Netgedichten

netgedicht (nr. 38.753):

Boezemkamer.

IJle spinnenrag vangt stemmen op,
uit de nissen van de boezemkamers,
levend stof opgerakeld door mijn
adem,al hoewel ik lang vertrokken
was, blijven er vage afdrukken achter
op een leeg matras en in alle vragen
die je in de spiegels van mijn ogen las.

Op die dag hoef je mij niet meer
te zoeken, op de beslagen ruiten
verdwijnen contouren, de wasem
van gebeurtenissen één voor één,
een goede beurt maakt de ruimte
vrij van stof en opgelopen averij
waarin mijn blik voor het eerst
in jouw schaduw verscheen.

Een tocht door de verveloze
vensters van mijn wereld, ik ging
op stap door een duistere nacht,
jouw schaduw ontsnapte op z’n lemen
voeten, was ik benieuwd voor welke
dwangmatig macht ik moest boeten,
in welk nieuw gesponnen web ik strand.

Om een hart met uitzicht te bewonen,
waarin zuurstofrijk bloed de kamers geneest
en blijven vullen, het meest naar eigen bestwil
te luchten met een onbezwaard geweten,
onbevreesd me van het juk te ontdoen
van spiegelbeelden die niet smelten
wilden, daarvan geniet ik nog het meest.