of misschien ook met zeebenen moet men er zich dan kruipend voortbewegen op houten vlonders met steen in de broek er is een plasgoot voor het uitzicht…

we misten niks.....en verder liepen we over van de drank en struikelden we over elkaar heen alsof we niks beters te doen hadden vertelden we el- kaar onverstaanbare murmel- verhalen en het werd drukker en drukker in de warme druk- kerij ...mist en een scherpe zon vernielden ons uitzicht en we zagen toen overal vliegen maar dat deed helemaal…

geur van je lichaam is nu zo dichtbij Je warme adem plaagt,je mond kust Behendig strelen je vingers als kwasten op een schildersdoek de oase van lust Mijn ogen openen zich als de sjawl wordt afgedaan Aanschouwen je prachtige verschijning in het licht Langzaam beginnen we ons liefdesspel in een urenlang vrijen met een samensmeltend uitzicht…

avond valt en de nacht jou insluit omringd door enkel water, gevangen, alleen in een herberg voor dichters en dromers vraag mij....of ik wil blijven en ik zal voor jou schrijven onbeschreven boeken vol zeeen van gedachten en verdronken woorden komen boven drijven in magisch eiland-licht en ik schilder voor jou een betoverend uitzicht…

zij de weg naar het licht vinden zal zoals de satellieten in het heelal wetend dat hij blijft komen steeds opnieuw voor meer met het gat in zijn handen die op haar deur blijven slaan eens weet en ziet zij haar kans zal zij met haar bange kinderen niet hier meer hoeven wachten maar weg in veilige haven zijn al lijkt het zonder uitzicht…

bloed van het late licht dat met mij voorgoed ondergaat en rust aan een ruisende kust ik zie zilte zonnen de klamwarme kust kleurrijker kussen en omfloerst in wolken Iris onderdompelen ik onderga bewust het verschil tussen hopen en weten in veelvoudige schittering bij het ondergaan jouw stralende ogen zien op mij uit als ze uitzicht…

gezegd in een schijnbaar onbewaakt moment, ontsnapt aan 't oog van grootdichter Homerus slopen zij, Odysseus en Achilles, langs Trojes onbewaakte vestingmuren om te ontdekken dat er niemand was "Zeg vriend, wraakzuchtig mokkende Achilles, waar haal je toch die euvele moed vandaan om samen met je strijdmakker Odysseus naar 't uitzicht…

Met uitzicht op overlijden gaan ze ruhrren, bijna rellen over hun relatie met hun ouders de kinderen nu volwassenen als ouders, grootouders met hun verwekkers ‘oh wat hadden ze een goede of slechte band’ maar ik zeg als broer Jan Jacob van en tegen mijn 2 broers, 5 zussen (1 is dood) “jouw ouders zijn de mijne niet” ik heb mijn ouders…

de dynamo van mijn dynamiek kraakt roestig, als het ware mijn hand kent nu slechts een wiek het is verwachten, hopen op baren ik droom doorgaans over mijn gesloten huis en lig genageld dan wel verstijfd vechtend tegen wederstandelijk geruis waarin ik machteloos ben ingelijfd als ik dan, opnieuw en opnieuw ontwaak en donkerte uitzicht…

De ochtendlucht als ongelofelijk roze achtergrond waar ik mooi uitzicht heb op de geparkeerde plezierboten en zeilers Boven rustig voortkabbelende water maken enige vleugels vloeiende lijnen en markeringen in een opklarende hemel, een nieuwe dag is geboren.…

de besneeuwde toppen van bekende alpenreuzen kan ontdekken achter me doet roodborstman zijn uiterste best om zijn buurman te overtuigen dat het pas verschenen vrouwtje toch echt voor hem bestemd is een kever doet verwoede pogingen om een grasspriet te beklimmen, maar éénmaal op het hoogste punt gekomen schrikt hij van het overweldigende uitzicht…

In jouw bossen wil ik mij laten verdwalen Oneindig dwalen en één worden met jou Mij laten verrassen door alle geheimen De late avondzon en de ochtenddauw Ik wil genieten van jouw jaargetijden Het uitzicht en alles daaromheen Jouw warmte en kou voelen Elke boom ontdekken, en elke steen Alles wat jij houdt verborgen In het diepe bos van jouw…

Rustplaats aan de Noordzee, aan de voet van de duin met uitzicht over de ree, waar ik word verstrooid over ‘t strand, verenigd met water en land; liggend in het zand tegen de oude boom om te slapen binnen in een ultieme droom, beschermd door de nacht, nieuwsgierig naar wat me wacht, moment van rust en vrede, dankbaar dat ik het leven leefde…

je zult maar na jarenlange trouwe dienst door weer en wind je baan verliezen alles wat je opgebouwd hebt komt op de tocht te staan je toekomst ook vaak is er een koophuis of zijn er studerende kinderen leningen die afgelost moeten worden je pensioen kortom alles komt op zijn kop te staan geen uitzicht of toezegging op, of voor een andere…

Om een hart met uitzicht te bewonen, waarin zuurstofrijk bloed de kamers geneest en blijven vullen, het meest naar eigen bestwil te luchten met een onbezwaard geweten, onbevreesd me van het juk te ontdoen van spiegelbeelden die niet smelten wilden, daarvan geniet ik nog het meest.…

zon Door ‘t vuil, beslagen vensterglas waarachter die spin zijn web spon Toen de uitspraak geklonken had scheen ‘t vooruitzicht kil en koud Buien wachtte nooit ‘t rechte pad na elk ontslag opnieuw in de fout Toen de stilte al lang normaal was scheen het eenzaam, somber licht In ‘t dikwijls geledigde borrelglas over zijn toekomst zonder uitzicht…

Bij deze slechte voor uitzichten heerst er slechts koude drukte in het kabouter- huis; zal de koffiepot minder vaak boven het vuurtje pruttelen; is het ook met de smaak van de Dwergenmans-thee minder pluis.…

Ik klim in de boom voor het uitzicht een hert komt naderbij om ons te warmen. We spreken hem toe over de stad, buiten de greep van de bladeren. De ogen van het dier openen zich in een weg naar elders we lopen naar binnen het is warm en behaaglijk en zoveel instinct.…

Wij die allen om Zijn liefde mogen vragen en vervuld worden van het hemelse licht dat ons door ’t duister verder blijft dragen tot waar d’ aarde krijgt een hoopvol uitzicht .…

Hoe uitdagend het is om vanuit de lucht het glooiend landschap waar te nemen als een lappendeken met allerlei speelse kleuren en lijnen van waar het einde nog niet is geschreven of gesproken daar het uitzicht me ook doet denken aan een Mondriaan.…

In een doolhof van gedachten Wanhopig zoekend dat wat is Teruggetrokken uit het heden Zijn geest is zijn gevangenis Onderhuids kolken emoties Als een ondergrondse stroom Duizend tranen opgesloten Stormvloed in een boze droom Zoektocht naar een nieuw verleden Twijfelend in niemandsland Zonder uitzicht op een leven Na de vloed opnieuw gestrand…

een cocon van pijn Niemand kan voelen wat er in mij gebeurt Mijn ziel gekwetst elk vertrouwen gebroken Alle vreugde wreed uit mijn hart gescheurd Soms zijn er wegen die je moet bewandelen Dwalend in een soort onbegaanbaar gebied Waar liefde je niet meer de weg kan wijzen Alles wat je koesterde je achteloos achterliet Ik verlang naar een uitzicht…

De angst verdwijnt uit mij Het lijkt een soort berusting Ben jij nog steeds aan mijn zij Wat is dat toch voor groen ding Ik voel mijn lichaam gloeien Kun jij mij niet gauw afkoelen Zou het kerstgevoel in mij bloeien Wie zitten er toch op die stoelen Wat is dat voor groot mooi licht Daar aan de rand van mijn bed Hebben jullie ook zo'n uitzicht…

De werkzame jaren verspreiden zich over vele gladde paden, dierbare plekken en gedroomde uitzichten. De tranen hebben nieuwe appelbomen voortgebracht, kleiner dan een museum met Van Gogh. Bonjour akelig stationnetje in de klotenkou! Dag psychotische stinkkippen in veel te benauwde hokken! Dag lieve, wilde varkens, die ik sporadisch zie!…

Op de ravijnrand is het uitzicht het mooist, fluistert de duivel in m’n oor. Onze plicht is de aarde beschermen wat zonder ons niet nodig zou zijn. In dromen is de mens onbewust van zijn beperkingen, er zijn veel dromers. Brul niet als ‘n tijger als je de macht van ‘n kat hebt, dat loopt verkeert af.…

kennis aan ‘t zeiljacht geballast (nu weet ik ‘t) de grote diepe Noordzee bruist van leven dat “min” ik, en “lief” ik de zee krijgt me klein, heel klein waar ik ben en ga veilig voel ik over mij Gods pracht en kracht als de zon doorbreekt zonder geluid verdwijnen achter mij witte dampen over het wateroppervlak ‘k heb weer een wijds uitzicht…