Alle inzendingen over verbleken

Uiteindelijk met staf en al besteld, kwam hij net aan maar liet ons prompt verbleken. Geen mens herkende die bekende baas want vóór ons stond een zwarte Sinterklaas.…

Hij wordt al met de groten vergeleken, Zelfs Senna, Lauda, Schumacher verbleken Bij Max’ manoeuvres en subliem gerij. Een nat circuit geeft hem nog extra kans, Dus doe ik vóór de start een regendans!…

in de luwte van de zonnewind waar veel manen schijnen ben jij mijn kind geboren tussen sterren die verbleken nova gaan expanderen imploderen naar een nieuw bestaan ja licht maar op met jou wil ik in zonnetijd de eeuwigheid met onze liefde evenaren…

gloeit mijn huid in de lage zon een rood laken bedekkend de stilte die zich in mijn lichaamsbed te slapen legt langzaam verbleken de lakens van mijn huid tot de witte schim die naakt voor de spiegel staat die vergeefs tracht de geest der dingen te betrappen…

rust maar zacht jij, naamloze ik op velden met eindeloze lanen geëerd met marmer of zomaar onder zoden zonder tranen stille held ooit in bange dagen uitgezonden ook al dreigen beelden te verbleken je leeft nog altijd voort in verre wonden…

Vingernerven zonder woorden dwalen over schemerdonker en verblekend zonnelicht langs getrilde slotakkoorden weven zij in tere zachtheid moegeleefde ogen dicht vingernerven zonder woorden aaien streels gekerfde huid dragen haar naar verre oorden als een pasgeboren bruid.…

zoek me niet wanneer ik doodga ik ben niet ver, ik blijf vlakbij ik ga gewoon mijn woorden achterna in mijn verzen vind je mij herinnering vervaagt en pijn gaat voorbij foto's verbleken en verhalen verweven zoek me niet ik blijf in je leven in wat ik schreef daar vind je mij…

liep tegen mijn docente op met wie ik iets begon van haar - die ik bij naam hier noem - heb ik een hoop geleerd vol overgave mij bekeerd bij hoofddocente Bloem zij gaf me in haar eigen tijd zelf les in niet-verbleken zij sprak na elke hemelbreuk het hart te laten spreken…

Zo maar gelaten kamer, gordijnen dicht, strepen zon in een leegte waar jouw beeld en motieven in verbleken, een door- schenen put, wind uitgeput de laatste adem tegen ramen baart, aan de halsband rukt van bekentenissen die we vermeden in een monoloog van pijn.…

tussen dove, blinde muren zwijgen stilaan al zijn zinnen vervagen heden en verleden in schaduw en trage dood verbleken mensen en dingen tot grauwe schimmen leeft hij in niemandsland waar Alzheimer koning is zijn schrale lijf van geest en ziel beroofd…

een sneeuwwitte deken doet al het groen verbleken wat een hemels gezicht alles lijkt wel vederlicht het is een pracht tafereel takken bedekt met poederzacht sneeuw ik geniet met volle teugen deze winter zit gegrift in mijn geheugen als een levende ansichtkaart iets wat nooit en te nimmer verjaart.…

geboorte kindertijd moedertaal jeugdjaren vaderland wezenlijk verblekend na zes decennia gevestigd in dit mooie land genaturaliseerd andere cultuur langzaam onmerkbaar geïntegreerd nu trekt bij ouderdom zo af en toe als een magneet de geboorteplek niet te laat nog voor het heengaan soms te denken in mijn moedertaal…

was blij met je ontwaken alleen gekeken voelde zo ontheemd je zacht gebaar het haar wat in de war je arm om me heen nog donker je de ogen maar in hun wit zie ik de dag ontloken het zwarte blauw de rood opgaande zon die sterren doet verbleken ons moment wordt nooit vergeten…

geraniums verbleken als hij er lang naar kijkt potten verdroogde aarde dat van de randen wijkt zij had ze nog gekocht en water willen geven maar was daarmee gestopt zoals zij deed met leven haar bril nog op het kastje haar breiwerk op haar stoel patroon zat enkel in haar hoofd het geeft een vreemd gevoel dat hij die trui nooit dragen zal…

Gezond het sexspel plegen in donkere wollen dekens opzoek naar rijpe tekens die het karma doen verbleken Verpuurt je warmte stralen twee lichamen zondigen het sexspel doorgronden bezweet en gloeiend pralen Wanneer de glimlach gelijktijdig verschijnt heeft dat de afsluiting eeuwig verfijnd.…

zullen dagen lengen wanneer de zomer een regenjas draagt worden nachten korter wanneer ogen niet omzien naar uren die tussen zon en maan verbleken luiden klokken de lauden in of worden korte metten gemaakt met lofzangen en psalmen wanneer in het raamkozijn schaduwvleugels worden gestreken…

voorzichtig heeft ze al de eerste winterthee geproefd en zorgzaam zacht wat eikels in haar mand gedaan het raam vertelt van regen, zeer slagvaardig zonder bron, maar niets nog laat de dag verbleken, waardig wrijft ze zeven tenen warm en als ze kon dan vroeg ze alle dennenappels aan haar arm zich te vormen, naar de zon…

En vaak denk ik met spijt, hoe ik onze liefde liet verbleken, door teveel te vaak te weinig tijd, tot haar liefde was geweken. Nu zit ik hier met teveel tijd, en denk aan haar in stilte en eenzaamheid.…

Het een na het ander verbleekt, De man, de vrouw, het kind, Hun dromen, wensen, Daden en verlangens Verbleken, net als De maan en de zon - Het enige dat blijft Is een restje hoop In het licht van De ondergaande zon - Zo leven man, vrouw en kind Alsof elke dag het leven Overnieuw begon…

Persoon van het jaar Time Magazine,die heeft het goed bekeken zij noemde Merkel ,,persoon van het jaar,, Voor haar waren er ook al wel een paar, wiens namen u misschien laten verbleken. Met Adolf Hitler in de rij dat lijkt me woest. Pardon Mein Herr:,,Ich habe es nicht gewusst,,…

Als de kleuren om je heen verbleken er geen ster meer blinkt in de nacht De scherpe kanten van het leven moeilijker te dragen niets meer het leed verzacht Als alles donker om je heen blijft het leven je te zwaar Geef dan nooit de moed op er staat altijd iemand voor je klaar Iemand met open armen die naar je luisteren wil En als je niet…

Passie, innig verlangen, jij Samen, ons, al vijf jaar lang Maar nooit zonder jou Ogen die de lucht doen Verbleken. Handen die mijn Lichaam verwarmen. Dat doe Jij. Al vijf jaar lang. Kom bij mij, zeg mij jouw Liefde, innig verlangen, Vlammen in ons hart. Nog jaren lang.…

ha bloemetje in de wei jij maakt mij vrolijk jij maakt me blij jouw snoetje kijkt olijk jouw handje dat aait jouw mondje dat brabbelt een vingertje dat graait een tongetje dat sabbelt een meisje als jij doet de wereld verbleken kom je naar mij? ik raak niet uitgekeken.…

Men rijdt je bijna dood als je een zebrapad wilt oversteken, haast elke fietser rijdt zonder verbleken en zonder voor- en achterlicht door rood. Of is de brave oorzaak hier misschien dat er haast nooit politie is te zien…?…

laat de stilte maar even niet alles heeft woorden niet alles is te omschrijven te verklaren, te rijmen laat het maar helend zijn als zodanig beklijven want als de woorden zouden komen als niet meer te houden stortvloed zal geen kabbelend beekje meer beeldvormend veilig zijn dus laat de woorden maar even anders verbleek je de kunst…

Als in het regenboogvlies geen kleuren verbleken, blijven wij de appels van elkaars ogen. Als geur blijft hangen, worden jij en ik een vleug rondom elkaar. Als wat herinnerd wordt, overblijft, zullen wij elkaars foto zijn.…

Als in het regenboogvlies geen kleuren verbleken, blijven wij de appels van elkaars ogen Als geur blijft hangen, worden jij en ik een vleug rondom elkaar. Als wat herinnerd wordt, overblijft, zullen wij elkaars foto zijn.…

lente verzachtte kleur met achterliggend grijs uit angst voor eigen licht zocht zij de schaduw zich vormend waarin haar wereld viel in klodders van dramatiek gestuurd door zinnebeeldigheid zoekend in houvast gooide zij zich op het doek kraste horizon na horizon waande zich in zich geboren en straalde nooit verblekend in haar nieuwe…

een palmbomenstrand een vlinder op een roosje die blijft zitten een poosje een schilderij van Rembrandt oude kaas op een toastje wakker worden in dromenland een kleurige vogel in de hand het paleis van Doornroosje al die dingen verbleken bij wat jij voor mij betekent dat je er bent, maakt me zo blij ik hou van jou, dat is bekend want…

Na weer zo’n dag vol overvloedig licht kleurt alles rood en raakt in coma waaruit het wakker schrikt in weer zo’n dag waarin de hitte ongenaakbaar opklimt in het verblekende blauw in het oosten het laatste groen schroeit bruin wat lopen kan legt zich in loomheid neer onzichtbaar voor de zon…