Alle inzendingen over verbijstering

Verbijsterend hoe snel of je gewend raakt Aan een fietspad met de breedte van je arm Ik vind het bij +1 al lekker warm Het is echt weer zo’n winter dat het kraakt Maar zwemt het eerste nijlpaard uit de kooi Dan dient zich aan de dauwdrop van de dooi…

Dit zijn geen dagen voor een leuk sonnet Nu alle nieuwsberichten zijn vervuild Verbijstering en woede; Holland huilt Want veiligheid en onschuld zijn besmet En zoveel lieve woorden blijken schijn Je kijkt zelfs met een scheve blik naar Nijn.…

Dit kan niet worden gedicht zal altijd open blijven de tijd gespleten in voor en na met daartussen het gat met de brokstukken van levens razendsnel verspreid over zoveel zielen, gedachten, woorden, beelden vliegensvlug en overal verbijstering verslagenheid woede de tijd zal het niet leren.…

met open ogen kijk ik naar hem die de wereld in een ander perspectief zette hij betaalde de prijs onze daden brachten hem in wankeling maar hij overwon in verbijstering in verzalving van gekerfde huid het geheim van liefde gekanteld in zijn lichaam in een tafereel van bloedend geluk…

eens / blies ik de harmonica eens / streek ik de viool vandaag in opgewonden verbijstering mompel ik Madromadé magische aanwezigheid jij bestaat… nevel / mist kneedbaar verlangen betovering tot diep in mijn ziel toch hoe onmachtig jou werkelijk te betrekken in dit sprookjesspel…

De wereld naast mij doet mij verbijsteren maar niet begrijpen. De wereld naast mij in vuur en vlammen van oorlogsgeweld. De wereld naast mij ik kan haar niet grijpen want onmacht is mijn lot. De wereld naast mij een zon die straalt zonder te schijnen. De wereld naast mij is ook mijn wereld waarin ik leef…

Zij draagt een topje en door het doorschijnend achterwerk van haar lange heupbroek tekent zich woest beschilderd een tanga slip Uit haar diepe bilspleet klimt voorzichtig een Maori tatoeage golvend omhoog pijnloos naar het licht…

Nu vijf jaar later weet ik nog niet waarom ik kniel bij de rozen in de winkelstraat want ze verbloemen niet wat ik voel in mijn ziel God ik ben nog zo kwaad…

Jarenlang op zoek Kennis zonder weten Zoveel geleerd En nooit wat opgestoken Door onmacht en verbijstering De touwtjes niet in handen Ongeloof en pijn De wens niet langer te leven En op dat moment Bezit is het enige dat je hebt Kom je tot de conclusie Ooit wordt het weer lente!…

Wees dan poëzie in stemloos gejuich iets moois, iets onbestaanbaars in tongval van klare stem Vervloeiend in een dwaze roes der zinnen – ingebeeld in zoete adem van verbijstering letters in dromerige aandacht Schrijf me nu, schrijf me nu verhef mijn woorden in sprakeloosheid van taal…

De kinderen van Ruinerwold Houden mij een spiegel voor Welke ook weerkaatst Op mijn eigen verleden En speciaal mijn vader Mijn dominerende vader mijn dus alles bepalende vader Mijn vader Gerrit Jan Krediet Mijn zo Godsgetrouwe vader Met een volgzame vrouw Mijn vader op de aarde voelde als Ónze Vader' in de hemel soms een beetje meer…

je keek me aan een vreemde in de spiegel met mijn naam je ogen zeiden woorden die ik niet verstond je mond leek op de mijne zag je gebaar een lach vol kleine weetjes ik zwaaide maar een beetje ben weggegaan keek achterom en zag ons samen vol verbijstering in de spiegel staan…

hoe kan ik spreken over het zelfbedrog van de dageraad als wind woestijnen blaast uit hoge torens naar het blinde denken van zwarte honden, die in de nacht zich van gehuil onthouden omdat stilte een wereld achterlaat; een neerstrekken van verbijstering waar vrijheid en poëzie breken in de dood om woorden die eenmaal waren en…

ze bewoog en bracht verbijsterend veel verdriet verwoestende golven spoelden over dat wat ze met liefde hadden gemaakt met lege handen moeten ze bouwen aan een nieuw begin…

de grond is omgewoeld maar de keien zijn gebleven aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten ook onkruid van herinnering schiet op in onbewerkte bodem het kent nog geen verbijstering jaagt alles tegen het harnas in ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig…

ooit zal ik je vinden en luisteren naar je pennengekras en zal je niet verloren laten gaan ook al ratelt het mij door merg en been bestuderen zal ik je,nauwgezet jouw verbijsterende poëzie zal ik ruiken in het zweet van liefde mijn neusgaten zullen zuigen en lippen wolken openbreken jij sleurt mijn adem door hemelse…

Met verbijstering zie ik het nieuws, met ontzetting dan: wat er gebeurd, met walging de plaatselijke politie brood uitdelen, neen, niet GEVEN, het wordt als VRETEN naar de mensen gegooid, zo hard en zo ver mogelijk. Mensonterende toestanden, te walgelijk voor woorden. Hoe ver moet je gezonken zijn, om mensen zo te behandelen.…

Hoe verbijsterend en bijna beschamend.…

de witte duif vliegt niet meer stille apostel van vrede liefde en hoop wacht vleugellam op een tak van de oude boom wie hoort de aanhoudende mantra’s van zijn droeve koeren hoort iemand de schreeuw verbijsterend jankend gehuil in vermoeide vleugelslag verlaat de vredesduif zijn oude boom zal iemand hem zien iemand hem horen…

mijn vriend de wind duwt schip naar nieuw op donker water Autobahn verbijsterend de leegte de dood was vriendelijk, beleefd haar spijt eet het verstand met kersen-rode lippenstift ochtendlicht straalt sterren op het projectiescherm oceaan staan tinten Sarah, blauw en zilver vroeger onbelangrijk ver…

Gevoelens vol verbijstering verdriet, boosheid, schuld worstelden om voorrang bij dag en bij nacht de wereld werd heel klein emoties des te groter alleen het delen met elkaar gaf steun door wat herkenning er was dan wel eindelijk rust maar niet voor de nabestaanden die bleven verslagen achter voor hen was er vooralsnog levenslang…

zee mensen kijken natuurwonder verwondering verbijstering angst dood... zee eindeloos water golven getemd vogels gebroken vleugellam... zee sri-lanka parel pijn overleven doet alleen de zee...…

Ze kijkt hem aan terwijl ongeloof haar ogen in verbijstering doet kleuren ze slikt en slikt en stamelt dan dus jij laat jouw beste vriend als een baksteen vallen omdat hij HIV besmet blijkt te zijn……..…

tranen aangezien de jouwe zijn drooggevallen verstrikt in de verbintenis van het web voer je stuurloos door de grachten van harteloosheid en onmacht glijdt begrip aan je voorbij moet je duiken voor lage bruggen die je haast overboord kieperen niet wetend waar deze reis eindigen zal, veeg ik de scherven alvast bijeen die een spoor van verbijstering…

Haar zilte onverschilligheid dwaalt passief over een dor maïsveld Haar zachte zoete lippen blazen frasen en gewogen woorden Stuurloos als een wimpel voelt zij aangename leegte en zoekt naar stilte Plotseling met een windvlaag van verbijstering daalt zij zelfverzekerd treden af Haar silhouet tekent mooi af in de mist Prachtige contouren…

Toen was daar jouw finale verbijsterend mooi zoals je ging en puntgeslepen scherp jouw blik de laatste akte schetste de wereld draaide door terwijl een ogenblik van o zo waardig zijn zich kleedde zoals je was geweest niet één keer keek de tijd nog om maar snelde voort in het tumult van veel te schelle stemmen de dag kromp stilletjes ineen…

Scherpe stukken ijzer snijden en krassen Rode strepen worden zichtbaar, pijn, angst en verbijstering vloeien door elkaar. Helder denken gaat niet meer, armen en benen doen overheersend zeer. Maar snijden is de oplossing niet, ook niet als je geen andere weg meer ziet.…

Pijnlijk laten bloesems hun schoonheid los Vogels roepen je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat Aarde bedekt de werkelijkheid De zon verschuilt zich in verbijstering Trappers vertragen de weg Plassen verdriet takelen zich omhoog Vermoeide wind baant zich een weg Bomen hebben hun leven weg gegeven De kist omsluit ons leven.…

Tussen het gesteggel door is hun verbijstering weer eens groot ministerie voor miljoenen opgelicht, staatsgeheimen liggen in de goot, het is zorgelijk lachwekkend hoe 'n regering zijn taak verricht.…

was, ben, en zijn zal - Mijn naam is legioen, - Resoneert in de krochten Van mijn brein, woorden van Een acteur die moeiteloos Van rol verandert om De mens te kunnen spelen Die kennelijk ook in mij woont, Zonder het te beseffen Werd ik zo maar een van hun: De grens tussen zin en onzin, Tussen goed en gek is zo te zien Dun, verbijsterend…