Alle inzendingen over universum

Op 'warp speed' door het universum scheuren, 'First contact' maken met een nieuwe soort, Ontspanning op het 'holodeck' aan boord, En nevels, 'wormholes', in de vreemdste kleuren. Zo blijft de mens steeds in ontwikkeling, Door driest te gaan waar niemand eerder ging.…

Wij waren aan het meer van dromen in de schaduw van de treurwilg, vissend naar gedichten, grappen en verhalen wij waren soms heel stil en keken hoe de eenden cirkels op het water dansten in onze kamer dat een universum op zichzelf was geluk als origami hart varend op je lachrimpels, wij waren...…

Een boom in het gras door jou gekozen om het laatste wat was gebleven van wie je lief was aan het universum terug te geven door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as. Vandaag jij - dezelfde boom - hezelfde gras het laatste van wat je was door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as.…

opgevangen regendruppel in zoveel vormen reeds bestaan zon verdampt en opgestegen eengeworden wolkenpracht afgesplitst en neergedwarreld licht gesmolten hemeltraan neergevallen buienregen kristallen druppel zielsverwant boodschapper van elementen houd ik al is het maar heel even het universum in mijn hand…

haar ogen schaduwden nog licht waar donker het alleenrecht had zelfs het zwart van duister bezat zij kierde opening en stroomde vol lef binnen in wat nooit zichtbaar was al vanaf de allereerste dag hier had de schepping zich ontbloot zonder pottenkijkers uit de donkere schoot van het universum…

Een boom in het gras door jou gekozen om het laatste wat was gebleven van wie je lief was aan het universum terug te geven door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as. Vandaag jij - dezelfde boom - hetzelfde gras het laatste van wat je was door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as.…

Op de top Er toch vanaf gevallen De top Had geen uitzicht Was wazig en guur De wind was stil Er waren bedelaars Waarom waren er altijd bedelaars Zelfs op de berg Waren er vragen Veelomvattend Ondanks de gloriedagen Was het veelomvattende Het universum Een donkere zon Er was een uitgeputte bron Waarin geen heiligheid Overleven kon…

Als je een wonder nodig hebt Hoef je alleen maar te kijken Alleen maar te luisteren Los te laten wat was Los te laten wat zal zijn Open staan Met een wijde blik Voor details Met een focus Op het grote geheel Geloven dat toeval niet bestaat Dat alles een reden heeft Accepteren wat is Vertrouwen op het universum En het wonder zal er zijn…

Een gedicht schrijven over de verdwijnende bijen Iets met Icarus, wormgaten, parallelle universums) Of toch maar weer masturberen Gewoon de broek op de knieën, bodylotion, lekker de boel de boel laten En dan af en toe wel eens denken Aan De Liefde, of De Dood, Maar nooit meer aan jou En zeker niet aan bijen…

ik schets u hier een portret van een kleine man van onder zijn warrige haardos ziet hij met grote bolle ogen door zijn ronde glazen naar u allen nieuwsgierig en opgetogen niets ongaat hem aan het zicht geen ziel laat hij onberoerd; innerlijk, in figuurlijke zin en raakt de ander met een aanschouwelijk licht zo schep ik mijn universum…

Dit gaat dieper Dan de diepste oceaan Dit gaat verder Dan het universum kan gaan Jij voelt het ook Ik ben niet alleen Al zijn wij samen Zijn we samen een Maar we zijn niet samen Zolang zij er is En al is zij bij jou Dan is dat mijn gemis Ik zal moeten wachten Ik vertrouw op het lot Ik heb oneindige kracht Ik word gesteund door God…

Ik zag de goden zich met tomeloos plezier verbazen om hun eigen onvermogen ik zag ze spelen, uit verveling zomaar iets proberen, eerst geschrokken, daarna vol verrukking kijken naar de eerste zonnestralen ik zag de tijd beginnen en ik zag het universum eeuwig lachen om een zelfbedachte grap.…

Vraag mij af waarheen mijn wegen leiden in een wereld door woorden gebouwd in luchtledig gehoor van universum zijn het stenen of meteorieten die woorden verstommen tot klankloze echo’s als waardeloze golven de kosmos vullen zijn het misschien gevoelens die vasthoudend in waarde van liefde de dampkring ver overschrijden.…

Neergesabeld door Het eeuwige hier En nu, alleen Het moment dat Telt, dat een tel Later al weer Naaamloos vergaan Is in het universum Van vergankelijkheid - Zinloosheid die Muren bouwt van Ontoegankelijkheid - Mijn blik houd ik Gericht op wat komen Gaat, als alle Momenten van het Hier en nu zijn Samengesmolten…

Aan voorspellingen gaat het universum langzaam dood. Waarom moeilijk doen als het ook in zeven dagen kan? Mislukt in het beschrijven van betekenis schuilt realiteit even, bloedmooi, achter creationisme.…

Zoals boven, beneden, het universum, de ziel. Zoals we nederigheid knielend beloven; we onbezield de heelheid passeren; de geest van zijn adem beroven. Zoals een leven lang gesloten ogen, gelijk is aan blind geboren. Zo is een bestaan zonder ander, een leven verloren.…

Wij hebben elkaar voorbij gezwegen transformeerden na al die jaren tot wie we zijn verloren veel van wie of wat we in het verleden waren hadden elk ons universum balancerend tussen gelukkige en verdrietige dagen ons pad liep niet synchroon misschien dat we elkaar nog wel raken ergens in de luwte van een droom.…

tot mijn grote schrik gaat mijn kosmische eendagsvlucht dadelijk toch nog honderd aardse jaren duren wij waren aan het sparen maar door de deflatie van arbeid en voeding bleek het onmogelijk een goed rendement te halen we hebben het voor elkaar de aardse maatstaf is wat soepeler gebleken en in het geheel van universele tekens slechts…

zacht maar onverbiddelijk trok tijd de middag uit elkaar er vielen gaten die door paniek niet meer te dichten waren realiteiten uit andere dimensies gingen voorbij in totale vervreemding waar wij verbonden stootten zij af met ongehoorde kracht in botte interventie nog drong het niet op maar liet zich zien zonder raakpunt…

hoofd ga en afdaal daal en daal tot in mijn hart daar is het zacht zachter dan zacht een warm huis van vlees een baarmoeder van rozerood als ik luister voorbij het ruisen van mijn bloed voorbij het bonzen van mijn hart hoor ik stilte, meer dan stil dan onhoorbaar geluid ruimte die me omsluit duisternis verlicht het oneindige universum…

Naar Rome en weer terug Overal bij mij Tijd vervliegt zo vlug Lopen zij aan zij In 1 seconde naar mars vliegen Sneller dan het licht Als je ons zou bedriegen is het onze plicht Immer terug naar mij gaat alles weerom rond samen zijn wij vrij waar toen de wereld bestond Onafscheidbaar aan elkaar geklonken wordt ons het universum geschonken…

jij voelde meer wenkte de hemel zag je ogen lichten toen de eerst zon je lach verguldde waardoor warmte ineens zichtbaar was en speelde in energetisch zijn het waren geen magische krachten of mystieke invloeden van tijd en materie dat wat wij ervaarden was het gespiegelde universum in de majestueuze gestalten van ons twee…

De kosmos is een grap bij een mensenleven neem haar verhalen onder de lange wimpers zover als begin en einde zullen ze niet komen maar enkele passen en ze zijn al dieper met enkele passen zijn ze nagenoeg thuis aan hun eigen oever waar andere sterren hun licht dompelen in de binnenste stilte, meer zo je wilt, verborgen voor…

prozawoord heelal zou heel 't al omsluiten? kom nou toch dichter ----------------------------- © Jan Bontje 1997 / 2003…

Elk begin is heilig zwanger van een zwellend universum ook wanneer je langzaam je witte bloes losknoopt doorheen de stilte als het droge knetteren van een insectenvleugel en het bleke zonlicht zachtjes vallen laat op je bange schouders, ik echter ben gevangen in de diepte van je navel.…

langzaam rijst de kosmos op uit het oneindige universum kennen stelsels hun melkwegen lichten zonnen uit sterrennevels op in vele heelallen zij heeft zich gekleed met het gruis van de schepping als lichaamsdracht met tijdloze kracht de dood omgord als teken van persoonlijke vrijheid en intrinsieke macht in het tot leven relativeren…

in haar kosmische lach schitterde ieder lichtpuntje ook in de sterrenstelsels die ik in haar ogen zag lichtte nova’s aparte stukjes universum op zij las de tijd in de lijnen van mijn hand polste zo de spirituele kracht van mijn zielsverband sferisch zijn wij de nacht ingegaan waar een rode maan ons gidste langzaam zijn…

O liefde, hoe gelukkig jouw oevers zijn voor de twee die in een universum varen.…

De zon, de sterren en de maan de planeten in hun eeuwige baan het universum zo bijzonder is er door God, dus een wonder De jonge adelaar die zweeft het zonlicht dat goud om de wolken weeft het uitspansel zo heel bijzonder is er door God, dus een wonder De bossen, de hei of een meer en ook de zee trekt ons steeds weer de mooie Aarde zo…

Lichtreus van de nacht Verandert in witte dwerg Uitgebluste ster…