Netgedichten

netgedicht (nr. 73.044):

De kosmos

langzaam rijst
de kosmos op
uit het oneindige
universum
kennen stelsels
hun melkwegen
lichten zonnen
uit sterrennevels op
in vele heelallen

zij heeft zich
gekleed met het gruis
van de schepping
als lichaamsdracht
met tijdloze kracht
de dood omgord
als teken van
persoonlijke vrijheid
en intrinsieke macht

in het tot leven
relativeren van
bestaan doorlopen
wij alle stadia
die de kosmos ook
moest gaan om dan
bij het scheiden der
tijden te beseffen dat diepte
zich nog eindeloos herhaalt